Dzień, w którym w końcu zobaczyliśmy uśmiechniętego Tomasa

Pękła przednia szyba
. Trzy tygodnie temu skończyłem siedemnaście lat. Może to brzmi młodo, ale przez te siedemnaście lat nauczyłem się jednej cichej prawdy: nie wszystkie burze nadchodzą z nieba. Niektóre z nich są w twoim domu.

Na urodziny pragnąłem tylko wolności – niczego wielkiego ani drogiego. Tylko używanego samochodu, żebym mógł dojeżdżać do szkoły, na próby chóru i do weekendowej pracy, bez konieczności ciągłego wysyłania SMS-ów do dorosłych jak turysta, który utknął w martwym punkcie. Mój tata, Daniel Moretti, oszczędzał miesiącami, przeglądając oferty online, porównując ceny i testując wszystko, co było na tyle bezpieczne, żebym mógł w nim jeździć.

Gardło mi się ścisnęło, gdy podjechał rano używaną srebrną Corollą. Nie była nowa, ale była w sam raz. Wnętrze było czyste, silnik działał bez zarzutu, a z nawiewów wciąż unosił się zapach starej gumy miętowej. Dla innych to był po prostu sposób na przemieszczanie się. Ale dla mnie? To była wolność. Pierwsza rzecz, jaką zrobiłem, żeby wziąć życie w swoje ręce.

Szkoda, że ​​ta chwila nie trwała dłużej.

Następnego ranka tata i ja jedliśmy w kuchni resztki ciasta czekoladowego na śniadanie. To była jego tradycja, nie moja. Nagle, niczym burza, rozległy się kroki.

Eliza.

To było tak, jakby moja macocha była właścicielką powietrza, którym oddychaliśmy. Woda z jej włosów wciąż kapała na marmurowe płytki. Poruszała się szybko, jakby każdy jej ruch był zagrożeniem.

Powiedziała: „Daj mi klucze”.

Nie do mnie.
Nawet na mnie nie patrząc.
Wyciągnęła rękę do mojego taty.

Tata wyglądał na niezadowolonego. „Jakie klucze?”

„Kluczyki do samochodu”. Przechyliła głowę, jakby był powolny. „Jeśli ona dostanie samochód, ja też”.

Widelec utknął mi w połowie drogi do ust.

Tata westchnął. „Elise, to nie jest…”