Asystując przy porodzie swojej byłej dziewczyny, lekarz zbladł, gdy tylko na świat przyszło dziecko.

Kiedy Alejandro wziął dziecko na ręce, zamarł ponownie.

Niemowlę miało takie same ciemne, głębokie oczy i identyczne dołeczki, jakie Alejandro miał jako chłopiec.

Jego puls walił jak młotem; dźwięki w pokoju rozmywały się. Uderzyło go maleńkie znamię w kształcie łzy na ramieniu dziecka – to był rzadki znak rodzinny, przekazany z dziadka ojcu i jemu.

Pielęgniarka wyciągnęła ręce, żeby wziąć noworodka, ale Alejandro zawahał się, zanim w końcu go podał. Delikatnie pogłaskała chłopca po policzku, a następnie zaniosła go do umycia i owinięcia.

Waleria, leżąc wyczerpana na łóżku, unikała jego wzroku, gdy się zbliżył.
„Dlaczego… dlaczego nigdy mi nie powiedziałeś?” – mruknął ochryple Alejandro.

Jej usta drżały, a po ich policzkach spływały łzy.