Lena, nie mogłabym zrobić tego inaczej. Nie szukaj, zapomnij.

Jej mąż nie wrócił na noc do domu. Lena dzwoniła do jego znajomych, a o świcie dzwoniła do szpitali i na komisariaty policji. Wyśmiewali ją: „Jesteś dziewczyną, twój mąż cię zdradza, i co z tego? Każdemu się to zdarza!”. Ale Lena nie mogła uwierzyć, że Artem był do czegoś takiego zdolny – zawsze był uczciwym człowiekiem, nie mógł po prostu zniknąć.

Rano nie mogła już wytrzymać, zabrała syna i poszła na policję. Nie miała z kim zostawić chłopca – oboje, ona i Artem, byli sierotami od dzieciństwa i w zasadzie nie mieli nikogo poza sobą. Kiedy się spotkali, Artem powiedział:

— Nie mamy nikogo, kogo moglibyśmy wesprzeć, więc będziemy wspierać się nawzajem.

I trzymali się razem. Razem snuli plany – jak osiągnąć sukces, kupić dom, podróżować… Artem, który dorastał w biedzie, marzył o bogactwie i pracował siedem dni w tygodniu, starając się jak najszybciej zbliżyć do celu. Lena wspierała go we wszystkim, nawet podejmując pracę, której nienawidziła, ale lepiej płatną.

Ich marzenia musiały odłożyć na bok, gdy narodził się Pietia: wydatki okazały się wyższe niż się spodziewali, a on ciągle chorował i nie mógł chodzić do przedszkola. Ale Lena wierzyła, że ​​wszystko się ułoży.

Usiadła na twardym krześle w kącie działu, tuląc śpiącego syna. Pietia, zmęczony czekaniem i dźwiękami obcych głosów, w końcu zamknął oczy, przyciskając rozgrzany policzek do jej ramienia. Powiedzieli jej już, że jest za wcześnie, by przyjąć jej zeznania – minęło za mało czasu – ale Lena uparcie powtarzała, że ​​nie wyjdzie, dopóki nie dowie się, gdzie jest Artem.

Najmłodszy pracownik, który przedstawił się jako Dania, podszedł do niej po raz trzeci z plastikowym kubkiem z wodą. Spojrzał na Lenę z litością, która sprawiła, że ​​miała ochotę krzyczeć. Litość była gorsza od kpin. Słyszała już o tym wystarczająco dużo: „Ojej, daj spokój, kochanie, wróci, przejdzie kaca i pójdzie do domu”. Ale Artem nie pił. I nie zataczał się.

Danya przykucnęła przed nią, aby być na tym samym poziomie.

„Eleno, złożyłem wniosek. Nie ma go w bazie danych, nigdy nie miał żadnych wypadków, nie ma go w żadnych szpitalach. Mówiłaś, że nie widziano go w takich sytuacjach, więc możemy tylko mieć nadzieję, że po prostu… się spóźnił. Straciłem poczucie czasu”.

„To niemożliwe” – wyszeptała. „Zawsze pisał, kiedy się spóźniał. Zawsze.”

Dania westchnęła i odwróciła wzrok.

„Czasami, wiesz, mężczyźni… przechodzą do innego życia. Wiem, że to bolesne, ale czy zauważyłeś coś dziwnego? Telefony, zainteresowanie kimś nowym?”

Nuta zdrady uderzyła Lenę jak bicz. Pokręciła głową.

„Nie. Wybieraliśmy tapetę do pokoju dziecięcego w zeszły weekend. Zaśmiał się i powiedział, że Pietia będzie żył jak książę. Tak przygotowujesz się do wyjazdu?”

Spojrzała mu w oczy, szukając zrozumienia, ale zobaczyła w nich tylko zmęczenie człowieka, dla którego „zaginięcie męża” było tylko punktem w raporcie.

„Dobrze” – Danya wstała. „Sprawdzę wszystko jeszcze raz. Ale powinnaś iść do domu. Jeśli się czegoś dowiem, natychmiast do ciebie zadzwonię”.