* Dziewczyna wyszła za mąż za bogatego starca i czekała, aż w końcu umrze… Ale kiedy staruszek zmarł, wydarzyło się coś naprawdę niesamowitego!…

Niewielu ma dar ślepego podążania za marzeniami, bez obciążeń, by osiągnąć swoje cele. Gdyby Bóg obdarzył nas tymi cechami od urodzenia, Rita z pewnością byłaby na szczycie listy osób, które miałyby je otrzymać. Od najmłodszych lat wiedziała, że ​​może mieć wszystko, czego zapragnie, wystarczyło tylko chcieć. Na skinienie palca uczniowie nosili jej teczkę dla drobnej piękności, a romantyczni wielbiciele pędzili na drugi koniec miasta po jej ulubione lody.

Jej matka, Nadieżda Łukiniczna, nie mogła pojąć, skąd u córki wzięło się pańskie maniery. Ona sama była prostą kobietą, nieprzyzwyczajoną do sięgania po gwiazdy, bo całe dorosłe życie przepracowała na fermie drobiu. Monotonna, ciężka praca była wyczerpująca i często, wracając do domu po zmianie, kładła się spać w ubraniu.

Po prostu nie miała wystarczająco czasu i energii dla swojej córki.

Rita dorastała bez ojca. Zmarł on na błonicę wiele lat temu. Jej jedyną przyjaciółką w dzieciństwie była babcia, Zinaida Jakowlewna.

Jej potomkowie ze strony ojca mieli szlachetne korzenie, dlatego kobieta uważała się za swego rodzaju lokalną królową Wiktorię.

Była na skraju starości, a mimo to uwielbiała romanse i zaszczepiła w małej Ricie pasję do nich. Dziewczyna, mentalnie próbująca udawać damę z wyższych sfer, stopniowo przeobrażała się w osobę kapryśną i moralnie niedoskonałą.

Dorastając, dziewczyna bawiła się już z mężczyznami, jak chciała. Problem jednak polegał na tym, że w ich wiosce nie było z kim się umawiać… Albo był alkoholikiem, albo po prostu brzydki…

Mama mawiała: Przestań się tak wygłupiać! Bo inaczej skończysz jak panna! Młodość jak uroda, ach, jak szybko przemija, moja droga!

– Gdzie mogę znaleźć tych ludzi?

„Czy to moja wina, że ​​zostali na świecie sami nieszczęśni ludzie?” – warknęła Rita.

„A dlaczego nie przyjrzysz się bliżej Griszce? Ten facet krąży za tobą od lat. Puka do każdych drzwi… Kocha cię, uwierz mi na słowo” – powiedziała Nadieżda Łukiniczna.

Ritka tylko skrzywiła nos, a jej usta wykrzywiły się w grymasie pogardy:

„Po co mi ten Grinya, z jego marną pensją czyściciela ścieków? Jestem matką, nie jestem przyzwyczajona do gnoju. To nie moja sprawa. Wolałabym poderwać kilku bogatych sugar daddy i żyć długo i szczęśliwie”.

„Uważaj, córko, sprowadzasz na siebie kłopoty! Nie wypada skakać po łóżkach i sprzedawać się za drogie szmaty… Przecież wszyscy są po ślubie, prawda?” – powiedziała matka ze smutkiem.

— No jasne, mamo. Weźmy na przykład Olega! Dziesięć lat starszego! Czy to naprawdę robi różnicę?