Moi rodzice wyrzucili mnie z domu, gdy miałem 19 lat: „Twoja siostra zasługuje na przyszłość, nie ty”. Byłem chory i bezdomny. Pięć lat później moja siostra weszła do mojego biura, a ja powiedziałem: „Jesteśmy tu, żeby omówić twoje kwalifikacje”.

Do dziś pamiętam dokładnie słowa, które wypowiedział mój ojciec, rzucając moją torbę podróżną na trawnik przed domem.

„To twoja siostra zasługuje na przyszłość, nie ty”.

Miałem dziewiętnaście lat, trząsłem się z powodu zapalenia płuc, a moje pieniądze na studia nagle zniknęły. Tej nocy spałem w mojej starej Hondzie Civic, kaszląc, aż bolała mnie klatka piersiowa, nie mogąc pojąć, jak moi rodzice mogli mnie porzucić jak wczorajsze śmieci.

Nie miałem pojęcia, że ​​pięć lat później moja siostra Amanda wejdzie do mojego biura z CV w ręku, zupełnie nieświadoma, że ​​to ja będę jej przeprowadzał rozmowę. Wyraz jej twarzy, kiedy powiedziałem: „Jesteśmy tu, żeby omówić twoje kwalifikacje”, jest czymś, czego nigdy nie zapomnę.

Dorastałem w Westerville w stanie Ohio, typowym przedmieściu klasy średniej z zadbanymi trawnikami i dobrymi szkołami. Moi rodzice, Richard i Diane, wydawali się normalnymi, kochającymi ludźmi. Tata pracował jako księgowy w szanowanej lokalnej firmie, a mama uczyła w trzeciej klasie szkoły podstawowej. Z zewnątrz wyglądaliśmy jak idealna amerykańska rodzina, z golden retrieverem o imieniu Cooper i corocznymi letnimi wyjazdami nad jezioro Erie.

Jednak pod tą idealną fasadą zawsze kryła się nierównowaga, którą starałam się ignorować.

Moja siostra Amanda urodziła się, gdy miałam trzy lata i od samego początku traktowano ją inaczej. Podczas gdy ja byłam kochana, ona była uwielbiana. Podczas gdy ja dostawałam gratulacje za osiągnięcia, ona urządzała wystawne przyjęcia. Kiedy wygrałam konkurs naukowy w szóstej klasie z projektem o energii odnawialnej, moi rodzice kiwnęli głowami i powiedzieli: „Dobra robota”. Trzy lata później, kiedy Amanda zajęła trzecie miejsce ze swoim wulkanem sody oczyszczonej, zabrali ją na drogi obiad i kupili jej nowy rower.