Minęły dwa lata od śmierci mojej żony — wczoraj mój syn powiedział, że widział ją w szkole. Dziś poszedłem go odebrać… i to, co zobaczyłem, zmieniło wszystko.

Następnego dnia David pojechał do szkoły podstawowej Lincoln godzinę wcześniej. Zaparkował po drugiej stronie ulicy, z bijącym sercem. O 14:30 dzieci zaczęły wysypywać się ze szkoły. Przyjrzał się uważnie każdemu rodzicowi, każdej twarzy. Wtedy ją zobaczył.

Kobieta, tego samego wzrostu co Laura, z tymi samymi kasztanowymi włosami i tą samą czarną kurtką, którą nosiła. Stała przy ogrodzeniu placu zabaw, wpatrując się w Ethana. David zaparło mu dech w piersiach. Uśmiechnęła się blado i gestem zaprosiła Ethana do siebie.

David wyskoczył z samochodu i krzyknął: „Ethan, stój!”. Kobieta odwróciła się w jego stronę. Przez sekundę mógłby przysiąc, że to Laura. Potem pomknęła – w stronę parkingu, wsiadając do srebrnej Hondy CR-V.

David pobiegł za nią, ale samochód z piskiem opon odjechał. Dostrzegł tablicę rejestracyjną: CKR-3182.

Tej nocy siedział przed komputerem, a cyfry dudniły mu w głowie. Sprawdził numer rejestracyjny u znajomego w wydziale komunikacji. Nazwisko, które mu się wyświetliło, zmroziło mu krew w żyłach.

„Laura M. Reynolds.”

Nie Miller. Reynolds. Ale panieńskie nazwisko Laury brzmiało Reynolds.

David nie powiedział Ethanowi, co odkrył. Chłopiec przeszedł już wystarczająco dużo terapii, by poradzić sobie ze śmiercią matki; ponowne rozdrapywanie starych ran by go zniszczyło. Ale David nie mógł tego tak zostawić.

Skontaktował się ze swoją dawną koleżanką ze studiów, Rachel Porter, obecnie dziennikarką w Chicago. Wysłał jej numer rejestracyjny i dziwny zbieg okoliczności. „Myślisz, że ktoś podszywa się pod Laurę?”, zapytała Rachel przez telefon.

„Nie wiem. Ale kimkolwiek ona jest, wie, do której szkoły chodzi Ethan”.

Rachel zgodziła się pomóc. W ciągu 48 godzin odnalazła rejestrację pojazdu – zarejestrowaną pod tymczasowym imieniem i nazwiskiem, pod adresem w Fort Collins, dwie godziny drogi na północ. Zdjęcie w dowodzie osobistym było niewyraźne, ale włosy, budowa ciała i oczy kobiety – niepokojąco znajome.

W ten weekend David pojechał do Fort Collins. Adres prowadził do małego, dwupiętrowego domu w pobliżu opuszczonej linii kolejowej. Nikt nie otworzył drzwi, ale na skrzynce pocztowej widniały inicjały „LMR”. Spojrzał przez okno: oprawione zdjęcie Ethana z jego ostatnich urodzin, siedzącego obok Laury. Zdjęcie nigdy nie zostało zrobione.