Mąż zabiera swoją ukochaną na ślub córki i upokarza żonę, ale ona całuje swojego najgorszego wroga…

Spójrz, nawet na ślubie naszej córki, przychodzisz i wszystko psujesz. Mąż przyprowadza na ślub córki swojego kochanka i upokarza żonę, ale ona całuje swojego największego wroga. W sali zapadła całkowita cisza. Ponad 200 gości patrzyło z szeroko otwartymi oczami, jak Isadora Fiallos Mendoza pewnym krokiem zmierza w stronę mężczyzny, którego jej mąż nienawidził najbardziej na świecie. Jej obcasy odbijały się echem od marmuru hacjendy niczym odgłosy wystrzałów z pistoletu zapowiadające wojnę.

Hernández Luki Vélez, który przed chwilą uśmiechał się arogancko obok swojej młodej ukochanej, miał teraz zrozpaczony wyraz twarzy. Nie mógł uwierzyć w to, co miało się wydarzyć. Kiedy Isadora stanęła przed Ivánem Arboledą Herrerą, ich spojrzenia spotkały się na moment, który wydawał się nie mieć końca. Bez słowa ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go z namiętnością, którą tłumiła przez dekady. Mikrofon wypadł z drżących dłoni Hernána, wydając przenikliwy dźwięk, który wyrwał wszystkich z transu.

Sobotni poranek, 15 września 2018 roku, wstał idealnie w San Miguel Hacienda, położonej na obrzeżach Quito. Niebo było bezchmurne. Świeże górskie powietrze niosło zapach róż z ogrodu i wszystko wydawało się gotowe na najbardziej elegancki ślub roku w ekwadorskiej elicie. Isadora Fiallos Mendoza obudziła się przed świtem, zgodnie ze swoim zwyczajem od 30 lat małżeństwa.

W wieku 52 lat wciąż była kobietą o spokojnej i eleganckiej urodzie, z tą dystyngowaną postawą, którą mogą zapewnić jedynie lata wyrafinowanej edukacji i ciężar obowiązków rodzinnych. Wyszła na balkon głównej sypialni i spojrzała na ogród hacjendy, który przekształcił się w bajkową scenerię na ślub jej jedynej córki, Juliety. Białe namioty rozstawione były na idealnie przystrzyżonym trawniku. Tysiące białych i bladoróżowych kwiatów zdobiły każdy kąt.

Okrągłe stoły nakryte były lnianymi obrusami i porcelanowymi naczyniami, które od pokoleń były w rodzinie. Wszystko musiało być idealne na najważniejszy dzień w życiu Julii. Patrząc, jak robotnicy dokonują ostatnich poprawek, Isadora mimowolnie czuła mieszankę szczęścia i melancholii. Jej córeczka, która jeszcze wczoraj bawiła się w tych samych ogrodach, wychodziła za mąż. Ale było też coś jeszcze, dziwne uczucie, którego nie potrafiła do końca zdefiniować, jakby nad tym wyjątkowym dniem wisiał mroczny cień.

O 7:00 rano delikatnie zapukała do drzwi sypialni córki. Julieta już nie spała, siedziała przed lustrem, zdenerwowana, ale promienna. W wieku 26 lat była młodszą wersją swojej matki, z tymi samymi wyrazistymi zielonymi oczami i tymi samymi falowanymi brązowymi włosami, które teraz opadały jej na ramiona niczym złoty wodospad. „Mamo, myślisz, że wszystko będzie dobrze?” – zapytała Julieta, gdy matka podeszła, by przytulić ją od tyłu.