Ten miliarder co roku samotnie obchodził Boże Narodzenie — aż do momentu, gdy służąca powiedziała 6 słów, które go roztopiły…

W Wigilię nad Edynburgiem delikatnie padał śnieg, otulając stare miasto cichą, srebrzystą poświatą. W eleganckim apartamencie z widokiem na zamek, Matthias Kerr stał przed okazałą jodłą, lśniącą złotymi światełkami i kryształowymi ozdobami. Wszystko wyglądało idealnie, lecz cisza go przytłaczała. Miał fortunę, uznanie, towarzystwo rozciągające się na wszystkie kontynenty, ale nie miał ani jednej osoby, z którą mógłby spędzić noc.

Podniósł szklankę whisky, wpatrzył się w swoje odbicie w oknie i poczuł ciężar życia, w którym było wszystko oprócz ciepła.

Ciszę przerwał odgłos małych kroków. W drzwiach pojawiła się jego gospodyni, Ana Morales, w zimowym płaszczu. Jej sześcioletnia córka, Lucia, podążała tuż za nią, ściskając papierowego bałwana ułożonego z podartych stron magazynu.

„Wracamy do domu, panie Kerr” – powiedziała Ana łagodnie. „Wesołych Świąt”.

Lucia przechyliła głowę. „Panie, dlaczego spędza pan święta zupełnie sam?”

Twarz Any zbladła. „Lucia!”

Ale Matthias jej nie zbeształ. Pytanie wisiało w powietrzu, szczere i bez ogródek, przebijając się przez jego wyćwiczony spokój.

Ana zawahała się. „Proszę pana, dziś wieczorem jemy małą kolację, tylko rodzina, śmiech i jedzenie, które prawdopodobnie przedobrzyliśmy. Jeśli chciałby pan do nas dołączyć, będzie mile widziany”.

Matthias uśmiechnął się lekko. „To miłe z twojej strony, ale nie chciałbym się wtrącać”.

Lucia uśmiechnęła się szeroko. „Możesz usiąść obok mnie. Mamy za dużo puddingu”.

Ana zaśmiała się nerwowo i poprowadziła córkę do drzwi. „Dwunasty dom na Glenwood Street. Dom z krzywym aniołem” – powiedziała, zanim wyszła na śnieg.

Drzwi zamknęły się z kliknięciem. Zapadła cisza.