Dziewczynka skarżyła się na silny ból brzucha po weekendzie spędzonym z ojczymem – lekarz, widząc USG, natychmiast wezwał karetkę.

Clara poczuła, jak zimna szpitalna sala wiruje wokół niej. Spojrzała na bladą, spoconą twarz córki i próbowała zebrać myśli. Lekarz zachował spokój, ale w jego oczach można było dostrzec nieukrywany niepokój.

— „Ano, kochanie, proszę… Opowiedz nam, co się stało w sobotę wieczorem” — zapytał cicho lekarz, opierając się o dziewczynkę.

Dziewczynka zawahała się. Przygryzła wargę, a łzy zaczęły spływać jej po policzkach.

— „To tak bardzo boli… Martin powiedział, żebym nie mówiła mamie… że będzie się tylko martwił. Dał mi tabletki… bardzo gorzkie. Potem… nic nie pamiętam”.

Krew zastygła w żyłach Clary. Tabletki? Dlaczego Martin miałby podawać dziewczynce lekarstwo bez wiedzy kogokolwiek?

— „Ważne, żeby wiedzieć, jakie składniki się spożywa. Wezwałem już karetkę, a w szpitalu zrobimy wszystkie niezbędne badania. To nie jest zwykła niestrawność”.

Każda minuta wydawała się wiecznością. W końcu przyjechała karetka, a w oknach gabinetu zabłysły niebieskie światła. Personel medyczny ostrożnie przeniósł Anę na nosze i natychmiast rozpoczął stabilizację.

Klara szła szpitalnym korytarzem, starając się nie płakać. W jej głowie wciąż powracało to samo pytanie: Jak mogła tego wcześniej nie zauważyć? Jak mogła zostawić córkę samą z Martinem?

W trakcie spaceru lekarz powiedział jej: