Gdy wychodziłam spod prysznica, moja teściowa zaśmiała się szyderczo: „Woda nie zmyje tego, kogo

Kiedy Damian wypowiedział te słowa, ogarnęła mnie niepokojąca mieszanka ulgi i niepokoju. W jego oczach kryła się obietnica zemsty, a ja wiedziałam, że Damian dotrzymuje słowa.

Siedzieliśmy w milczeniu, gdy samochód odjechał, zostawiając za sobą zimne, osądzające mury tego, co kiedyś nazywałam domem. Poczułam przypływ wdzięczności dla mojego brata, którego cicha siła zdawała się otaczać mnie niczym tarcza ochronna. Damian zawsze był opoką w moim życiu, tym, który stał przy mnie, gdy świat się odwrócił.

Gdy jechaliśmy znanymi ulicami, mój umysł zaczął się rozjaśniać. Nadszedł czas, by odzyskać swoją historię, zrzucić kajdany przeszłości. Zdrada Kennetha, jadowite słowa jego matki – nie odzwierciedlały tego, kim byłam. Zbyt długo pozwalałam im dyktować moją wartość i teraz nadszedł czas, by to zmienić.

W swoim biurze Damian gestem wskazał mi, żebym usiadł, zanim podniósł słuchawkę. Jego rozmowa była krótka, a słowa krótkie i stanowcze. „Ze skutkiem natychmiastowym Kenneth zostaje zwolniony ze stanowiska. Proszę dopilnować, żeby ochrona wyprowadziła go z budynku”.

W jego głosie słychać było ostateczność, wyraźną wskazówkę, że nie będzie żadnych negocjacji, żadnych drugich szans. Damian odłożył słuchawkę i odwrócił się do mnie, a jego wyraz twarzy złagodniał.

„Na razie zostaniesz ze mną” – powiedział. „Resztę wspólnie ustalimy”.

Skinęłam głową, czując, jak ciężar spada mi z ramion. Tymi prostymi słowami Damian oferował coś więcej niż tylko schronienie. Ofiarowywał nadzieję.

W miarę jak dni zamieniały się w tygodnie, zaczęłam się odbudowywać. Odnajdywałam siłę w nieoczekiwanych miejscach – w nowo odkrytej pasji do sztuki, w śmiechu dzielonym ze starymi przyjaciółmi. I z każdym krokiem naprzód oddalałam się od cieni przeszłości.