Miliarder podszywał się pod skromnego woźnego w swoim nowym szpitalu, aby…

Toby Adamola, 35-letni miliarder, siedział w swoim luksusowym salonie z kieliszkiem wina w dłoni. Wspaniały widok na miasto przez duże okna nie przynosił mu radości. Pomimo bogactwa i statusu, jego serce pozostało puste. Odchylił się w fotelu i westchnął głęboko.
„Pieniądze nie dają miłości” – mruknął.

Reklama
Przez lata spotykał się z pięknymi kobietami z całego świata, ale wszystkie zdawały się chcieć tego samego: jego pieniędzy. Nie postrzegały go jako mężczyzny, tylko jako portfel.

Pewnej nocy Chris, jego przyjaciel z dzieciństwa i zaufany prawnik, wpadł do jego domu. Toby otworzył się, a w jego głosie słychać było frustrację:
„Chris, mam już dość. Chcę prawdziwej miłości, kogoś, kto zobaczy mnie takim, jakim jestem, a nie jak konto bankowe”. „To nie jest łatwe” – odparł Chris, kiwając głową. „Ale co zamierzasz zrobić?”
Toby pochylił się z figlarnym błyskiem w oku. „Zaraz otworzę największy szpital w mieście: najnowocześniejsze urządzenia, wysoko wykwalifikowany personel… Ale nie będę miliarderem. Będę… woźnym”.
Chris uniósł brew.
„Woźnym, serio?”
„Tak. Zmienię imię na „James”. Nikt nie będzie wiedział, kim jestem. Chcę zobaczyć, jak będę traktowany, gdy będę zwykłym pracownikiem. Chcę znaleźć kogoś, kto będzie szanował wszystkich, niezależnie od statusu. To moja szansa”.
Chris zaśmiał się z podziwem.
„Doskonały plan. Jesteś pewien, że dasz radę?”
„Będę kandydował jak wszyscy inni, a ty zajmiesz się komunikatami prasowymi, że właściciel jest za granicą. Chcę się wpasować”. Nikt nie powinien się dowiedzieć.
„Cóż, zapowiada się… ciekawie. Popieram cię”.

W końcu nadszedł wielki dzień: inauguracja.

Całe miasto o tym mówiło. Lekarze, pielęgniarki, technicy laboratoryjni, księgowi… wszyscy byli wystrojeni od stóp do głów. Elegancko ubrany Chris zwrócił się do nowych pracowników:
„Panie i panowie, witamy na otwarciu szpitala Starlight, największego w mieście. Właściciel przebywa obecnie za granicą, ale wasz profesjonalizm i zaangażowanie są niezbędne. Kadra zarządzająca będzie rygorystyczna, a od wszystkich oczekuje się doskonałości”.

W jednym kącie pielęgniarki już szeptały, dumne z dostania posady w najbardziej prestiżowej instytucji. Niektóre obserwowały cichych pracowników utrzymania ruchu z tyłu sali; wśród nich Toby, teraz „James”.
Pielęgniarka Vivien, w swoim nieskazitelnym uniformie, kpiła:
„Szczerze mówiąc, praca jako sprzątaczka w takim szpitalu…”.
„Niektórym brakuje ambicji” – szepnęła do koleżanki.

James nawet nie drgnął. Chciał znaleźć kogoś autentycznego, a nie zdradzać samego siebie. Zrzędliwy, stary sprzątacz, Musa, szturchnął go.
„Nowy, co?”. „Tak, zaczynam dzisiaj”.
„Uważaj na pielęgniarki. Wygląda na to, że to one rządzą tym miejscem” – mruknął Musa.

Dzień zaczął nabierać kształtów. Lekarze omawiali harmonogramy, pielęgniarki wygłaszały wykłady na temat swoich tytułów, a personel sprzątający w milczeniu wziął się do pracy. Na korytarzu James, zajęty szorowaniem podłogi, omal nie wpadł na Vivien.
„Ślepa jesteś czy co? Uważaj, jak chodzisz!”.
„Przepraszam, nie zauważyłem cię”.
„Personel jest taki sam: leniwy i niezdarny. Ten szpital zasługuje na coś lepszego”.

W stołówce personel sprzątający siedział przy małym stoliku w kącie, podczas gdy lekarze i pielęgniarki zajmowali dużą, wygodną przestrzeń. Doktor Kelvin przeszedł obok, nadymając pierś.
„Teraz naprawdę zatrudniają każdego” – mruknął, na tyle głośno, by go usłyszano.

Z biura administracyjnego Chris obserwował scenę i pokręcił głową.
„Toby zobaczy prawdziwe oblicze ludzi” – wyszeptał.

Tej nocy James sprzątał drzwi wejściowe. Dręczyło go jedno pytanie: czy kiedykolwiek znajdzie prawdziwą miłość, czy też zawsze będzie otoczony ludźmi z obsesją na punkcie pieniędzy i statusu? Nie miał pojęcia, że ​​jego podróż dopiero się zaczyna.

Tego popołudnia panował nieznośny upał. Wewnątrz funkcjonariusze szorowali podłogi i okna. Inni, mniej entuzjastycznie nastawieni, kręcili się w grupkach, śmiejąc się.
„Uwierzycie? Pracujemy w największym szpitalu w mieście!” – chwalił się jeden z nich.
„Pielęgniarka Linda ze Starlight…” – zaśmiał się inny.

Vivien przemówiła jeszcze głośniej:
„To elita. Agenci muszą zostać tam, gdzie są”. Nie powinni przychodzić i z nami rozmawiać; to nie ich poziom.

James, który stał nieopodal, słyszał wszystko. Uważali się za lepszych, ale okazali brak szacunku. Sprzątał w milczeniu, z opuszczoną głową, ale czystym sercem.

Tego wieczoru James zastał Chrisa w małym biurze.
„Więc, mój wielomilionowy sprzątaczu, jak ci minął pierwszy pełny dzień?”
James zdjął czepek, otarł twarz i… zakrzyknął z radości.
„Chris, jestem wyczerpany. Niektóre pielęgniarki są takie niegrzeczne… Powinieneś usłyszeć, jak rozmawiają o oficerach, jakbyśmy w ogóle nie byli ludźmi
”. „Witaj w normalnym świecie, stary” – zaśmiał się Chris. „Miałem nadzieję… poznać kogoś prawdziwego. Ale po dzisiejszym dniu wątpię. Wszyscy mamy swoją rolę do odegrania
”. „Spokojnie. Wszędzie jest dobro i zło. Może jutro będzie inaczej”.