Dziewczynka zadzwoniła pod numer 911, płacząc i mówiąc: „Wąż tatusia jest taki wielki, że tak bardzo boli!” – Policja natychmiast przyjechała na miejsce i odkryła przerażającą prawdę…

zadzwoniła drżącym głosem, który miał prześladować dyspozytora przez tygodnie. „Proszę, pomóż mi!” – krzyknęła mała dziewczynka. „Wąż taty jest taki wielki, że aż boli”. Dyspozytorka, Olivia Grant, zamarła na chwilę, zanim domyśliła się, że dziewczynka mówi o niebezpiecznym gadzie. Natychmiast wysłała funkcjonariuszy pod wskazany adres, obawiając się, że zaatakował kogoś duży wąż.

W ciągu kilku minut radiowóz numer dwanaście zajechał przed zniszczony dom na skraju miasta. Funkcjonariusze Mark Donovan i Erin Price wysiedli z samochodu, a ich latarki przecinały nikły blask lampy na ganku. Drzwi wejściowe były lekko uchylone. Z wnętrza dobiegał cichy szloch.

„Policja!” – zawołał Mark, opierając rękę na kaburze. „Jest tu ktoś?”

Nikt nie odpowiedział. W salonie panował bałagan. Puste butelki walały się po podłodze, ściany były poplamione od lat zaniedbań. W miarę jak szli korytarzem, płacz stawał się coraz głośniejszy, aż dotarli do na wpół zamkniętych drzwi.

W środku, obok podartego koca, siedziała na podłodze mała dziewczynka. Miała podrapane kolana, a policzki zalane łzami. „Kochanie” – powiedziała cicho Erin, klękając obok niej. „Gdzie jest wąż?”

Dziecko pokręciło głową. „Boli” – wyszeptało. „Tata powiedział, żebym nie mówiła”.

Mark rozejrzał się po pokoju. Nie było śladu zwierzęcia. Na pobliskiej kanapie leżał na wpół rozbudzony mężczyzna, cuchnący alkoholem. Nazywał się, jak się później dowiedzieli, Thomas Whitaker. Jego wzrok był nieostry, ale słowa ostre. „Po co ten hałas?” – wybełkotał.

Gdy dziewczynka próbowała podejść bliżej Erin, Thomas warknął: „Zostań tam, gdzie jesteś”.