Mój syn przysłał mi pudełko ręcznie robionych czekoladek urodzinowych. Następnego dnia zadzwonił i zapytał: „I jak czekoladki?”. Uśmiechnęłam się i odpowiedziałam: „Och, dałam je twojej żonie i dzieciom. Uwielbiają słodycze”. Zamilkł… a potem krzyknął: „CO ZROBIŁEŚ?”. Jego głos się załamał, a oddech ustał.

Mój własny syn próbował mnie zabić pudełkiem zatrutych czekoladek, a ja nieświadomie uratowałam sobie życie, wzbudzając zazdrość u synowej i wnuków. Kiedy zadzwonił do mnie z pytaniem, czy zjadłam czekoladki, powiedziałam, że nie, że dałam je Laurze i dzieciom. Cisza po drugiej stronie linii była ogłuszająca. Wtedy krzyknął jak zdesperowany: „Co zrobiłeś?”.

W tamtej chwili nie rozumiałem, dlaczego Thomas był taki zdenerwowany. Myślałem, że jest zły, bo przekazałem jego dar innym ludziom. Jakiż byłem naiwny.

Mam na imię Dorothy. Mam sześćdziesiąt dziewięć lat. Przez czterdzieści lat poświęciłam wszystko dla mojego syna Thomasa. Wszystko. Młodość, marzenia, oszczędności.

Adoptowałam go, gdy miał zaledwie dwa lata, po tym, jak jego biologiczni rodzice zginęli w wypadku. Dałam mu swoje nazwisko, moją bezwarunkową miłość, całe moje życie. Ale tego dnia, w dniu moich sześćdziesiątych dziewiątych urodzin, wszystko się zmieniło.

Pudełko ręcznie robionych czekoladek, które dotarło do moich drzwi, wyglądało jak piękny prezent od wdzięcznego syna. Czekoladki były wykwintne i drogie. Przyszły w eleganckim pudełku z kartką, na której widniał napis: „Dla najlepszej matki na świecie, z miłością, Thomas”.

Byłem tak wzruszony. Minęły miesiące, odkąd otrzymałem od niego jakikolwiek czuły gest. Odkąd poślubił Laurę, wszystko się zmieniło. Pojawiła się w naszym życiu niczym burza, napełniając głowę mojego syna jadem przeciwko mnie.

„Twoja matka jest zbyt wścibska” – mawiała. „Jesteś za stary, żeby się tobą opiekowała” – szeptała mu do ucha. A Thomas, mój Thomas, chłopiec, którego wychowałam z taką miłością, zaczął się zmieniać. Stopniowo oddalał się. Wizyty stawały się rzadsze, telefony chłodniejsze, a uściski bardziej odległe.

Ale wciąż miałam nadzieję. Wciąż wierzyłam, że mój syn znów będzie tym samym człowiekiem, którym był wcześniej.

Tego ranka, kiedy czekoladki dotarły, pomyślałam, że w końcu to się stało, że mój syn przypomniał sobie, jak bardzo mnie kocha, że ​​Laura nie zdołała całkowicie zniszczyć więzi, którą budowaliśmy przez tyle lat.

Czekoladki wyglądały przepysznie. Pochodziły od ekskluzywnej marki, takiej, która kosztowała fortunę. Każdy egzemplarz był dziełem sztuki, ozdobionym złotymi detalami i o idealnych kształtach.

Ale ja — och, ja zawsze taka byłam, zawsze myślałam o innych przed sobą.

Te czekoladki są za dobre dla mnie, pomyślałem. Laura i dzieciaki będą się nimi cieszyć o wiele bardziej.