Podczas ślubu mojego syna, jego narzeczona szepnęła mi: „Kup nam dom, albo skłamię i powiem, że jestem w ciąży z twoim dzieckiem”. Spokojnie wstałem, włożyłem rękę do kieszeni i wyjąłem coś, co sprawiło, że krzyknęła, że ​​ślub został odwołany.

Próbki tkanin leżały porozrzucane na moim biurku, gdy zadzwonił telefon. Porównywałam próbki bordowej i granatowej tapicerki do salonu Scottsdale, mrużąc oczy w świetle jarzeniówek. Czwartkowe popołudnie, jeden z tych spokojnych, lutowych dni, kiedy interesy szły pełną parą, bez kryzysów.

„Tato, tato, siedzisz?” Głos Kevina uderzył mnie jak elektryczność. Mój syn nie dzwonił w godzinach pracy, chyba że coś się stało.

„Co się stało?” Wyprostowałam się na krześle, rozważając już różne możliwości. Wypadek, utrata pracy, kryzys zdrowotny.

„Nic się nie stało. Wszystko idealnie”. Jego słowa płynęły jedna po drugiej, bez tchu. „Jessica jest w ciąży. Bierzemy ślub za dwa tygodnie w sobotę. Wiem, że to szybko, ale kiedy wiesz, wiesz, prawda?” Próbki wyślizgnęły mi się z palców.

Kevin, mój syn, który w wieku dwudziestu kilku lat zaliczył trzy nieudane zaręczyny, a ostatnie pięć lat spędził całkowicie unikając zobowiązań. W ciąży. Żonaty.

„Kevin, to…” Szukałam słów, które brzmiałyby szczerze. „To wspaniale. Cieszę się twoim szczęściem”.

„Chcę, żebyś ją dobrze poznał. Może dziś wieczorem. Możemy wpaść na kolację?”

Spojrzałem na zegarek. 3:15.

„Zdecydowanie. O siódmej.”

Po tym, jak się rozłączył, usiadłem wygodnie w skórzanym fotelu i wpatrywałem się w sufit. Kevin nie wspominał o Jessice wcześniej, w zeszłym miesiącu. Teraz była w ciąży i planowali ślub. Harmonogram wydawał się ściśnięty, napięty. Ale może to tylko moja staromodna wrażliwość. Z moją zmarłą żoną Anne spotykaliśmy się przez trzy lata, zanim się pobraliśmy. Inne pokolenie, inne zasady.

Chciałam, żeby mu się udało. Bardzo tego chciałam.

zobacz więcej na następnej stronie Reklama