Fryzura, która zmieniła wszystko

Kilkoro moich przyjaciół próbowało mnie pocieszyć, ale ich słowa trafiały w próżnię. „To tylko włosy, odrosną” – mówili, ale nie rozumieli. Moje włosy nie były dla mnie tylko włosami. Były moim pocieszeniem, moją tarczą, moją tożsamością. W kolejnych tygodniach zaczęłam unikać luster. Nosiłam bluzy z kapturem z dużymi kapturami, żeby zakryć jak najwięcej głowy. W porze lunchu siedziałam sama, dłubiąc w jedzeniu, podczas gdy wszyscy inni rozmawiali. Moje oceny się pogorszyły. Nauczyciele pytali, czy w domu wszystko w porządku. Kiwałam głową i zmuszałam się do uśmiechu, ale w głębi duszy krzyczałam.

Moja mama nie zauważyła we mnie zmiany. A może zauważyła, ale nie przejmowała się tym. Pracowała po całych dniach i wracała do domu zmęczona, narzekając na pieniądze, szefa albo moją niewdzięczność. Pewnego wieczoru zebrałam się na odwagę i zapytałam ją, dlaczego pozwoliła mi ściąć włosy. Spojrzała na mnie chłodno i powiedziała: „Stałaś się zbyt próżna. Chciałam ci dać nauczkę”. Potem znowu sięgnęła po telefon. Pamiętam, że kładąc się spać tej nocy, czułam, jakby coś we mnie pękło.

Tygodnie zamieniły się w miesiące. Moje włosy zaczęły odrastać, ale wraz z nimi odrastały wspomnienia z tamtego dnia. Za każdym razem, gdy patrzyłam na guzki, które rosły wolniej niż reszta, przypominał mi się dźwięk nożyczek, zapach salonu fryzjerskiego, spojrzenia ludzi wokół mnie. Spędzałam więcej czasu w bibliotece, ukryta między półkami i zagrzebana w książkach. Czytałam o dziewczynach, które przeszły przez gorsze rzeczy niż ja i znalazły sposoby na uzdrowienie. Czytałam historie o przebaczeniu, o matkach, które skrzywdziły swoje córki, ale później prosiły o przebaczenie. Zastanawiałam się, czy moja matka kiedykolwiek przeprosi.

Pewnego wiosennego popołudnia do naszej szkoły przyszła nowa dziewczyna, Nura. Miała włosy krótsze niż ja, ale emanowała pewnością siebie, której nie mogłam zrozumieć. Podczas pracy w grupach usiadła obok mnie. Pochwaliła mnie za bluzę z kapturem, a ja nieśmiało jej podziękowałam. Pod koniec lekcji śmiałyśmy się z tego, jak skomplikowana jest matematyka. Po raz pierwszy od miesięcy poczułam promyk szczęścia. Siedziałyśmy razem z Nurą na lunchu. Powiedziała mi, że dobrowolnie ścięła włosy, żeby oddać je dzieciom chorym na raka. Ogromnie ją podziwiałam i uświadomiłam sobie, jak inaczej się czujemy, gdy decyzja o strzyżeniu jest podejmowana przez ciebie, a nie przez kogoś innego.
Pewnego dnia wyznałam Nurze, co się stało. Nie westchnęła ani nie współczuła jej. Po prostu wzięła mnie za rękę i powiedziała: „Przykro mi, że musiałaś przez to przejść. Ale wiesz co? Włosy odrastają, tak jak dusza”. Te słowa utkwiły mi w pamięci. Zaczęłam chodzić z podniesioną głową, mimo że moje włosy nadal były niestosowne. Przestałam chować się pod bluzami z kapturem. Powoli, ale systematycznie, zaczęłam znów poznawać nowych przyjaciół. Nauczyciele zauważyli, że bardziej się angażuję. Moje oceny się poprawiły. Chłopak, który kiedyś mi się podobał, nawet próbował ze mną znowu rozmawiać, ale zdałam sobie sprawę, że nie potrzebuję jego aprobaty. Poznałam przyjaciół, którzy widzieli we mnie to, kim jestem, a nie tylko to, jak wyglądam.

W domu wciąż panowała napięta atmosfera. Mama i ja prawie nie rozmawiałyśmy. Narzekała na pracę, rachunki, pogodę, ale nigdy nie rozmawiałyśmy o tym, co się stało. Pewnej nocy usłyszałam jej płacz w kuchni. Wyjrzałam zza rogu i zobaczyłam ją ściskającą plik niezapłaconych rachunków. Jej ramiona drżały. Chciałam do niej podbiec, ale coś mnie powstrzymywało. Może to była duma, może strach, a może jedno i drugie. Wróciłam do swojego pokoju, ale nie mogłam się powstrzymać.