Jak mała dziewczynka zmieniła losy dużej firmy na lepsze

Do pokoju weszła mała dziewczynka, około siedmioletnia. Miała na sobie znoszoną niebieską sukienkę i niosła żółte wiadro z mopem, niemal dorównujące jej wzrostem.

Skrzypiące buty odbijały się echem od podłogi, gdy jej ciekawskie spojrzenie przeszukiwało pokój, aż spoczęło na Connorze.

Za nią podążała zdenerwowana kobieta w stroju sprzątaczki. „Przepraszam! Nie powinna tu wchodzić…”

Connor uniósł uspokajająco dłoń. „Jelita Schon”.

Dyrektorzy byli wyraźnie zażenowani; niektórzy zachichotali, inni rozważali wezwanie ochrony.

Dziewczyna zachowała spokój, odstawiła wiadro i spojrzała prosto na Connora.

„Wczoraj to zgubiłeś” – wyszeptała. „Grywałeś przez telefon, byłeś bardzo zły i niechcący kopnąłeś wiadro”.

Zapadła chwila ciszy.

Connor mgliście pamiętał, jak w przypływie frustracji przewrócił wiadro do sprzątania przy windach poprzedniej nocy.

Dziewczyna kontynuowała: „Mama zawsze mi powtarza, żebym nie przeszkadzał ważnym osobom. Ale ty wyglądałeś na takiego smutnego”.

Zapadła niezręczna cisza, z kilkoma cichymi śmiechami.

Connor przykucnął. „Jak masz na imię?”

„Sophie” – odpowiedziała. „Jestem w drugiej klasie, lubię rysować i uważnie się przyglądam”.

„Obserwujesz?”

Sophie skinęła głową. „Wczoraj, czekając na mamę, słyszałam, jak mówisz:

„Patrzą tylko na liczby. Nie na znaczenie. Nie na wizję”.

Connor poczuł dziwny ucisk w piersi.

„Myślę, że sny są ważne” – powiedziała po prostu Sophie.

Coś poruszyło się w Connorze.

Pokój, który przed chwilą był wypełniony ego i napięciem, zapadł w zamyśloną ciszę.

Richard odchrząknął. „Connor, to naprawdę wzruszające. Ale jeśli ten dzieciak nie będzie miał cudu w wiaderku, powinniśmy wrócić do normalnych zajęć…”

„Czekaj” – przerwał Connor, wstając.

Odwrócił się do Sophie. „Rysujesz codziennie?”

Promieniowała: „Tak, proszę! Narysowałam twój budynek. Chcesz to zobaczyć?”

Ostrożnie wyciągnęła z kieszeni złożoną kartkę papieru.

Rysunek przedstawiał wieżowiec BlakeTech, kolorowo pomalowany kredkami. Wszędzie były małe ludziki – sprzątaczki, recepcjonistki, dostawcy i pracownicy. Pod spodem niebieską kredą napisano:

„Firmę budują ludzie, nie cegły”.

Zapanowała absolutna cisza.

Connor traktował rysunek jak koło ratunkowe.

„Panie i panowie” – zwrócił się do grupy – „to jest to”.

„Co dokładnie masz na myśli?” – zapytał sceptycznie Richard.

Connor uderzył dłonią w stół kilka razy. „To nasze nowe przesłanie. Czego nam brakowało: człowieczeństwa”. Każda reklama, każdy przekaz, każda decyzja – staliśmy się beznamiętni”.

Wskazał na Sophie. „Ta mała dziewczynka, niemająca pojęcia o zyskach ani liczbach, okazała więcej serca niż nasz zespół marketingowy od lat”.

Z nową energią zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju: „Przestajemy myśleć wyłącznie w kategoriach danych i odzyskujemy ludzki pierwiastek w BlakeTech. Nie tylko lepsza sztuczna inteligencja, ale odpowiedzialna sztuczna inteligencja. Przejrzystość. Historie WSZYSTKICH pracowników – od sprzątaczy po inżynierów”.

Nowe wartości korporacyjne koncentrują się teraz na ludziach stojących za technologią.
Pracownicy wszystkich