W noc przed moimi 50. urodzinami mój zmarły ojciec ukazał mi się we śnie. Stanął w drzwiach mojego pokoju w Atlancie w szarym swetrze, który mu wydziergałam, i powiedział trzy razy: „Liv, nie zakładaj sukienki po mężu”. Niecałe 24 godziny później byłam w szpitalnym laboratorium, wpatrując się w biały proszek, który właśnie wycięłam z tej szmaragdowej sukni, podczas gdy moja przyjaciółka w białym fartuchu powiedziała mi, że to trucizna kontaktowa, która „wyglądałaby jak problem z sercem na twojej imprezie

We śnie mój nieżyjący już tata powiedział: „Nie zakładaj tej sukienki, którą ci dał”. Kiedy się obudziłam, całe moje życie po cichu się zmieniło.

Dzień przed moimi 50. urodzinami mój zmarły ojciec ukazał mi się we śnie i powiedział: „Nie zakładaj sukienki od męża”. Obudziłam się zlana zimnym potem, takim, który sprawia, że ​​prześcieradło lepi się do skóry. To była prawda. Mąż niedawno kupił mi sukienkę i kiedy krawcowa mi ją przyniosła, wkrótce rozcięłam podszewkę i zamarzłam z przerażenia.

Witamy w Betty’s Stories. Codziennie dzielę się tu nowymi historiami z życia, prawdziwymi i emocjonalnymi podróżami o rodzinie, zaufaniu i wyborach, które zmieniają wszystko. Jeśli taka historia do Ciebie przemawia, możesz wesprzeć moją pracę, polub film i zasubskrybuj kanał – ale najpierw po prostu usiądź ze mną w tej chwili. Chcę, żebyś poczuł to, co ja czułem.

Nazywam się Olivia Sutton, ale wszyscy mówią mi Liv. Mieszkam na obrzeżach Atlanty w stanie Georgia, w cichym osiedlu, gdzie trawniki są zadbane, skrzynki pocztowe wszystkie wyglądają tak samo, a większość domów dumnie rozświetla się amerykańskimi flagami podczas letnich wakacji. Z zewnątrz moje życie wyglądało na solidne: praca w księgowości, mąż, dorosła córka z własną rodziną.

W środku wszystko miało zaraz pęknąć.

Obudziłam się z głośnym jękiem, jakby ktoś gwałtownie wyciągnął mnie z głębokiej, czarnej wody na powierzchnię. Serce waliło mi tak mocno, że czułam, że zaraz wyskoczy mi z piersi. Bawełniana koszula nocna kleiła się do moich pleców, wilgotna od potu. Przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem.

Sypialnia. Atlanta. Mój dom. Moje łóżko.

Zmusiłam się, żeby sięgnąć ręką do włącznika lampy i pstryknęłam. Ciepłe światło rozlało się po nocnej szafce, bladych ścianach, znajomym zdjęciu w ramce, na którym mój tata w swojej ulubionej flanelowej koszuli stał przy grillu na naszym starym podwórku, a za nim w doniczce z kwiatami z grilla z okazji Czwartego Lipca wisiała maleńka amerykańska flaga.

Obok mnie, po swojej stronie łóżka king-size, spał spokojnie mój mąż, Marcus „Mark” Sutton. Leżał na boku, twarzą do ściany, oddychając równo. Nawet nie drgnął, gdy się nagle obudziłem.

Przez sekundę po prostu go obserwowałem, próbując zakotwiczyć się w rzeczywistości.

To był tylko sen. Tylko sen.

Ale moje ręce nadal się trzęsły.

Wysunęłam nogi spod kołdry, uważając, żeby nie potrząsnąć materacem, i wyszłam z sypialni. Drewniana podłoga była chłodna pod moimi bosymi stopami, gdy szłam korytarzem. W kuchni stalowe urządzenia lśniły w słabym świetle okapu kuchennego. Zegar na kuchence mikrofalowej wskazywał 4:58.

Chwyciłem szklankę z szafki, niezgrabnie łapiąc ją palcami, i odkręciłem kran. Woda syknęła do szklanki. Wziąłem łyk, potem kolejny, ale gula w gardle ani drgnęła. Usiadłem na krześle przy kuchennym stole i zakryłem oczy dłońmi.

Gdy tylko je zamknęłam, sen znów stał się wyraźny, jakby ktoś wcisnął przycisk odtwarzania.

Stał w drzwiach naszej sypialni.