Choć wiedzieli, że jestem bezpłodna, rodzina pana młodego i tak poprosiła o moją rękę. A w noc poślubną, kiedy podniosłam koc… zamarłam.

Chociaż wiedzieli, że jestem bezpłodna, rodzina pana młodego i tak poprosiła mnie o rękę.
A w noc poślubną, kiedy uniosłam koc…
zamarłam.
Bo to był moment, w którym poznałam prawdę, która zmieniła wszystko.

Nazywam się Anna Williams, mam trzydzieści lat.
I przez długi czas wierzyłam, że moje przeznaczeniem jest życie w samotności.

Trzy lata temu, po operacji w szpitalu St. Thomas w Londynie,
lekarz łagodnie powiedział mi:

„Anno, bardzo mi przykro… ale nie będziesz mogła mieć dzieci.”

Te słowa mnie złamały.

Następnego ranka Ryan, mój chłopak od pięciu lat,
wysłał mi krótką wiadomość, która zakończyła wszystko.

„Nie mogę już tego robić. Trzymaj się.”

Od tego dnia przestałam marzyć o miłości, ślubach i dzieciach.

Potem pojawił się Daniel Parker.
Miał trzydzieści siedem lat, był cichym, życzliwym człowiekiem, który niedawno dołączył do szpitala, w którym pracowałam jako sekretarka medyczna.

Nie był głośny ani czarujący jak Ryan.
Był delikatny i cierpliwy – taki, który mówił cicho, ale uważnie słuchał.

Kiedy zostawałem dłużej w pracy, podchodził do mojego biurka i mówił:

„Nie zapomnij czegoś zjeść.”

Czasami zostawiał kanapkę albo filiżankę herbaty bez słowa.
Powoli stawał się oazą spokoju w mojej burzy.

Kiedy mi się oświadczył, rozpłakałam się – nie ze zdziwienia, a z niedowierzania.

„Danielu” – szepnęłam – „wiesz, że nie mogę dać ci dzieci”.
Uśmiechnął się, ocierając łzę z mojego policzka.

„Wiem, Anno. Nie żenię się z macicą. Żenię się z kobietą”.