Nigdy nikomu nie powiedziałam, że zarabiam milion dolarów miesięcznie. Przez cały rok, kiedy byłam z Nikitą, starałam się być prosta – a kiedy postanowiliśmy się pobrać, pomyślałam, że fajnie będzie zagrać w małą grę: udawać zwykłą dziewczynę z małego miasteczka. Ale gdy tylko weszłam do jego domu, jego matka zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów i powiedziała lodowatym, lekceważącym tonem: „Jej? Mój syn zasługuje na kogoś… bogatszego”. Uśmiechnęłam się tylko. Nie mieli pojęcia, że ​​ta „bogatsza” to ja. A zaledwie kilka minut później, kiedy jego ojciec mnie zobaczył… zerwał się z krzesła, a jego twarz zbladła.

Nigdy nikomu nie powiedziałam, że zarabiam milion dolarów miesięcznie. Przez cały rok, kiedy byłam z Nikitą, starałam się być prosta – a kiedy postanowiliśmy się pobrać, pomyślałam, że fajnie będzie zagrać w małą grę: udawać zwykłą dziewczynę z małego miasteczka. Ale gdy tylko weszłam do jego domu, jego matka zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów i powiedziała lodowatym, lekceważącym tonem: „Jej? Mój syn zasługuje na kogoś… bogatszego”. Uśmiechnęłam się tylko. Nie mieli pojęcia, że ​​ta „bogatsza” to ja. A zaledwie kilka minut później, kiedy jego ojciec mnie zobaczył… zerwał się z krzesła, a jego twarz zbladła.

Nigdy nie planowałem ukrywać, kim jestem na zawsze – tylko na tyle długo, by zobaczyć, komu naprawdę na mnie zależy. Latami po cichu budowałem własną firmę oprogramowania marketingowego i w wieku dwudziestu siedmiu lat generowała ona ponad milion dolarów miesięcznie. Ale pieniądze nigdy nie były w centrum mojego życia, a kiedy spotkałem Nikitę Harrisa podczas akcji wolontariackiej w Kolorado, nie zapytał, co posiadam ani ile zarabiam. Zapytał, jakie książki lubię, co mnie przeraża, o jakich marzeniach nie wypowiedziałem na głos. To był pierwszy znak, że jest inny.

Kiedy nasz związek stał się poważny, powiedziałam mu, że żyję „wygodnie”, ale pominęłam szczegóły. Nosiłam proste ubrania, jeździłam starszym samochodem i mieszkałam w małym wynajętym mieszkaniu w centrum miasta. Czułam się odświeżona – wręcz wyzwalająca – być widzianą bez warstw oczekiwań, które często nakładało na mnie bogactwo.

Rok później, kiedy się oświadczył, bez wahania powiedziałam „tak”. I tak doszliśmy do momentu, którego byłam ciekawa – i lekko zaniepokojona –: poznania jego rodziców jako jego przyszłej żony.

Rodzina Harrisów mieszkała w przestronnym, ale staromodnym domu na obrzeżach Denver. Gdy tylko wszedłem do środka, Linda , jego matka, obrzuciła mnie długim, omiatającym spojrzeniem. Zacisnęła usta. Jej wzrok powędrował na mój prosty kremowy sweter i skromną torebkę, po czym gwałtownie wypuściła powietrze.

„To ona?” – powiedziała, zwracając się do Nikity tonem ociekającym rozczarowaniem. „Kochanie, zasługujesz na kogoś… bogatszego. Na kogoś, kto będzie cię wspierał w życiu, do którego jesteś stworzona”. Nie ściszyła głosu.

Tylko się uśmiechnąłem. Gdyby tylko wiedziała.

Nikita się zjeżył, gotowy mnie bronić, ale ja delikatnie ścisnęłam jego dłoń, dając mu do zrozumienia, że ​​wszystko jest w porządku.

Chwilę później Richard , jego ojciec, wszedł do salonu, wciąż trzymając gazetę w dłoni. Spojrzał na mnie przelotnie – i nagle wszystko w nim zamarło. Gazeta wyślizgnęła mu się z palców. Twarz zbladła mu tak szybko, że aż zaniepokoiło.

Ponieważ wiedział dokładnie, kim jestem.