„Arogancki milioner wyzywa kelnerkę do tańca – kilka sekund później kradnie całe show!”

Postawiła tacę na pobliskim stole, wyprostowała się i spojrzała Wiktorowi w oczy.

„Przyjmuję wyzwanie” – powiedziała stanowczo.

Tłum wstrzymał oddech. Orkiestra ucichła. A kiedy Anna weszła na parkiet, nikt nie podejrzewał, że w ciągu kilku sekund cała sala balowa ucichnie.

Przez chwilę w sali balowej zapadła całkowita cisza. Wszystkie oczy zwrócone były na Annę, która kroczyła po wypolerowanej podłodze. Poruszała się z cichą pewnością siebie, z uniesioną brodą i rękami luźno opuszczonymi wzdłuż ciała. Goście spodziewali się, że potknie się, zatoczy i zademonstruje arogancję Victora. Ale Anna miała inne plany.

„Zagraj coś z ogniem” – wyszeptała do dyrygenta, mijając orkiestrę. Mężczyzna zamrugał, a potem skinął głową, zafascynowany jej śmiałością. Skrzypce zagrały ostry, namiętny dźwięk, a wkrótce cała orkiestra zaśpiewała śmiałe tango, które zdawało się rozpalać samo powietrze.

Anna odwróciła się z powrotem do tłumu. Wtedy, jednym krokiem, jej ciało sobie przypomniało.

Odwróciła się. Pochyliła. Wstała.

Każdy ruch był perfekcyjny – kontrolowany, a jednocześnie płynny. Jej lata treningów wydawały się snem. Jej stopy kreśliły idealne linie na marmurze, ramiona były elegancko ugięte, a oczy płonęły determinacją. To, co zaczęło się jako makabryczne wyzwanie Victora, natychmiast przerodziło się w występ godny sceny.

Szmery ucichły. Śmiech ucichł. Usta otwarły się z niedowierzania.

„Ona jest… ona jest niesamowita” – wyszeptał ktoś.

Wiktor, wciąż ściskając plik banknotów, stał jak wryty. Spodziewał się rozrywki – niezdarnej dziewczyny, która robi z siebie idiotkę. Zamiast tego doznał objawienia.

Anna skoczyła z gracją, jej spódnica załopotała, a gdy wylądowała, odgłos jej butów na marmurze rozniósł się echem po sali niczym bicie serca. Poruszała się z siłą, ale i z emocjami, jakby każda niedola, każde upokorzenie, którego doświadczyła, przeobraziły się w tę chwilę.

Przez salę balową przeszła chwali Keuchena. Ku zaskoczeniu wszystkich, Anna wyciągnęła rękę.

„Aby porządnie zatańczyć” – powiedziała wyraźnie, a jej głos przebił się przez milczący tłum – „potrzebuje pan partnera. Czy odważy się pan, panie Langley?”

Wyzwanie uderzyło Wiktora jak cios. Publiczność zwróciła się ku niemu, a ich oczy błyszczały z oczekiwania. Duma krzyczała, by odmówił, ale ego – jego niechęć do poddania się – zmusiło go do zrobienia kroku naprzód.

Rzucił pieniądze na najbliższy stolik i wziął Annę za rękę.