Usłyszałem młodą kobietę na ulicy śpiewającą tę samą piosenkę, którą śpiewała moja córka przed zaginięciem 17 lat temu, więc podszedłem bliżej

Pewnego dnia wracałem z pracy do domu, myśląc o rachunkach, które musiałem zapłacić tego wieczoru. Ale gdy skręciłem za róg w ulicę przy rynku, nagle usłyszałem znajomą melodię, która zatrzymała mnie w miejscu.

To była piosenka, którą śpiewałam z moją córką Lily, zanim zniknęła z naszego życia 17 lat temu.

To była piosenka, którą ułożyłem specjalnie dla niej, kołysanka o polu kwiatów i słońcu, które rozjaśni jej sny. Nikt inny by jej nie poznał. Nikt.

Ale oto była, wyraźna jak słońce, śpiewana przez młodą kobietę stojącą po drugiej stronie placu, z zamkniętymi oczami i pogodnym uśmiechem.
Tylko dla ilustracji.
Piosenka przypomniała mi czasy, gdy nasza córeczka wypełniała nasz dom ciepłem i radością. Była centrum naszego świata, a jej nagłe zniknięcie pozostawiło w naszym życiu ogromną pustkę, która nigdy do końca się nie zagoiła.

Tego dnia nagle wszystkie zmartwienia zniknęły z mojej głowy, a ja poczułem, że nogi niosą mnie do przodu, jakbym nie miał nad nimi kontroli.

Mój umysł ciągle mówił mi, że to niemożliwe, że to niemożliwe, ale serce pchało mnie naprzód.

Kobieta wyglądała znajomo, aż do bólu. Ciemne włosy opadały miękkimi falami wokół jej twarzy, a patrząc na jej uśmiech, miałem wrażenie, że widziałem go już tysiące razy na starych fotografiach i we własnych wspomnieniach.

Miała nawet dołeczek na lewym policzku, zupełnie jak Cynthia, moja żona.

Wszystko wydawało się zbyt niewiarygodne, zbyt trudne do uwierzenia, ale coś mnie przyciągało. Uczucie, które mógł znać tylko rodzic.

Czy to może być moja Lily?

Poczułem się strasznie zdenerwowany, gdy podszedłem bliżej. Patrzyłem, jak kończy piosenkę i otwiera oczy. Zauważyła, że ​​się na nią gapię, ale odwróciła wzrok, gdy tłum zaczął jej klaskać.

Dziękuję wszystkim za wysłuchanie! – powiedziała z szerokim uśmiechem. – Miłego dnia! –Tylko dla przykładu.
Potem jej wzrok spotkał się ze mną i zauważyła dziwny wyraz mojej twarzy.

„Wygląda na to, że nie spodobał ci się mój występ” – powiedziała, podchodząc. „Byłam aż tak zła?”

„Och, nie, nie” – zaśmiałam się. „Ja, eee, ta piosenka jest dla mnie wyjątkowa. Jest naprawdę wyjątkowa”.

„Naprawdę?” zapytała. „Dla mnie też to coś wyjątkowego. Widzisz, to jedno z niewielu wspomnień z dzieciństwa. Śpiewam ją, odkąd pamiętam. To jedyne, co mi z tego zostało”.

Wyglądała, jakby miała zamiar wyjść, więc wyrzuciłem z siebie: „Co masz na myśli?”

„To długa historia” – odpowiedziała, zerkając na zegarek. „Może innym razem”.