„WĄŻ TATUSIA JEST NAPRAWDĘ DUŻY, BOLI!”

Przesunęła palcami po dokumentach emerytalnych. Jeszcze tylko trzy zmiany i wszystko stanie się oficjalne.

— Prawie koniec, Mike — szepnęła do oprawionego zdjęcia swojego zmarłego męża.

— Może wtedy pojadę nad morze, o czym zawsze marzyliśmy.

Drzwi wejściowe posterunku otworzyły się z hukiem. W progu stała dziewczynka, nie więcej niż siedmioletnia.

Jej blond włosy były splątane, ubranie zmięte, ale to oczy przykuły uwagę Maggie — szerokie, przestraszone, a jednak pełne determinacji.

Ściskała brzuch jedną ręką, jej knykcie były białe.

— Mogę ci jakoś pomóc, kochanie? — zawołał oficer Jenkins zza biurka.

Ale wzrok dziewczynki już utkwiony był w Maggie. Coś w tych oczach, desperacka nadzieja, sprawiło, że kobieta wstała z krzesła.

— Cześć, skarbie — powiedziała Maggie, klękając pomimo bolących kolan.

— Nazywam się sierżant Doyle. Jesteś tu sama?

Dziewczynka skinęła głową, nie odrywając wzroku od jej twarzy.

— Boli — wyszeptała, dociskając małą dłoń do boku. — Mamusia powiedziała: „Znajdź panią policjantkę o dobrych oczach”.

Po plecach Maggie przebiegł dreszcz. — Jak masz na imię, kochanie?

— Emily — odpowiedziała z wysiłkiem.