Jedliśmy spokojny, rodzinny posiłek, gdy nagle przesunął kopertę z powrotem w stronę matki. Pewnym głosem powiedział: „Nie zatrzymam tego. Albo pieniądze zostaną wpłacone do banku, albo się wyprowadzę”. Początkowo naprawdę myślałem, że żartuje. Ale poważny wyraz jego twarzy sprawił, że wszyscy przy stole zaniemówili. Po południu wiadomość dotarła już do jego teściowej. A wieczorem wszyscy o tym mówili – o kłótni, ultimatum, szoku. To, co wydarzyło się przy tym stole, stało się tak dramatycznym wydarzeniem, że nikt nie mógł przestać opowiadać tej historii.

Poranek, jak to często bywało, rozpoczął się od bólu głowy i znajomego, metalicznego posmaku strachu. Mara powoli wstała z łóżka, uważając, by nie obudzić Rivena, który spał smacznie obok niej. Na palcach przeszła do kuchni, włączyła czajnik i wyjęła z lodówki suchy, zapomniany kawałek sera. Jej myśli, niczym rój natrętnych much, krążyły wokół tego samego, nieustającego problemu: pieniędzy. A raczej ich braku.

Riven pracowała dorywczo, dryfując między zleceniami freelancerskimi z wyraźnym brakiem pośpiechu. Główny ciężar finansowy spoczywał na barkach Mary. Jej skromna pensja księgowej była co miesiąc na skraju wyczerpania, pokrywając czynsz, media, jedzenie i niekończące się, wyczerpujące długi jej teściowej, Vesty.

Czajnik się wyłączył. Mara nalała wrzątku do kubka, dodając odrobinę mleka. Ciepło rozchodzące się po jej ciele było chwilową, upragnioną ulgą. Właśnie wtedy Riven wszedł do kuchni, z twarzą pochmurną i poranną.

„Dzień dobry” – powiedziała cicho Mara, starając się zachować neutralny ton głosu.

„Co w tym dobrego?” – mruknął. „Ta stara kobieta znowu dzwoni”.

Mara westchnęła. „Ta staruszka”, jak Riven nazwał swoją matkę, była prawdziwym koszmarem ich małżeństwa. Westa nieustannie wtrącała się, krytykowała Marę i przede wszystkim żądała pieniędzy.

„O co tym razem chodzi?” zapytała Mara.

„Mówi, że potrzebuje więcej pieniędzy. Nie stać jej na spłatę pożyczki.”

Fala oburzenia zalała Marę. „Riven, mówisz serio? Dopiero w zeszłym miesiącu spłaciliśmy dług za jej nowy telewizor”.

„No i co mam zrobić? Przecież to moja matka!” – warknął.