Jej teściowie rozebrali ją, żeby ją upokorzyć, ale jej ojciec-milioner zemścił się na nich w niezapomniany sposób…

Dwóch strażników wywlekło mnie na zewnątrz, a w środku znów rozległ się śmiech. Carlos się nie poruszył. Ani słowa.

Wyrzucili mnie na zimny podjazd. Skuliłem się i szlochałem, gdy muzyka w środku znów zaczęła grać. Wtedy podbiegł młody parkingowy i otulił mnie kurtką. Ta drobna uprzejmość kompletnie mnie załamała.

Trzęsącymi się rękami pożyczyłem od niego telefon i wybrałem numer, którego przysiągłem sobie nigdy nie użyć.

„Tato” – wyszeptałam przez łzy. „Potrzebuję cię”.

Zapadła cisza, a potem rozległ się głos mojego ojca, niski i groźny: „Nie ruszaj się, dziewczyno. Już idę”.

Piętnaście minut później nocne niebo rozbłysło światłami.

Dziesięć czarnych SUV-ów i helikopter zleciały na osiedle. Goście rzucili się do okien, szepcząc. Kiedy główne drzwi limuzyny się otworzyły, wysiadł mój ojciec.

Santiago Herrera – wysoki, siwowłosy, władczy. Biła od niego siła. Za nim szli prawnicy, ochrona i komisarz policji miejskiej. Nad głowami krążyły kamery informacyjne.

Strażnicy, którzy mnie wyrzucili, stali teraz jak sparaliżowani, gdy mój ojciec podszedł. Owinął mnie płaszczem i wyszeptał: „Jestem tutaj”. A potem, głosem niosącym się po dziedzińcu: „Który z was dotknął mojej córki?”

W środku wybuchł chaos. Oburzona Wiktoria pojawiła się w drzwiach. „To teren prywatny!”

Mój ojciec uśmiechnął się zimno. „Nie na długo”.

Weszliśmy do środka. Orkiestra znów się zatrzymała. Dwieście bogatych twarzy zwróciło się w jego stronę. Niektórzy rozpoznali go od razu; inni szeptali jego imię z niedowierzaniem.

„Dobry wieczór” – zaczął, biorąc mikrofon. „Nazywam się Santiago Herrera – założyciel Global Herrera Empire”.

Otoczył mnie ramieniem w geście obronnym. „Ta kobieta, którą dziś wieczorem rozebrałaś i upokorzyłaś – ta „złodziejka” – jest moją córką. Moim jedynym dzieckiem. Moim spadkobiercą”.

Zdziwienie. Telefony nagrane. Victoria zbladła. Carlos wyglądał, jakby zobaczył ducha.

„Moja córka chciała być kochana za to, kim była” – kontynuował ojciec. „Więc ukryła swoje imię. A wy…” – spojrzał gniewnie na Montemayorów – „postanowiliście ją zniszczyć”.

Pstryknął palcami. Duży ekran zamigotał. Pojawiło się ukryte nagranie – Isabela wkrada się do pokoju matki, kradnie różowy naszyjnik z diamentami, a następnie zakopuje go pod krzakiem róż.

Drugi klip przedstawiał ją z Victorią, planującą mój upadek.
„Kiedy ją upokorzymy” – powiedział wyraźnie głos Victorii – „Carlos będzie musiał się z nią rozwieść. W końcu pozbędziemy się tego małego pasożyta”.

Zdziwienie przerodziło się w przerażoną ciszę. Każde kłamstwo, każde okrucieństwo, ujawnione światu.

Mój ojciec zwrócił się do nich. „Czy chcielibyście mi to wyjaśnić?”

Isabela załamała się. „To był pomysł mamy!” – jęknęła.

Wiktoria wyjąkała: „To nie jest… to nie może…”

„Owszem, może” – wtrącił mój ojciec. „A jest jeszcze gorzej”.

Dał znak swoim prawnikom. Na ekranie pojawiły się nowe dokumenty – wyciągi bankowe, akty własności.

„Ta rezydencja? Zastaw hipoteczny w Banco Herrera. Kupiłem ten kredyt sześć miesięcy temu”.

Roberto zrobił się siwy.

„Twoja firma, Montemayor Enterprises?” – kontynuował mój ojciec. „Po cichu nabyłem 68% twoich akcji. Jesteś moim właścicielem”.

Wiktoria jęknęła. „To niemożliwe”.

„Twój rodzinny fundusz powierniczy, Victorio? Zarządzany przez moją firmę. Zamrożony dziesięć minut temu. A Isabelo – te butiki, którymi się chwalisz? Zbudowane na moich posesjach. Twoje umowy najmu wygasają o północy”.

Tłum milczał. Głos mojego ojca stał się stalowy.

„Rozebrałeś moją córkę przed 200 osobami. Nazwałeś ją złodziejką. Teraz świat zna prawdę – to wy jesteście złodziejami. Kłamcami. Pasożytami”.

Komisarz policji wystąpił naprzód. „Jeśli pan Herrera sobie tego życzy, możemy wnieść oskarżenie o napaść, zniesławienie i spisek”.

Wiktoria upadła na kolana. „Proszę, panie Herrero. Proszę nas nie niszczyć.”

Spojrzał na nią z góry z czystą pogardą. „Czy okazałaś litość, zrywając sukienkę mojej córce? Kiedy błagała cię, żebyś przestał?”

Carlos w końcu odzyskał głos i podbiegł do mnie. „Eleno, proszę! Powiedz mu, żeby przestał. Kocham cię!”

Spojrzałam na niego, a łzy wyschły, dając mi determinację. „Naprawdę? To dlaczego nic nie mówiłeś, kiedy mnie oskarżali? Kiedy mnie rozbierali? Kiedy cię błagałam?”

„Zamarłam, nie wiedziałam…”

„Nie” – przerwałem. „Wybrałeś. Wybrałeś ciszę. Wybrałeś ich zamiast mnie”.

„Eleno, proszę…”

„Składam pozew o rozwód” – powiedziałam spokojnym głosem. „Jutro. Nie chcę ani centa. Nigdy nie potrzebowałam twoich pieniędzy, tylko twojej lojalności. A ty nie mogłeś mi jej dać”.

Prawnik mojego ojca wręczył mi dokumenty. Podpisałem je na miejscu, na oczach wszystkich. Carlos uklęknął, gdy goście szeptali.

Sześć miesięcy później