Dziewczynka pobiegła na komisariat policji krzycząc: „Wąż tatusia jest taki wielki, że mnie boli!”. Policja została natychmiast powiadomiona i po przybyciu na miejsce odkryła szokującą prawdę.

Pewnego deszczowego popołudnia, w cichym podmiejskim miasteczku, szlochliwa dziewczynka wbiegła na komisariat policji, trzymając się za brzuch i krzycząc: „Wąż mojego taty jest taki wielki, że mnie boli!”

Jego słowa sparaliżowały cały pokój. W ciągu kilku minut policja pospieszyła do domu dziewczyny, przygotowując się na najgorsze.

To, co odkryli, zszokowało wszystkich.

Oficer Daniel Harris widział wiele przez dwanaście lat służby, ale desperacja w oczach małej dziewczynki od razu podpowiedziała mu, że tym razem było inaczej.

Nazywała się Emily Carter, miała zaledwie siedem lat, a jej włosy były mokre od deszczu.

Drżąc, powtórzył słowa: „Wąż mojego taty jest tak wielki, że sprawia mi ból”.

To zdanie wywołało u mnie sygnał alarmowy.

Policjanci przy recepcji spojrzeli na siebie, niepewni, czy dziecko mówiło dosłownie o wężu, czy o czymś znacznie bardziej złowrogim.

Harris uklęknął do poziomu Emily i przemówił do niej łagodnie.

„Kochanie, możesz nam powiedzieć, co się dzieje z tym wężem?”

Emily gwałtownie pokręciła głową. „Boli, kiedy śpię. Tata kazał mi ci nie mówić, ale boli. Jest duży i straszny”.

W ciągu kilku sekund Harris podjął decyzję: „Wyjeżdżamy. Możliwe znęcanie się nad dzieckiem, dom Cartera”.

Trzy radiowozy z włączonymi światłami przecinały deszcz i zmierzały w kierunku skromnego, parterowego domu na Maple Street.

Sąsiedzi wyglądali zza zasłon, słuchając wycia syren i rozmawiając ze sobą szeptem.