* Miliarder-szejk obraził kelnerkę po arabsku – kilka sekund później odpowiedziała TYM po IDEALNEJ arabsku

Negocjacje z naszymi potencjalnymi amerykańskimi partnerami z Teksasu rozpoczną się za trzy tygodnie, a Twój udział może mieć kluczowe znaczenie dla ich sukcesu”. Tego wieczoru Katherine zadzwoniła do cioci Patricii i opowiedziała jej szczegółowo o niespodziewanej ofercie pracy. Głos starszej kobiety drżał z podniecenia i tłumionych łez radości.

„Catherine, moja droga dziewczyno, to naprawdę odpowiedź na wszystkie nasze modlitwy i prośby. Elizabeth w końcu będzie mogła otrzymać najlepsze leczenie na świecie, a ty będziesz mogła w pełni wykorzystać całą wspaniałą edukację i wiedzę, jaką dał ci profesor Mitchell”. „Ale co, jeśli nie spełnię ich oczekiwań, ciociu Patricio?” Catherine przyznała się do swoich wątpliwości.

„A co, jeśli ich zawiodę? Albo nie podołam takiej odpowiedzialności?” „Mój drogi…” Głos Patricii stał się cichy, ale pewny i dodający otuchy. „Zapomniałaś, co zawsze powtarzał ci twój przybrany ojciec? Twoja prawdziwa siła tkwi w wiedzy, którą nosisz w sercu, i w twojej niezachwianej ludzkiej godności. Już udowodniłaś to znakomicie w tej restauracji przed wszystkimi tymi wpływowymi ludźmi.

Teraz masz niepowtarzalną szansę, by w pełni zademonstrować swoje umiejętności i zmienić nie tylko swój los, ale także życie innych. Następnego dnia do restauracji Al Zahra weszła mała, ciemnooka dziewczynka w wieku około 8–9 lat, z dwoma schludnymi warkoczykami i dużymi, ciekawskimi oczami. Nieśmiało i z wahaniem podeszła do Catherine, która między stolikami wycierała kryształowe kieliszki specjalną, niepozostawiającą włókien ściereczką.

„Przepraszam, czy to ty jesteś tą kobietą, która mówiła po arabsku w tym filmiku online?” – zapytała dziewczynka łamaną angielszczyzną z wyraźnym arabskim akcentem. Catherine uśmiechnęła się delikatnie i przykucnęła, by być na poziomie dziecka. „Tak, to ja. Jak masz na imię, mała?” „Mam na imię Zainab” – odpowiedziała dziewczynka, nieśmiało bawiąc się brzegiem swojej różowej sukienki.

„Moja mama powiedziała, że ​​jesteś bardzo odważny i mądry. Uczę się też arabskiego w szkółce niedzielnej w meczecie, ale to takie trudne. Czy mógłbyś mnie nauczyć mówić tak pięknie jak ty?”

Catherine poczuła, jak jej serce ściska się z czułości i ciepła. „Arabski to naprawdę trudny język, ale jest niesamowicie piękny i bogaty, jak ogród pełen najpiękniejszych kwiatów. Najważniejsze to nie bać się popełniać błędów i nie poddawać się przy pierwszym znaku trudności.

„Każdy błąd uczy nas czegoś nowego i czyni nas silniejszymi i mądrzejszymi”. „Mamo, dziewczyny!” – podeszła do nich młoda kobieta w eleganckim hidżabie i podziękowała Catherine. „Bardzo dziękuję za inspirację, którą dałaś nie tylko mojej córce, ale nam wszystkim”.

Po obejrzeniu tego filmu Zainab podwoiła swoje wysiłki, aby nauczyć się arabskiego i stale powtarza, że ​​chce być tak odważna i mądra jak ty. Ta wzruszająca rozmowa ostatecznie przekonała Catherine o słuszności decyzji, która powoli dojrzewała w jej sercu. Uświadomiła sobie, że jej historia stała się już czymś więcej niż tylko osobistym momentem triumfu.

Stała się symbolem nadziei i inspiracji dla wielu, zwłaszcza młodych kobiet i dziewcząt poszukujących swojego miejsca w trudnym świecie i walczących o uznanie swoich umiejętności i wartości. Następnego dnia zadzwoniła do Aminy. „Przyjmuję twoją ofertę pracy, ale mam jeden ważny, niepodlegający negocjacjom warunek”.

„Słucham uważnie” – odpowiedziała Amina z zainteresowaniem. „Chciałabym, aby część mojej pensji została przeznaczona na utworzenie specjalnego funduszu edukacyjnego, wspierającego dzieci z rodzin o niskich dochodach, które chcą uczyć się języków obcych i poznawać kultury różnych narodów. Fundusz ten powinien nosić imię mojego ojca adopcyjnego, profesora Charlesa Mitchella, który poświęcił całe swoje życie budowaniu mostów porozumienia między różnymi cywilizacjami”.

Amina zamilkła na chwilę, po czym wybuchnęła szczerym, radosnym śmiechem. „Catherine Wilson, jesteś naprawdę niesamowitą i szlachetną kobietą. Oczywiście, z przyjemnością pomożemy w założeniu takiego funduszu”.

„Witamy w naszym zespole!” Tydzień później Catherine złożyła rezygnację z pracy w hotelu Majestic Palace Dubai. Jej koledzy z restauracji urządzili jej małe przyjęcie pożegnalne w zapleczu, udekorowane balonami i własnoręcznie wykonanymi transparentami z życzeniami powodzenia. James O’Connor uniósł plastikowy kubek z napojem ginger ale.

„Za Catherine! Kobietę, która udowodniła nam wszystkim i światu, że prawdziwa edukacja, ludzka godność i siła charakteru zawsze znajdą sposób na przezwyciężenie arogancji, uprzedzeń i niesprawiedliwości”. Pierwszego dnia pracy w prestiżowym biurze Golden Eagle Corporation Catherine była o wiele bardziej zdenerwowana, niż była gotowa przyznać, nawet przed sobą. Siedziba firmy była doprawdy imponującym widokiem – pięćdziesięciopiętrowa wieża z niebieskiego szkła i polerowanej stali, zwieńczona tradycyjną, złotą arabską kopułą ozdobioną kunsztowną kaligrafią z cytatami z klasycznej poezji arabskiej.