Kiedy lekarz stwierdził, że mój stan jest poważny, mąż ścisnął mnie za rękę, uśmiechnął się i wyszeptał: „Dobrze… to już prawie koniec. Drzwi zamknęły się z trzaskiem i wszystko, co zbudowałaś, w końcu będzie moje”. Wyszedł, jakby wygrał. Nie płakałam. Nie protestowałam. Po jego wyjściu zawołałam pokojówkę: „Proszę, pomóż mi, a dopilnuję, żebyś była dobrze zaopiekowana”. Mój mąż nie miał pojęcia, co się zaraz wydarzy.

49 lat. Ogromne imperium prywatnych szpitali, nieruchomości komercyjne w centrum Atlanty, konta bankowe, aktywa, życie zbudowane dzięki żelaznej dyscyplinie, nieprzespanym nocom i bolesnym lekcjom nieudanego pierwszego życia. A teraz 3 dni.

Myślała o minionych 20 latach. Pierwsze małżeństwo się skończyło. Nie było dzieci, tylko firma. Budowała, rozwijała, nabywała. Wszystko, co posiadała, zdobyła sama na długo przed ślubem z Paulem. Jej majątek był jej tarczą, jej zbroją. Ale w wieku 46 lat nagle zdała sobie sprawę, że dom jest pusty, a wieczór wydawał się nie mieć końca.

Paul Garrett wypełnił tę pustkę. Przystojny mężczyzna, dziesięć lat młodszy od niej, uważny, czarujący. Pracował jako administrator w jednym z jej szpitali. Kiedy po raz pierwszy zaprosił ją na kolację, Evelyn poczuła się jak mała dziewczynka. Rozpalił w niej na nowo światło. Tak rozpaczliwie potrzebowała tego ciepła, że ​​nie chciała widzieć zimnych cieni w jego oczach.

Drzwi się otworzyły. Evelyn nie drgnęła. Paul wszedł. Poczuła zapach jego drogiej wody kolońskiej, tej, którą dała mu na urodziny, zapach, który teraz pachniał mdło i słodko. Usiadł na brzegu łóżka i wziął ją za rękę. Jego palce były ciepłe i zadbane.

Oddech Evelyn stał się płytki. Czuła, jak każdy mięsień w jej ciele napina się wewnętrznie, podczas gdy na zewnątrz symulowała idealne rozluźnienie pacjenta pod wpływem środków uspokajających. Uważał, że straciła przytomność z powodu silnych leków. Pielęgniarki powiedziały mu to dziś rano.

To, co wydarzyło się później, Evelyn miała pamiętać do ostatniego tchnienia.

Paul ścisnął jej dłoń, pogłaskał nadgarstek kciukiem i wyszeptał niemal czule, choć z lodowatą twardością w głosie: „Wreszcie, tak długo na to czekałem. 3 lata czekania, 3 lata cierpliwości, budziłem się każdego ranka, by spojrzeć na tę zimną, zajętą ​​twarz, trzymałem tę dłoń, dotykałem tego ciała, którego jedyną wartością były pieniądze, które kontrolowało”.

Evelyn napięła się w środku, ale ciało jej nie zdradziło. Leżała tam niczym kamienny obraz spokoju, podczas gdy w jej wnętrzu szalała burza grozy i wściekłości.

„Twój dom, twoje miliony” – kontynuował Paul, a w jego głosie pobrzmiewał akcent, jakiego nigdy wcześniej nie słyszała. To nie była miłość, troska, ani nawet neutralny szacunek. To była czysta, nieskrępowana pogarda i triumf. „Teraz wszystko należy do mnie. Całe trzy lata. Przez trzy lata odgrywałem swoją rolę. Słuchałem twoich moralnych wykładów o biznesie i odpowiedzialności, uśmiechałem się do twoich przyjaciół, leżałem z tobą w łóżku. Trzy lata pogardy ukrytej pod drogimi perfumami i kupowanej uwagi. Wiesz, jak bardzo cię nienawidziłem, Evelyn? Twojej arogancji, twojej wszystkowiedzącej postawy. Myślałaś, że mnie kupiłaś, prawda? Młody, przystojny mężczyzna za twoje puste życie. Ale ja miałem o wiele lepszy plan”.

Paul zaśmiał się cicho, paskudnie i zgrzytliwie. Pochylił się bliżej, a Evelyn poczuła lekką woń alkoholu, którą często pił rano – oznakę jego wewnętrznej pustki.

„I wreszcie koniec. Herbata była arcydziełem. Minimalna dawka każdego dnia. Tak subtelna, tak powolna. Zwalili to na stres, przepracowanie, na twój wiek. Perfekcyjnie wykonany plan, Evelyn. Nikt się nigdy nie dowie. Umrzesz, a ja odziedziczę wszystko, na co tak ciężko pracowałaś”.

Wstał, puścił jej palce, niemal zniecierpliwiony, bo maska ​​opadła, poprawił koc z udawaną troską i wyszedł. Evelyn słyszała, jak rozmawia z kimś, prawdopodobnie z pielęgniarką na korytarzu, prosząc ją, żeby dobrze opiekowała się jego żoną i że wkrótce wróci. Jego głos brzmiał współczująco i zrozpaczony – perfekcyjne przedstawienie aż do ostatniej sekundy.

Kiedy drzwi się zamknęły, Evelyn otworzyła oczy. Sufit zamglił się, nie ze słabości, ale z wściekłości tak gorącej, że rozlała się po całym jej ciele. Wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku miesięcy, nagle ułożyło się w wyraźny obraz.

Stopniowe pogarszanie się jej stanu zdrowia. Najpierw lekkie mdłości, potem osłabienie, zawroty głowy. Lekarze zwalili to na stres i przepracowanie. Sama tak myślała.

Jak głupia była, że ​​mu zaufała. Temu mężczyźnie, który przedstawiał się jako ratunek przed samotnością. Ale 3 tygodnie temu, kiedy kolejny epizod wydarzył się w jej gabinecie, zabrali ją do kliniki. Jej morfologia krwi wykazała dziwne nieprawidłowości.

Evelyn, która nie ufała nawet swoim lekarzom, potajemnie wysłała próbkę krwi do zewnętrznego laboratorium w innym mieście, Charlotte. Wynik nadszedł 5 dni temu, kiedy już tu leżała. Analiza toksykologiczna wykryła ślady substancji, której tam nie powinno być – rzadkiego leku stosowanego w medycynie paliatywnej, aby złagodzić cierpienie osób nieuleczalnie chorych.

W małych dawkach powoduje senność. W dużych dawkach prowadzi do niewydolności wątroby i późniejszego zatrzymania pracy narządów. Evelyn nie chciała wtedy w to uwierzyć. Zbagatelizowała to jako błąd laboratoryjny i poprosiła o powtórzenie badania. Druga analiza to potwierdziła.

A teraz, po słowach Paula, nie było już wątpliwości. Była systematycznie zatruwana przez miesiące.

Uświadomienie sobie tego było szokiem, który przemienił jej wściekłość w zimną, wyrachowaną determinację. Nie umrze, dopóki nie odbierze mu wszystkiego, wszystkiego, za co ją zamordował.

Evelyn próbowała usiąść, ale jej ciało odmawiało posłuszeństwa. Jej ręce drżały. Leżała, wpatrując się w sufit, próbując ułożyć plan. Trzy dni. Jeśli lekarze mieli rację, zostały jej trzy dni, żeby wszystko uporządkować.

Znała Paula. Wiedziała, że ​​jest przystojny, czarujący i wewnętrznie pusty. Ale myślała, że ​​wygodne życie mu wystarczy. Jaka ona była głupia. Chciał więcej. Chciał wszystkiego. I nie docenił jej bystrego umysłu, nawet gdy jej ciało odmawiało posłuszeństwa.

Potrzebowała kogoś z zewnątrz. Kogoś niewidzialnego, kogoś, kto nie miał nic wspólnego z jej dawnym życiem.

Evelyn powoli odwróciła głowę w stronę drzwi. Ktoś niósł wiadro na korytarzu. Usłyszała plusk wody i skrobanie mopa.

Zawołała cicho: „Dziewczyno”.

Jej głos był szorstki i znacznie słabszy, niż zamierzała. Hałas ucichł. Po kilku sekundach drzwi uchyliły się i zajrzała do środka sprzątaczka – młoda, drobna, czarnoskóra kobieta z ciemnymi włosami przyciętymi z tyłu głowy. Jej twarz była zwyczajna, przyjazna, bez makijażu.

Evelyn już ją widziała. Wycierała podłogi w korytarzu, zmieniała pościel, opróżniała toaletę. Ciężka, niewdzięczna praca.

Evelyn dostrzegła zmęczenie głęboko w jej oczach, ale także stłumioną siłę. Tę dziewczynę życie zepchnęło w kąt.

„Źle się pani czuje?” Młoda kobieta podeszła bliżej, zaniepokojona. Czuła delikatny zapach środka dezynfekującego i wilgotnej szmatki. „Natychmiast wezwę pielęgniarkę”.

„Nie ma potrzeby”. Evelyn zmusiła się do mówienia wyraźnie. „Jak masz na imię?”

„Chloe. Chloe Jefferson.” Chloe zamknęła drzwi.

„Potrzebuję twojej pomocy.”

Dziewczyna była zdezorientowana. Jej oczy lekko się rozszerzyły, ale surowość w spojrzeniu Evelyn sprawiła, że ​​posłusznie zamknęła drzwi. Podeszła bliżej i spojrzała Evelyn w twarz.

„Wszystko w porządku? Potrzebujesz lekarza?”

„Jestem w pełni świadoma”. Evelyn spojrzała jej w oczy. „I potrzebuję, żebyś coś dla mnie zrobiła. Nie mów nikomu, że jestem przytomna. Ani mojemu mężowi, ani lekarzom. Ale zadzwoń do mojego prawnika, Jasona O’Connella. Jego numer jest w mojej komórce, na stoliku nocnym. Powiedz mu, że Evelyn Vance prosi go, żeby natychmiast przyjechał. Sprawa osobista”.

Chloe pokręciła głową, a jej ręce zaczęły się niespokojnie poruszać. Strach przed utratą pracy był silniejszy niż ciekawość.

„Nie mogę tego zrobić. To nie moja robota. Jeśli się dowiedzą…”

„Jeśli zrobisz wszystko, co ci każę…” Evelyn przerwała, żeby zebrać siły. Wysiłek włożony w mówienie był ogromny. „Dostaniesz wystarczająco dużo pieniędzy, żeby nigdy więcej nie pracować jako sprzątaczka, nigdy więcej nie myć obcych podłóg ani nie sprzątać pustych toalet. Mówię serio. Wiem, że masz długi, Chloe. Wiem, że opiekowałaś się swoją matką do ostatniego tchnienia i ponosisz koszty tej opieki. Ta kwota spłaci to wszystko i jeszcze więcej”.

Dziewczynka spojrzała na nią z niedowierzaniem, ale w jej oczach coś zaiskrzyło. Nadzieja. Desperacja. Evelyn widziała, że ​​dziewczyna kurczowo trzyma się każdej brzytwy. Chloe pomyślała o miesięcznej racie za dom opieki dla zmarłej matki, którą wciąż musiała spłacać, o pustej spiżarni w swoim małym mieszkaniu.

„Ty… Ty mówisz to poważnie?” Jej głos był ledwie szeptem.

„Oczywiście. Ale mamy mało czasu. Zadzwoń teraz do O’Connella.”

Chloe pospiesznie podeszła do szafki nocnej i wyjęła telefon. Był to najnowszy model, ciężki i chłodny w jej dłoniach. Jej palce drżały, gdy przewijała kontakty. Znalazła numer i nacisnęła „odbierz”. Evelyn usłyszała długie sygnały. W końcu ktoś odebrał.

„Panie O’Connell. Przepraszam, dzwonię ze szpitala, od Evelyn Vance. Prosi pana o pilny przyjazd.”

Prawnik o coś zapytał. Chloe przełknęła ślinę.

„Tak, ona… jest przytomna. Mówi, że to bardzo pilna sprawa osobista.”

Brzmiała, jakby recytowała tajną przysięgę. Podała telefon Evelyn.

Evelyn wzięła ją, ledwo trzymając.

„Jason, to ja” – powiedziała. Jej głos był teraz spokojny. Wściekłość dodała jej sił. „Muszę dziś sporządzić nowy testament. Przyjdź natychmiast i przyprowadź ze sobą notariusza. Nikomu ani słowa. Zostanę zamordowana, Jasonie. To moja ostatnia szansa na zemstę”.

O’Connell milczał przez chwilę po drugiej stronie. Potem odpowiedział krótko, jego głos był metaliczny.

„Już jadę. Będę za jakąś godzinę. Przyprowadzę Tiffany i wszystko, co potrzebne.”

Evelyn oddała telefon Chloe.

„Dziękuję. A teraz czekaj tu i bądź cicho. Kiedy przyjdzie, zostań świadkiem. Czy ty… Ale dlaczego ja? Dlaczego mi ufasz?”

Chloe była przytłoczona nagłą intymnością i ciężarem sytuacji.

Evelyn uśmiechnęła się słabo, a na jej bladej twarzy pojawił się wyraz zimnej przyjemności.

„Bo jesteś outsiderką. Nie należysz do mojego kręgu. Mój mąż nie może cię kupić ani zastraszyć. Nie jesteś dla niego interesująca. Nie ma w tobie lojalności, którą mógłby złamać. A ja potrzebuję cię dokładnie takiej, jaka jesteś. Czysta, zdesperowana, gotowa.”

Chloe opadła na krzesło pod ścianą, przerażona tym, co się działo. Uświadomienie sobie, że trzyma w rękach życie bogatej kobiety, było przytłaczające.

Evelyn zamknęła oczy i zebrała siły. Godzina. Musiała wytrzymać. W duchu powtarzała pełne nienawiści słowa Paula. Te słowa były jej paliwem.

Czas płynął boleśnie powoli. Na zewnątrz zapadał zmierzch. Październikowy dzień kończył się wcześnie. Szpitalne światło świeciło zimno i nieubłaganie. Chloe siedziała w milczeniu, od czasu do czasu zerkając na Evelyn. Nie postrzegała już Evelyn jako swojej szefowej, ale jako umierającą zagadkę, która otwierała jej drzwi do nowego życia.

Dokładnie o pełnej godzinie drzwi się otworzyły i wszedł Jason O’Connell. 54-letni, wysportowany mężczyzna w garniturze, którego oczy zdradzały bystrość doświadczonego prawnika. Był opoką Evelyn, a jego wyraz twarzy był teraz poważny, wręcz ponury. Za nim podążała jego asystentka, 25-letnia Tiffany Marrow, z tabletem w dłoni i czujnym wyrazem twarzy.

Pierwszą rzeczą, którą O’Connell zrobił, było szybkie, oceniające spojrzenie Chloe stojącej przy ścianie.

„Evelyn Vance.”

O’Connell podszedł do łóżka i spojrzał jej w twarz.

„Co się dzieje?”

„Zamknij drzwi” – ​​rozkazała Evelyn. „Usiądź i słuchaj uważnie. Nie mam czasu na uprzejmości i niespodzianki”.

O’Connell skinął głową do Tiffany, która zamknęła drzwi. Chloe pozostała pod ścianą, oddychając płytko, jakby bała się poruszyć. O’Connell zauważył łzy w jej oczach i bladą skórę, w milczeniu notując te szczegóły.

O’Connell usiadł i wyciągnął dyktafon.

„Czy mogę to nagrać dla jasności prawnej?”

„Tak, możesz. Chcę, żeby każde słowo zostało udokumentowane.”

Evelyn opowiedziała mu krótko i wyraźnie, ale jej głos przepełniał zimny gniew, o wynikach testów, toksycznej substancji we krwi i słowach Paula sprzed pół godziny. Opowiedziała o triumfalnym spojrzeniu Paula, o chwili, w której uświadomiła sobie, że nie jest chora, tylko mordowana.

O’Connell słuchał, nie przerywając, ale jego twarz robiła się coraz bardziej surowa. Wiadomość o zatruciu nie zaskoczyła go całkowicie, ale otwarty triumf Paula już tak.

„Czy masz raporty z analiz w swoim sejfie w domu?”

„Tak. Kod jest z datą urodzin mojej matki. Zdobądź je i zrób kopie. To dowód przeciwko niemu. To podstawa do wszczęcia postępowania karnego” – powiedział O’Connell powoli, głębokim głosem. „Ale najpierw musimy zabezpieczyć twój testament, inaczej cały majątek spadnie na twojego męża z mocy prawa. Logika prawna musi poprzedzać ludzką zemstę”.

„Właśnie dlatego do ciebie zadzwoniłem. Chcę zostawić wszystko tej młodej kobiecie.”

Evelyn słabym ruchem głowy wskazała na Chloe.

„Chloe Jefferson. I hojnie zapłaci ci za twoje usługi. Uwzględnimy to również w testamencie”.

O’Connell odwrócił się i przyjrzał sprzątaczce. Chloe była śmiertelnie blada, ale skinęła głową na znak zgody. Myśl o zostaniu multimilionerką była zbyt abstrakcyjna, ale myśl o pozbawieniu Paula spadku zaczęła wywoływać w niej chłodną satysfakcję.

„Ale dlaczego ona?” Pytanie O’Connella było zarówno profesjonalne, jak i osobiste.

„Bo ona tu jest. Bo jej ufam. I bo nie mam czasu na wątpliwości. Cały mój majątek to majątek przedmałżeński. Nie mam dzieci. Jest mój i mogę nim rozporządzać, jak chcę. Sporządź testament, żeby Paul nie mógł go podważyć. Zabezpiecz go przed wszelkimi zarzutami prawnymi”.

O’Connell skinął głową, a jego myśli pędziły jak szalone.

„Potrzebujemy notariusza i lekarza, aby potwierdzić Twoją zdolność do sporządzenia testamentu w momencie podpisywania. Bez tego testament będzie nieważny”.

„Zorganizujcie to dzisiaj, natychmiast. Potrzebuję niezależnego świadka, który nie da Garrettowi podstaw do ataku”.

„Dobrze. Tiffany, zadzwoń do dyżurnego notariusza i znajdź niezależnego neurologa lub psychiatrę z innego szpitala. Muszą przyjechać natychmiast. Upewnij się, że ten lekarz nie miał kontaktu z Hayesem”.

Tiffany wyszła i wyjęła telefon.

O’Connell zwrócił się do Chloe. Jego spojrzenie było natarczywe.

„Pani, czy rozumie pani, co się dzieje?”

Chloe niepewnie skinęła głową.

„Nie do końca. To przerażające.”

„Odziedziczysz cały majątek Evelyn Vance. Dom, szpitale, nieruchomości, konta. Będziesz bardzo bogatą kobietą, ale staniesz się też celem ataku jej męża. Będzie próbował podważyć testament. Być może będzie próbował cię zastraszyć, przekupić, a może nawet coś gorszego. Mówimy tu o mordercy. Jesteś na to gotowa?”

Chloe milczała. Wzięła głęboki oddech, czując pulsowanie w skroniach. Możliwość, że już nigdy nie będzie głodna, była potężną motywacją.

„Czy muszę?”

„Tak, bo zrobimy wszystko dobrze pod względem prawnym, ale psychologicznie będzie to wojna. On cię nie zostawi w spokoju. Musisz być wytrwały”.

„Chloe” – wtrąciła Evelyn, a jej głos był teraz bardzo słaby. „Chloe, nie proszę cię, żebyś była święta. Jak już będziesz miała pieniądze, zrób z nimi, co chcesz. Ale proszę cię o jedno. Doprowadź tę próbę otrucia do końca, żeby trafił do więzienia, żeby już nikogo nie zabił, i hojnie wynagrodź każdego, kto ci pomoże. Obiecujesz mi?”

Dziewczyna spojrzała na Evelyn ze łzami w oczach. To była ostatnia prośba umierającej kobiety.

„Obiecuję, że będę zabiegał o sprawiedliwość dla ciebie”.

Pół godziny później w sali zebrali się notariusz, starszy pan z teczką i pieczęcią, psychiatra z sąsiedniego szpitala, kobieta po pięćdziesiątce, O’Connell, Tiffany, Chloe i sama Evelyn. Atmosfera w sali była napięta, uroczysta i przesiąknięta oczekiwaniem na śmierć.

Notariusz spojrzał na Evelyn z szacunkiem, widząc, jak wykorzystuje ostatnie chwile życia, by dokonać aktu zemsty. Psychiatra przeprowadził szybkie, ale dokładne badanie, zadając pytania.

„Który jest dzień? Gdzie jesteś? Jak nazywa się prezydent Stanów Zjednoczonych?”

Evelyn odpowiedziała jasno. Lekarz zanotował to w formularzu po sprawdzeniu źrenic Evelyn i ocenie jej odpowiedzi.

„Pacjent jest zorientowany w czasie, przestrzeni i w stosunku do osoby. Ma jasną świadomość. Ma zdolność prawną do sporządzenia testamentu”.

Podpis. Pieczątka. Ostatnia przeszkoda prawna została pokonana.

Notariusz otworzył laptopa i zaczął pisać tekst testamentu. Przeczytał go na głos.

„Ja, Evelyn Vance, przy zdrowych zmysłach i pamięci, zapisuję cały swój majątek, który będzie należał do mnie w dniu mojej śmierci, Chloe Jefferson”.

Spojrzał w górę.

„Panno Vance, czy zdaje sobie pani sprawę, że wydziedzicza pani męża?”

„Tak, wiem. To moje wyraźne życzenie.”

„Czy działasz z własnej, nieprzymuszonej woli?”

„Tak, potwierdzam.”