„Nie jesteś gospodynią — tylko służącą” — zaśmiała się głośno, przy gościach, nie mając pojęcia, że poprzedniego dnia dostałam dwa miliony forintów…

— Zsófika, kochanie, jeszcze trochę sałatki dla tej miłej pani — odezwała się słodko-miodowym tonem moja teściowa, Papp Mária.

Jej głos przypominał zbyt rzadki miód: słodki, ale palący.

Skinęłam cicho głową i wzięłam prawie pustą miskę.

„Miła pani”, jakaś dalsza ciotka Lajosa, patrzyła na mnie tak, jakby byłam natrętną muchą, której nie potrafi odgonić.

W kuchni chodziłam bezszelestnie, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Dziś były urodziny Lajosa.

A właściwie: dziś jego rodzina świętowała jego urodziny w naszym mieszkaniu. W tym mieszkaniu, którego każdy szczegół opłaciłam ja.

Z salonu dobiegały głośne śmiechy. Bas wujka, Jeneia Jenő, i przeszywający, piskliwy głos jego żony.

A wszystko to zagłuszał stanowczy, rozkazujący ton pani Márii.

Mój mąż, Lajos, zapewne siedział wśród nich, uśmiechał się niezręcznie i co jakiś czas przytakiwał.

Napełniłam półmisek, udekorowałam go gałązką koperku. Moje ręce pracowały mechanicznie, a w głowie brzmiała tylko jedna myśl. Jedna liczba.
Dwa. Dwa miliony.

Poprzedniego wieczoru, gdy przyszło powiadomienie z banku, po prostu usiadłam na podłodze w łazience — żeby nikt nie widział — i przez kilka minut tylko wpatrywałam się w ekran telefonu.

Trzy lata pracy, bezsennych nocy, negocjacji, nerwów i niemal całkowitego wypalenia — wszystko to skondensowało się w jednym wierszu.

W kwocie na wyciągu. Z siedmioma zerami.
W mojej wolności.