„Wracaj do swoich. Mam nadzieję, że nie zamarzniesz na śmierć!” – krzyknął mój mąż, zamykając mnie na ulicy w środku zimy, ubraną jedynie w cienką koszulę nocną.

„Wracaj do swoich. Mam nadzieję, że nie zamarzniesz na śmierć!” – krzyknął mój mąż, zamykając mnie na ulicy w środku zimy, ubraną jedynie w cienką koszulę nocną.

Już miałem zamiar wybić okno, żeby wrócić do środka, gdy nagle wyszedł starszy sąsiad z ogromnego osiedla obok.

Spojrzała na mnie i powiedziała: „Mój syn jest szefem twojego męża, a ja jestem właścicielką całej firmy. Chodź ze mną. Noclegujesz u mnie. Jutro będzie błagał o litość”.

Ale zanim to wszystko się wydarzyło, nastąpił wieczór, który zaczął się podobnie jak dziesiątki innych przed nim.

Ebony usłyszała, jak samochód podjeżdża grubo po 23:00. Siedziała w milczeniu w kuchni, wpatrując się w filiżankę herbaty, która dawno wystygła. Drzwi się otworzyły i wszedł Dante. Był w doskonałym humorze. Jego policzki były zarumienione od gryzącego chicagowskiego mrozu, a jego drogi wełniany płaszcz pachniał cudzymi perfumami – słodkimi, przytłaczającymi, nie jej.

Rzucił klucze na stół w przedpokoju i poszedł do kuchni, rozluźniając węzeł krawata.

„Jeszcze nie śpisz?” zapytał radośnie, jakby nie zauważając napiętej ciszy panującej w pokoju.

Otworzył lodówkę i zajrzał do środka.

„Coś do jedzenia? Na spotkaniu negocjacyjnym jadłem tylko sałatkę.”

Ebony powoli podniosła na niego wzrok. Pozostała w milczeniu.

Obiecała sobie, że dziś wieczorem będzie trzymać język za zębami, że o nic nie będzie pytać, że nie będzie próbowała niczego wyjaśniać.

Ale zapach tych perfum był zbyt mocny, zbyt obcy w ich domu.

„Negocjacje znów się opóźniły”. Jej głos był cichy, pozbawiony emocji.

„Wiesz, jak to jest, kochanie. Koniec roku fiskalnego” – odpowiedział Dante, wyciągając pojemnik z resztkami z wczorajszego obiadu. „Raporty, spotkania, umowy. Muszę wszystko zamknąć przed świętami. Jestem zmęczony jak pies”.

Włożył jedzenie do mikrofalówki i odwrócił się do niej, w końcu zauważając jej spojrzenie.

„Co ci się znowu stało? Masz taką twarz, jakby ktoś umarł.”

Oto był początek.