Obudziłem się ze śpiączki sam. Ostry zapach środka dezynfekującego unosił się na białych ścianach, a jednostajny dźwięk kardiomonitora był oznaczeniem życia w pokoju.

Minęło sześć miesięcy od wypadku samochodowego, który wywrócił moje życie do góry nogami. Nazywam się Ethan Carter, mam siedemnaście lat i dziś wierzę, że moja rodzina na mnie czeka.

Sięgnęłam po telefon na stoliku nocnym – d3ad. Czułam suchość w organizmie, nogi jak z waty, ale niespokojny ogień, który mnie pokazał, jak stanąć.

Drżącymi prowadzącymi wyciągnąłem wenflony, wzdrygując się z bólu. Koszula szpitalna wisiała luźno na ciele chudszym, niż je zapamiętałam.

Pielęgniarka moje ubrania dokładnie umieszczone na krześle: dżinsy, bluzę z bluzą, trampki. Cisza była wręcz nierealna, bo była zbyt spokojna, zbyt pusta.

Ostatnie pogniecione banknoty z portfela wykorzystane na wezwanie taksówki. W drodze do domu wyobrażałam sobie łzy mojej matki, ojciec spadł na mnie z ulgą, moją siostrę Chloe rzucającą wszystko i biegnącą do mnie.

Tak właśnie powinno być, prawda?

Ale kiedy taksówka skręciła na naszą ulicę w Portland w stanie Oregon, że nasz dom rozbrzmiewa muzykę i śmiechem. Samochody zapełniły podjazd. Na ganku kołysały się balony, srebrne i różowe, z napisem „Szczęśliwego 16-tego!”.

Przez okno moi rodzicieli się promiennie niż zastosowanie. Pośrodku trwałym Chloe, lśniąca w lśniącej sukience.

Zatrzymałem się na krawężniku, serce waliło mi jak młotem. Może nie tymczasowe, że mnie wypuścili. Może zaszła jakaś pomyłka.

Weszliśmy po schodach i usłyszałem głos ojca ponad muzykę:

„To ona się teraz liczy” – powiedzieli głośno, przez gości, którzy mogli go usłyszeć. „Ethan odszedł. Nie jest już wart naszych łez”.

Te słowa uderzają we mnie niż ciało. Moja ręka zamarła na klamce, a oddech zamarł.

Na ułamek sekundy świat się przełożył. miejsce, w którym znajdowały się drzwi.

Muzyka ucichła. Głowy się wydostały. Zadźwięczały inne. Uśmiech mojej mamy zaginął, gdy jej dłoń powędrowała do ust. Chloe uwolniła telefon, szeroko otwierając oczy.

Powietrze dostępne jest gęste, jakby nadąża za burzą.

Nikt się nie zastanawia. dźwięk był cichy szum lodówki.

Stałem blady i wyczerpany w miejscu, utrzymując się framugi, aby nie można było zachować równowagi. Moi przodek na mnie, jakby poszedł duch.

Moja matka ruszyła pierwszą. Jej obcasy stukały o parkiet, gdy podbiegła do mnie, kładąc mi ręce na schodach.

Przyglądała się mojej twarzy, moim zdaniem, może potwierdzić, że jestem prawdziwy. „Ethan… o mój Boże… jak… jak ty tu jesteś?” wyszeptała.

uciskać za nią, uciskać w piersiach. „Nie odwiedziłeś mnie. Sześć miesięcy, mamo. Sześć miesięcy i nikt nie przyszedł”.

Goście poruszyli się niespokojnie. Mój ojciec zacisnął szczękę.

„Ethan, mój… myśleliśmy…” Urwał.

„Myślałeś, że nie jestem wartą twoich łez” – warknęłam ostrzej, niż zaatakowałam. Oczy mnie piekły, ale uciekałam od płaczu.

Chloe stworzyła krok niezbędny, rozdarta, z drżącą wargą. „Ethan… nie wiedział, czy się obudzisz” – powiedział cicho. „Mam szesnaste urodziny. Nie…”

Pokręciłem głową. „Tak. ograniczam tatę”.

Mój ojciec się zarumienił. „Nie używaj tego na myśli.

Położenie zamarło, w tłumieniu dźwięków szepty.

Przez miesiące walczyłem samotnie w szpitalnym szpitalu, a dziś jest dostępny tylko nieproszonym duchem na miejscu u moich krewnych.

„Walczyłem o powrocie” – powiedziałem łamiąc się. „A jedyne, co spotkało mnie, to świętowanie mojego odejścia”.

Ręce matki opadły z moich ramion. Ojcuje się, pocierając szyję. Chloe zamarła, rozdarta między ofiarą a strachem.

Nie oddychać. Przemknęłam obok tortu, balonów, gości unikających mojego wzroku.

Na górze mój pokój do kogoś obcego. Biurko pokrywał kurz, a trofea były upchnięte w ukrytych. Ubrania i książki Chloe rozpoczęła się cała moja przestrzeń.

To było tak, jakbym został wymazany.

Padłam na łóżko i wtuliłam się w twarz. Po raz pierwszy od przebudzenia łez po powrocie.

Dom, który zwrócił się do swoich, ludzi, o których myśleli, że będą o mnie troszczyć — wszyscy oni wydawali mi się teraz obcy.

powróciłem znad krawędzi śmierci tylko po to, przez odkrycie, że o mnie zapomniało.

Ale kiedy na dole zaczął grać przytłumiona muzyka, we mnie powitała nowa determinacja.