„Mamo, patrz! To ta pani z robakami”. Te słowa – wypowiedziane przez moją czteroletnią córkę – w jednej chwili bezmyślności zburzyły iluzję idealnego małżeństwa.

Przez siedem lat wierzyłam, że Mark i ja jesteśmy solidni. Miałam trzydzieści cztery lata, byłam freelancerką i pracowałam z domu jako projektantka graficzna. Mark był prawnikiem – ambitnym, czarującym, zawsze panującym nad sytuacją. Mieliśmy piękną córkę, Sophie, i życie, które z zewnątrz wyglądało idealnie.

Byliśmy tą parą, którą wszyscy podziwiali – taką, która trzymała się za ręce w sklepie spożywczym i opowiadała sobie żarty na przyjęciach. Po dwóch latach zmagań z niepłodnością, narodziny Sophie były jak cud, boski znak, że nasza miłość jest niezniszczalna.

Ale iluzja ta zaczęła się rozpadać w noc imprezy promocyjnej Marka.

Wydarzenie było eleganckie – odsłonięta cegła, delikatny jazz i kieliszki do szampana brzęczące w blasku lampek choinkowych. Sophie miała na sobie swoją ulubioną różową sukienkę i spinki z jednorożcami, dumnie ogłaszając wszystkim, że jej „Tata teraz rządzi”. Patrzyłam, jak Mark oczarowuje tłum, z szerokim i pewnym siebie uśmiechem, a moje serce pęcznieje z dumy.

Tak było, dopóki Sophie nie pociągnęła mnie za rękaw.

„Mamo, patrz!” – szepnęła głośno, wskazując na bar. „To ta pani z robakami!”

Jej głos przyciągnął ciekawskie spojrzenia. Moje policzki pokryły się rumieńcem. „Kochanie, ciii” – mruknęłam. „Jakie robaki?”

„W jej domu” – odpowiedziała Sophie rzeczowo. „Te czerwone. Widziałam je na jej łóżku”.

Mój uśmiech zamarł. „Czyj dom, kochanie?”

Wskazała na kobietę w czarnej sukience – Tinę, jedną ze współpracowniczek Marka. Rozpoznałam ją od razu. Była piękna, z ciemnymi, falującymi włosami i szminką w kolorze grzechu. Widziałam ją już wcześniej – zawsze za blisko Marka, zawsze trochę za głośno się śmiejąc z jego żartów.

„Tata powiedział, że ma robaki” – kontynuowała Sophie. „Widziałam je, kiedy my…” Nagle urwała, nerwowo rozglądając się dookoła. „Nie wolno mi mówić. Tata powiedział, że będziesz zła”.

Krew mi zamarła.

Mark pojawił się właśnie wtedy, uśmiechając się, jakby nic się nie stało. Wymusiłam uśmiech i wyszeptałam szorstko: „Mogę cię ukraść na chwilę?”

Wślizgnęliśmy się na korytarz w kierunku szatni.

„Mówi, że zabrałeś ją do domu Tiny” – powiedziałem cicho, ale ostro.