HISTORIA DNA

Kiedy nadeszły wyniki, cisza w pokoju była niemal przytłaczająca. Mój mąż wpatrywał się w kartkę z szeroko otwartymi oczami, jakby właśnie zobaczył ducha. Spojrzałam na niego, czekając, aż coś powie. W końcu wyszeptał ledwo słyszalnie:

„To niemożliwe…”

Podeszłam do niego i wzięłam kartkę z jego drżących rąk. Mój wzrok padł na słowa, które miały odmienić nasze życie: 0% biologicznego związku między nim a naszym synem. Serce zabiło mi mocniej. Żadnego gniewu, żadnego poczucia winy… po prostu całkowite niezrozumienie. Byłam pewna, absolutnie pewna, że ​​to on jest ojcem.

Mój mąż wstał, zrobił kilka kroków do salonu, a potem odwrócił się do mnie z napiętą miną.
„Muszę się do czegoś przyznać…”
Jego słowa zmroziły atmosferę wokół nas. Powiedział mi, że w wieku dziewiętnastu lat, po poważnym wypadku samochodowym, doznał obrażeń, które lekarze uznali za bezpłodne. Nigdy nie odważył się ze mną o tym rozmawiać, przekonany, że nasz syn to cud.

Ale skoro nie był jego synem… jak mogłam wytłumaczyć, że nigdy nie byłam niewierna?

Ciąg dalszy na następnej stronie 👇