Dowiedziałem się, że szef mojej matki jej nie szanuje, więc postanowiłem porozmawiać z nim o tym w obecności wszystkich w biurze.

Niektórzy bohaterowie nie noszą peleryn – noszą marynarki z second-handów i dźwigają na swoich barkach ciężar całego świata. Odkąd pamiętam, byliśmy tylko ja i moja mama, wiodąc życie z większą miłością niż pieniędzmi, ale zawsze z godnością.

To historia o tym, jak cicha, ciężko pracująca kobieta odnalazła swój głos – i jak zadbałam o to, by świat w końcu mógł go usłyszeć.

CAŁA HISTORIA
Dorastając, moja mama i ja byłyśmy jedynymi osobami – dwuosobowym zespołem. Pracowała długie godziny jako sekretarka, żonglując rachunkami i życiem, jednocześnie dbając o to, żebym nigdy nie czuła się, jakbym coś traciła. Większość naszych ubrań pochodziła z second-handów, ale ona zawsze dbała o to, by wyglądać profesjonalnie i elegancko.

Pewnej nocy usłyszałam, jak mama płacze przez telefon, rozmawiając z babcią.

Jej szef, Richard, wyśmiał jej ubrania z second-handów przed współpracownikami, umniejszając jej i sprawiając, że czuła się bezwartościowa.