W restauracji mój mąż pocałował siedmiomiesięczny brzuszek swojej kochanki i zadrwił: „Potrzebuję własnego syna, a nie tych dwóch bezużytecznych dziewczynek, które mi dałeś”. Kochanka uśmiechnęła się krzywo, dumnie głaszcząc się po brzuchu. Ja tylko się uśmiechnęłam i położyłam kopertę na stole. „Gratuluję ci uwolnienia. Ale powinnaś to przeczytać, zanim zaczniesz świętować”. Jego uśmieszek zniknął, gdy tylko zobaczył wyniki testu DNA, które dowodzą…

Rozdział 1: Kolacja zaprzeczenia
Kryształowe żyrandole Le Palais, najekskluzywniejszej francuskiej restauracji w mieście, rzucały łamiące, diamentowe światło na stolik numer cztery. Dla przypadkowego obserwatora siedząca tam trójka mogła wyglądać jak wystawna uroczystość rodzinna. Dla Anny, siedzącej naprzeciwko męża i jego kochanki, wyglądało to jak starannie przygotowana scena do egzekucji.

Mark, mąż Anny od dziesięciu lat, siedział pośrodku, emanując arogancją mężczyzny, który wierzy, że podbił świat. Poprawił jedwabny krawat, a jego wzrok błądził między kobietą, którą odrzucał, a tą, którą koronował.

Po jego prawej stronie siedziała Bella. Miała dwadzieścia cztery lata, promieniała rumieńcem młodości i niewątpliwą olśniewającą ciążą w siódmym miesiącu. Miała na sobie obcisłą kremową sukienkę, która miała podkreślać brzuszek, a jej dłoń spoczywała opiekuńczo, zaborczo na dziecku w środku.

Anna siedziała naprzeciwko nich. Była nienagannie ubrana w grafitową marynarkę, a jej twarz była maską spokoju. Nie dotykała wina. Nie dotykała chleba. Po prostu patrzyła.

„Do rzeczy” – powiedział Mark, a jego głos był wystarczająco głośny, by przebić się przez cichą muzykę jazzową. Nie patrzył na Annę, tylko na skórzaną teczkę, którą położył na stole. „Ta kolacja to czas przejścia. Czystych przełomów. Nowych początków”.

Otworzył teczkę i przesunął dokument w stronę Anny. Był to plan restrukturyzacji finansowej.

„Dokonałem przeglądu aktywów” – oznajmił Mark, sięgając po widelec, żeby nadziać homara. „I dokonałem niezbędnych korekt dotyczących dzieci”.

Anna spojrzała na kartkę. Jej wzrok przesunął się po liniach. Zobaczyła imiona swoich córek, Lily (8) i Rose (6). Obok nich, nakreślono grubą, czerwoną linią ich alokacje w funduszach powierniczych.

„Odcinasz je?” – zapytała Anna spokojnym głosem, choć serce waliło jej jak młotem.

„Relokuję zasoby” – poprawił ją Mark lekceważącym tonem. „Słuchaj, Anno, bądźmy realistkami. Lily i Rose to słodkie dziewczyny, ale… dziewczyny. Wyjdą za mąż. Zmienią nazwiska. Inwestowanie milionów w ich edukację lub przyszłe firmy to stracony koszt. Nie są spuścizną”.

Odwrócił się do Belli, a jego twarz złagodniała, wyrażając mdłą adorację. Położył dłoń na jej dłoni, na jej brzuchu.

„William” – powiedział Mark, z szacunkiem nadając imię nienarodzonemu dziecku. „William to przyszłość. To syn, na którego czekałem dekadę. Nosi to imię. Nosi to pochodzenie. Kapitał musi zostać skonsolidowany dla niego. Przenoszę fundusze na studia dla dziewcząt do funduszu powierniczego o wysokiej rentowności dla Williama. Będzie tytanem. Muszę się upewnić, że będzie miał imperium na miarę jego możliwości”.