Moi rodzice uderzyli mnie we śnie, żebym wyglądał na zrujnowanego na ślubie siostry. Wznieśli kielichy i się roześmiali. Tata zadrwił: „Wreszcie wygląda na tyle, na ile zasługuje”. Ich toast rozbrzmiał w sali – i wtedy zaczęła się moja zemsta.

W noc przed ślubem mojej siostry położyłam się spać z pełnym sercem i niedokończoną kartką na stoliku nocnym. Przez ostatnie dwa tygodnie pomagałam jej we wszystkim – organizując catering, ustalając plan rozmieszczenia gości, a nawet zszywając rąbek jej sukni na próbę, kiedy krawcowa odwołała spotkanie.

Nie poproszono mnie o toast, ale powiedziałem sobie, że to nie ma znaczenia. Cieszyłem się, że mogę tam być, widzieć jej uśmiech.

Około 3 nad ranem nagle się obudziłem – ostry ból przeszył mi kość policzkową, potem usta, a w ustach poczułem gorący, metaliczny posmak. Krew. Wzrok mi się zamazał, gdy usiadłem, zdezorientowany i oszołomiony. Wtedy ich zobaczyłem.

Stali nade mną. Mój ojciec trzymał w ręku jeden ze srebrnych wazonów – wazon mojej siostry, który był główną ozdobą stołu.

Mama nie wyglądała na zaskoczoną. Wyglądała na zadowoloną.
„Tak to się robi, gdy próbujesz ukraść siostrze chwilę” – syknęła. „Zobaczmy, jak dobrze ci teraz pójdzie na zdjęciach”.

Ledwo mogłem oddychać. „Co? O czym ty mówisz?”

Tata się roześmiał – niskim, zimnym śmiechem, którego nie rozpoznałam.
„Powinnaś była pozostać niewidzialna” – powiedział. „Ale nie, musiałaś się malować, stać blisko rodziny pana młodego i za dużo się uśmiechać. Jesteś tylko tłem”.

Kiedy próbowałem usiąść, pokój zawirował. Miałem rozciętą wargę, a jedna strona twarzy już puchła.

„Stój cicho” – rozkazała mama. „Swoim przyjściem zrujnowałeś próbny obiad. Jutro nie będzie o tobie”.

Wpatrywałem się w nich, w ludzi, którzy mieli mnie kochać. Nawet nie wyglądali na zawstydzonych. Ojciec uniósł kieliszek szampana.
„Za spokój i doskonałość” – powiedział. „Jedna rzecz mniej”.
Stuknęli się kieliszkami, jakby coś osiągnęli.

Wpełzłam do łazienki i zamknęłam drzwi na klucz. Widok lustra o mało nie sprawił, że krzyknęłam. Policzek miałam czerwony i opuchnięty, z rany nad czołem sączyła się krew. Wyglądałam jak obca osoba – ktoś, kto został napadnięty w zaułku. Ale to nie był obcy. To była moja rodzina.

Usiadłam na zimnej, kafelkowej podłodze, przyciskając ręcznik do twarzy. Nie płakałam. To mnie najbardziej przerażało. Po prostu czułam się pusta.

Rano moja siostra waliła w drzwi. „Lepiej nie rób sceny! Nie zepsuj tego!”