Michael Carter, 35-letni robotnik budowlany w małym miasteczku w Teksasie, wiódł spokojne, samotne życie.

Michael Carter, 35-letni robotnik budowlany w małym miasteczku w Teksasie, wiódł spokojne, samotne życie.

Pracował długie godziny na budowach, wracał do pustego mieszkania i nigdy nie mówił wiele o miłości. Lata wcześniej zdrada pozostawiła w nim gorycz i uznał, że związki nie są warte bólu.

Z czasem jednak jego oszczędne nawyki się opłaciły. Żyjąc skromnie, Michael zaoszczędził prawie 15 000 dolarów – sumę, którą jego sąsiedzi uważali za fortunę w swojej małej społeczności. Wystarczyło to na zakup ziemi, budowę domu na start lub w końcu ustabilizowanie życia.

Pewnego popołudnia, podczas przerwy obiadowej na budowie, Michael przeglądał telefon i natknął się na post na Facebooku udostępniony przez grupę wolontariuszy. Post opowiadał historię Emily Rhodes, 28-letniej kobiety, która tuż przed ukończeniem studiów pedagogicznych została potrącona przez pijanego kierowcę. W wyniku wypadku została sparaliżowana od pasa w dół.

Jej ojciec zmarł lata wcześniej, matka była wątła i chora, a Emily mieszkała spokojnie w małym, zniszczonym przez pogodę domu na skraju wiejskiego stanu Missisipi. Większość dni spędzała na wózku inwalidzkim, ucząc dzieci online za darmo i czytając wszystkie książki, jakie udało jej się wypożyczyć.

Wpis kończył się zdaniem, które zmroziło Michaela:

„Jej największym marzeniem, jak kiedyś powiedziała, jest założyć suknię ślubną – choć raz w życiu, żeby wiedzieć, że ma dom”.

Michael poczuł ucisk w piersi. To nie była litość. To nie był impuls. To było coś głębszego – instynkt, który go do niej przyciągał. Nie mówiąc nikomu, poprosił o kilka dni wolnego, wsiadł do autobusu i pojechał prosto do Missisipi.

Kiedy po raz pierwszy spotkał Emily, był oszołomiony. Młoda kobieta na wózku inwalidzkim, z chudymi nogami schowanymi pod kocem, miała nieskazitelną urodę. Jej twarz była naga, uśmiech niepewny, ale jej obecność emanowała ciepłem, które sprawiało, że chciał zostać.

Przez te pierwsze kilka dni rozmawiali godzinami. Michael dowiedział się, że nadal uczy się języków przez telefon, zgłasza się na ochotnika jako korepetytorka na Zoomie i nigdy nie przestaje się starać. Pomimo jej złamanego ciała, jej duch był nieugięty.

W drodze powrotnej do domu Michael wiedział, czego chce: poślubić ją.

Kiedy powiedział o tym przyjaciołom i rodzinie, byli przerażeni.

„Czyś ty oszalał? Zamierzasz wydać każdy zaoszczędzony dolar, żeby poślubić sparaliżowaną kobietę? Czy ty w ogóle rozumiesz, na co się piszesz?”

Ale Michael tylko się uśmiechnął. „Trudności albo szczęście – to zależy od tego, jakie życie wybierzesz. A ona zasługuje na miłość jak każdy inny”.

Tygodnie później wrócił do Missisipi, tym razem z pierścionkiem. Emily oniemiała, gdy zapytał. Początkowo odmówiła, bojąc się, że będzie dla niego ciężarem, przerażona, że ​​jego uczucia to tylko chwilowy kaprys. Ale Michael się nie poddał. Dzwonił do niej codziennie, opowiadał żarty, sprawdzał, co u jej matki i rozmawiał z nią tak, jakby już był jej mężem.