Dyrektor szkoły zadzwonił do mnie do pracy. „Pani córka jest w moim gabinecie. Została wyrzucona, proszę po nią przyjść”. Powiedziałem: „Nie mam córki”. Powtarzali tylko: „Proszę, proszę przyjść natychmiast”. Kiedy dotarłem i wszedłem do gabinetu, zamarłem. Siedzenie tam i płacz…

Clint McMahon przeglądał plany architektoniczne projektu renowacji centrum miasta, gdy zadzwonił telefon stacjonarny. W wieku 42 lat przekształcił McMahon Design Group z jednoosobowej działalności w najbardziej poszukiwaną firmę architektoniczną w regionie Pacyfiku Północno-Zachodniego. Z jego biura roztaczał się widok na panoramę Seattle, świadectwo 15 lat 18-godzinnych dni pracy i skalkulowanego ryzyka.

„Clint McMahon” – odpowiedział, nie odrywając wzroku od rysunków.

„Panie McMahon, to jest Eleanor Spencer, dyrektorka Lakewood Academy. Pańska córka jest w moim gabinecie. Została wydalona. Musi pan natychmiast po nią przyjechać”.

Ołówek Clinta zatrzymał się w pół ruchu. „Przepraszam. Co?”

„Pańska córka, Carrie, miała poważny incydent. Proszę przyjechać natychmiast”.

„Pani Spencer, nie mam córki. Chyba zaszła jakaś pomyłka”.

Głos dyrektora stał się ostry. „Panie McMahon, to nie czas na gierki. Carrie McMahon siedzi teraz w moim gabinecie i potrzebuje ojca. Proszę przyjść do szkoły”.

Połączenie się urwało. Clint wpatrywał się w telefon. Był żonaty z Kathleen od 12 lat. Nie mieli dzieci, co było źródłem cichego żalu, z którym oboje nauczyli się żyć po latach nieudanych terapii niepłodności. Nigdy nie miał dzieci z nikim innym. To musiała być pomyłka. Ale coś w głosie Eleanor Spencer, ta krucha pewność siebie, sprawiło, że sięgnął po kluczyki.

W gabinecie dyrektora unosił się zapach starych książek i cytrynowej pasty do zębów. Eleanor Spencer, surowa kobieta po sześćdziesiątce o stalowosiwych włosach, stanęła, gdy wszedł. „Panie McMahon, dziękuję za przybycie”.

Wtedy ją zobaczył. Dziewczyna siedziała na krześle pod ścianą, zgarbiona, z twarzą ukrytą w dłoniach, a jej ramiona drżały od szlochu. Miała może 14 lub 15 lat i ciemne włosy opadające na ramiona. Kiedy podniosła wzrok na dźwięk jego głosu, Clint poczuł, jak podłoga pod nim się zapada.

Miała jego oczy, ten specyficzny odcień piwnej zieleni odziedziczony po matce. Ten sam lekko krzywy nos, który złamał grając w baseball w liceum. Tę samą wdowią linię włosów.

„Carrie” – powiedziała stanowczo Eleanor. „Twój ojciec jest tutaj”.

Zapłakana twarz dziewczynki zmarszczyła się. „Tato, tak mi przykro. Nie chciałam. Mówili coś o mamie i o mnie…”