Moi rodzice dali mojej siostrze 100 000 dolarów na kupno domu, ale powiedzieli mi: „Ty frajerze”. Więc przestałem do nich dzwonić. Dwa lata później moja siostra przejechała obok mojego domu i zadzwoniła do taty, krzycząc: „POTRZEBUJESZ…”.

 niż przyznawałam sobie przez lata. Zaczęłam chodzić do psychologa w ośrodku zdrowia na uniwersytecie na trzecim roku. Do miłej kobiety o imieniu Dr Rebecca Walsh, która specjalizowała się w traumie rodzinnej. Poprosiła mnie o zaplanowanie mojego dzieciństwa, wskazując momenty, w których czułam się naprawdę dostrzeżona przez moich rodziców. Ćwiczenie zajęło 15 minut. Wymyśliłam w sumie trzy momenty, gdy miałam siedem lat i zdobyłam drugie miejsce w szkolnym konkursie plastycznym. Chociaż tata spędził większość ceremonii rozmawiając z trenerem siatkówki Veroniki, gdy miałam 12 lat i gotował obiad dla rodziny, ponieważ mama była chora, chociaż krytykowała mój sos do makaronu przez cały posiłek. I gdy miałam 15 lat i uzyskałam wystarczająco dobry wynik w teście PSAT, aby zakwalifikować się do programu stypendialnego, chociaż tata powiedział, że test i tak nie ma znaczenia. Trzy momenty w ciągu 18 lat, w których uznali moje istnienie z czymś innym niż rozczarowanie.

Co dostrzegasz w tych wspomnieniach? – zapytał łagodnie dr Walsh.

Że nawet te dobre mają swoje zastrzeżenia. Nawet jeśli coś zrobiłem dobrze, to nie było to wystarczająco dobre.

Powoli skinęła głową. A jak to wpływa na twoje nastawienie do zbliżającego się ukończenia szkoły?

Jakbym już się przygotowywała na to, że im nie będzie zależało.

Dr Walsh pomogła mi stworzyć to, co nazywała oczekiwaniami ochronnymi. Zamiast liczyć na to, że moja rodzina się pojawi i czuć się załamana, gdy tego nie zrobi, zaplanowałam ich nieobecność. Zaprosiłam Jennifer i jej rodzinę. Zaprosiłam panią Chen. Zaprosiłam mojego ulubionego profesora, dr. Martina, który był moim mentorem podczas pisania pracy dyplomowej. Zbudowałam własną grupę wsparcia złożoną z osób, które faktycznie zainwestowały w mój sukces.

Kiedy nadszedł dzień ukończenia szkoły, a moi rodzice się nie pojawili, poczułam ból. Nie da się całkowicie uchronić przed takim odrzuceniem, ale nie załamałam się. Cała rodzina Jennifer nosiła koszulki z moim imieniem. Pani Chen przyniosła kwiaty. Dr Martin zabrała mnie potem na kolację i powiedziała, że ​​napisała mi list polecający do każdej pracy, o którą chciałam się ubiegać. „Dokonasz niezwykłych rzeczy” – powiedziała przy deserze. „Nie dzięki rodzinie, ale pomimo niej”. Taka odporność psychiczna jest rzadka.

Chciałem jej wierzyć, ale rynek pracy miał inne zdanie. Po studiach wahałem się między różnymi pracami. Grafik w małej firmie, która upadła po ośmiu miesiącach. Praca administracyjna w gabinecie dentystycznym, gdzie żona dentysty postanowiła, że ​​chce mojego stanowiska. Praca na zlecenie, która przynosiła sporadyczne dochody i sprawiała, że ​​zasilałem konto bankowe z narastającym niepokojem.