Kupiłem farmę, żeby cieszyć się emeryturą, ale mój syn chciał przyprowadzić całą gromadkę i powiedział mi: „Jak ci się nie podoba, to wracaj do miasta”. Nic nie powiedziałem. Ale kiedy przyjechali, zobaczyli niespodziankę, którą dla nich zostawiłem.

Koń załatwiał się w moim salonie, gdy mój syn zadzwonił po raz trzeci tego ranka. Obserwowałem przez ekran telefonu z mojego apartamentu w hotelu Four Seasons w Denver, popijając szampana, jak Scout, mój najbardziej kapryśny ogier, przewracał ogonem walizkę Louis Vuitton Sabriny. Moment był idealny, wręcz boski.

Ale wybiegam trochę w przyszłość.

Zacznę od tego, kiedy zaczęła się ta cała piękna katastrofa.

Trzy dni temu spełniałem swoje marzenie.

W wieku sześćdziesięciu siedmiu lat, po czterdziestu trzech latach małżeństwa z Adamem i czterdziestu latach pracy jako starszy księgowy w Henderson and Associates w Chicago, w końcu odnalazłam spokój. Adama nie było już dwa lata. Rak zabrał go powoli, a potem nagle, a wraz z nim odszedł mój ostatni powód, by tolerować hałas miasta, niekończące się wymagania, duszące oczekiwania.

Ranczo w Montanie rozciągało się na osiemdziesięciu akrach najwspanialszego dzieła Boga. Góry malowały horyzont na fioletowo o zachodzie słońca. Moje poranki zaczynały się od mocnej kawy na werandzie, obserwując mgłę unoszącą się znad doliny, podczas gdy moje trzy konie – Scout, Bella i Thunder – pasły się na pastwisku. Cisza tutaj nie była pusta. Była pełna znaczenia. Śpiew ptaków, wiatr w sosnach, odległy ryk bydła z sąsiednich farm.

To było to, o czym Adam i ja marzyliśmy, na co oszczędzaliśmy, co planowaliśmy.

„Kiedy przejdziemy na emeryturę, Gail” – mawiał, rozkładając na kuchennym stole oferty rancz – „będziemy mieli konie i kury i nie będziemy się niczym przejmować”.

Nigdy nie dożył emerytury.

Ale zrobiłem to za nas oboje.

Telefon, który zakłócił mój spokój, nadszedł we wtorek rano. Sprzątałem boks Belli, nucąc starą piosenkę Fleetwood Mac, gdy zawibrował mój telefon. Na ekranie pojawiła się twarz Scotta, profesjonalne zdjęcie profilowe, którego używał w swojej firmie nieruchomości w Chicago. Cały sztuczny uśmiech i drogie licówki.

„Cześć, kochanie” – odpowiedziałem, opierając telefon o belę siana.

„Mamo, świetna wiadomość.”

Nawet nie zapytał, jak się czuję.

„Sabrina i ja przyjeżdżamy odwiedzić ranczo.”

Poczułem ucisk w żołądku, ale starałem się mówić spokojnie.

„Och? Kiedy o tym myślałeś?”

„W ten weekend. I posłuchaj, rodzina Sabriny nie może się doczekać, żeby zobaczyć twoje mieszkanie. Jej siostry, ich mężowie, jej kuzyni z Miami. W sumie jest nas dziesięcioro. Masz te wszystkie puste sypialnie, które tam stoją, prawda?”

Widły wypadły mi z ręki.

„Dziesięć osób? Scott, nie sądzę…”