Biedny owdowiały ojciec przyjmuje w deszczową noc dwie zaginione siostry bliźniaczki, nie zdając sobie sprawy, że dziewczynki należą do jednej z najbogatszych rodzin w stanie.

Zwrócił się do Daniela.
„To ty ich przygarnąłeś?”
Daniel skinął głową.

Mężczyzna wziął głęboki oddech.

„Nazywam się Charles Langford” – powiedział.

Nazwisko nic Danielowi nie mówiło, ale powinno. Charles Langford był jednym z najbardziej wpływowych magnatów rynku nieruchomości w stanie. Zaginięcie jego córek było w każdym wydaniu wiadomości poprzedniego wieczoru, ale stary telewizor Daniela padł kilka tygodni temu. Nie miał o tym pojęcia.

Karol nalegał, żeby Daniel i Leo pojechali z nim do ich posiadłości, żeby mógł należycie wyrazić swoją wdzięczność. Daniel próbował odmówić, zawstydzony swoim znoszonym płaszczem i zniszczonymi butami, ale Karol nie chciał go słuchać.

Wkrótce Daniel stanął przed rezydencją, która wydawała się nierealna – wysokie kolumny, lśniące kamienne schody i niekończące się ogrody, wciąż lśniące od nocnego deszczu.

Przy śniadaniu serwowanym przez obsługę, Emma i Lily opowiedziały historię o tym, jak Daniel przyjął je, gdy wszyscy inni je odprawili. Charles słuchał w milczeniu, a jego wyraz twarzy złagodniał.

„Większość ludzi” – powiedział w końcu – „zamknęłaby drzwi albo wezwała policję, żeby się tym zajęła. Ty zaoferowałeś ciepło”.

Daniel poruszył się niezręcznie.
„Zrobiłem to, co każdy powinien zrobić”.
Charles pokręcił głową.
„Nie. Nie każdy by tak zrobił”.

Reszta poranka minęła jak zapomniany sen. Leo bawił się w ogrodzie z Emmą i Lily, śmiejąc się w sposób, którego Daniel nie słyszał od bardzo dawna. Daniel popijał kawę o smaku bogatszym niż cokolwiek, czego kiedykolwiek spróbował, i po raz pierwszy od lat czuł prawdziwy spokój.

Zanim wyjechali, Charles złożył Danielowi ofertę, której nie mógł do końca zrozumieć.

„Wspomniałeś, że pracujesz na kilku etatach” – powiedział.

„Mam nową działkę budowlaną, która potrzebuje zarządcy. Stałe wynagrodzenie. Mieszkanie w cenie. Potraktuj to jako podziękowanie”.

Daniel spojrzał na niego zaskoczony.
„Ja… nie wiem, co powiedzieć”.
Charles uśmiechnął się ciepło.
„Po prostu powiedz „tak”. Pomogłeś moim córkom, kiedy kogoś potrzebowały. Pozwól, że ci pomogę”.