Chroniła 185 pasażerów w powietrzu – a chwilę później piloci F-22 wypowiedzieli na głos jej znak wywoławczy… ujawniając prawdę, której nikt się nie spodziewał

„Oba silniki zawiodły jednocześnie” – powiedział. „Próbowaliśmy wszystkiego. Nie da się ich ponownie uruchomić. Jesteśmy teraz szybowcem i szybko tracimy wysokość. Mamy może trzy minuty, zanim będziemy musieli gdzieś wylądować, a pod nami są tylko góry”.

Kate pochyliła się między siedzeniami i przeskanowała wskaźniki. Wysokość, prędkość lotu, prędkość zniżania, przepływ paliwa, hydraulika. Jej umysł przetwarzał wszystko w ciągu kilku sekund.

Co było przyczyną awarii dwóch silników?

Pierwszy oficer odpowiedział, nie odrywając wzroku od sterów.

„Nie wiemy. Stało się to niemal jednocześnie. Przypuszczamy, że mogło dojść do zanieczyszczonego paliwa lub awarii układu paliwowego, która odcięła dopływ paliwa do obu silników.”

Kate myślała szybko.

„Próbowałeś podłączyć paliwo z dodatkowych zbiorników? Czasami jest tam czyste paliwo, jeśli główny układ jest zanieczyszczony.”

Kapitan Sullivan spojrzał na nią ze zdziwieniem.

„Nie próbowaliśmy tego. Tom, przekonfiguruj układ paliwowy. Sprawdź zbiorniki AUX.”

Ręce pierwszego oficera latały nad sterami, przełączając zawory, zmieniając kierunek przepływu paliwa. Sekundy mijały. Licznik wysokości spadał. 8000 stóp. 7000. 6000. Góry były coraz bliżej.

„No dalej, dalej” – szepnęła Kate, obserwując wskaźniki silnika.

Nic. Silniki nadal nie działały. Wypróbowali jej pomysł i nie zadziałał. Kapitan desperacko rozglądał się przed siebie.

„Tam. Ta dolina. To nasza jedyna szansa. Nie jest płaska, ale bardziej płaska niż góry. Ustawiam się do awaryjnego lądowania.”

Kate spojrzała tam, gdzie wskazywał. To była wąska górska dolina z łąką, skalista i nierówna, ale może wystarczająco długa, jeśli będą mieli szczęście. To była ich jedyna opcja.

„To będzie najlepsze rozwiązanie. Chcesz, żebym się czymś zajął, podczas gdy ty skupisz się na lataniu?”

„Tak. Radio. Poinformuj kontrolę ruchu lotniczego o naszej pozycji i sytuacji. Następnie wejdź na częstotliwość awaryjną i nadaj mayday. Jeśli nie wylądujemy, przynajmniej ratownicy będą wiedzieli, gdzie szukać.”

Kate chwyciła za radio. Jej głos był spokojny i wyraźny, wpadający w szorstki, profesjonalny ton wojskowej łączności.

«Mayday, mayday, mayday. Tu lot komercyjny 831, Boeing 777, awaria dwóch silników, próba awaryjnego lądowania w górskiej dolinie około 65 kilometrów na północny zachód od Denver. Na pokładzie 197 osób. Załogi ratunkowe, proszę o odpowiedź na te współrzędne.»

Odczytała ich dokładną pozycję z GPS-u.

Natychmiast odezwał się głos.

„Lot 831, tu centrum Denver. Przyjmujemy pański sygnał mayday. Wysyłamy służby ratunkowe. Jaki jest pański status?”

Próbujemy lądować na drążku sterowym w nieodpowiednim terenie. Wysokość 600 metrów, opadamy. Pasażerowie są przygotowani na uderzenie.

Potem odezwał się inny głos na częstotliwości alarmowej. Inny głos, wojskowy i ostry.

«Lot 831. Tu Viper, dowódca dwóch F-22 Raptorów na ćwiczeniach w waszym rejonie. Mamy obraz z waszego samolotu. Proszę podać aktualną sytuację.»

Serce Kate podskoczyło. Myśliwce. Jej ludzie.

„Viper Lead, tu lot 831. Mamy awarię dwóch silników, brak ciągu, próba awaryjnego lądowania. Szybujemy, do lądowania pozostała około minuta”.

Kapitan Sullivan mocował się ze sterami, próbując ustawić się nad doliną. Samolot zniżał się szybko – za szybko. Zamierzali minąć łąkę albo podejść zbyt stromo. Kate to widziała.

Złapała kapitana za ramię.

„Jesteś za wysoko i za szybko. Musisz zwiększyć opór. Pełne klapy, pełne spojlery, obniżone podwozie. Wszystko, co masz, żeby nas spowolnić.”

Kapitan skinął głową.

«Tom, przygotuj wszystko.»

Pierwszy oficer pociągnął za dźwignie i nacisnął przyciski. Klapy wysunęły się. Spoilery na skrzydłach uniosły się. Podwozie opadło. Samolot zadrżał, gdy opór powietrza wzrósł. Prędkość zniżania wzrosła, ale prędkość lotu spadła. To mogło wystarczyć.

Usłyszał głos pilota F-22.

Lot 831. Śledzimy wasze zniżanie. Uwaga, zbliżacie się do terenu górzystego. Zalecamy natychmiastowe—»

Zatrzymał się. Wszyscy widzieli, że jest za późno na rekomendacje. Lądowanie właśnie się rozpoczęło, niezależnie od tego, czy ktokolwiek był gotowy, czy nie. Kate stanęła za fotelem kapitana, zaciskając zęby, ale nie spuszczając wzroku z nadlatującego lądu. Dolina pędziła w ich stronę. Skalisty teren, pojedyncze drzewa, nierówny teren. Zapowiadało się ciężko. Naprawdę ciężko.

„Szybko! Szybciej! Szybciej!” – krzyknął kapitan Sullivan do interkomu w kabinie.

Kate chwyciła się oparcia fotela obiema rękami, napinając mięśnie, przygotowując się do zderzenia. Koła uderzyły najpierw, uderzając w skaliste podłoże z ogromną siłą. Podwozie zamortyzowało część wstrząsu, ale natychmiast się zapadło.

Brzuch samolotu otarł się o ziemię z przeraźliwym, skrzypiącym dźwiękiem metalu uderzającego o skałę. Samolot odbił się, uderzył ponownie i zatoczył się na bok. Przed nim pojawiły się drzewa, a skrzydło trąciło je, odrywając się z eksplozją odłamków. Samolot zawirował, wciąż ślizgając się do przodu, wzbijając w powietrze ziemię i kamienie.

Kate została rzucona o ścianę, jej ramię uderzyło mocno. Przeszył ją ból, ale wytrzymała. Kokpit gwałtownie się trząsł. Wszędzie panował hałas i chaos. Pękła przednia szyba. Wyły alarmy. Piloci walczyli z sterami, ale samolot już nie leciał, tylko rozbijał się w zwolnionym tempie.

W końcu, po tym, co wydawało się wiecznością, ale trwało prawdopodobnie 15 sekund, samolot się zatrzymał. Przeraźliwy pisk ucichł. Przez chwilę panowała tylko cisza i słychać było alarmy.