Moi rodzice zostawili mnie z wujkiem i ciocią, żeby mogli wychowywać tylko moją siostrę – 12 lat później skontaktowali się ze mną w czasie świąt Bożego Narodzenia

Ale…

Po prostu nie chcieli, żebym się z nimi wiązał.

Na początku przedstawiali to jako coś szlachetnego.

„Jesteś starsza, Melody” – powiedzieli mi.

Pamiętam, jak mama promieniała, jakby to była najważniejsza rzecz w moim życiu. Jakbym ich ratowała albo robiła coś tak ważnego dla naszej rodziny.

Uśmiechnięta kobieta | Źródło: Midjourney
„To da ci szansę nawiązać więź z babcią, Mel” – powiedział mój ojciec. „Będziemy się odwiedzać bez przerwy i zobaczysz, będzie fajnie!”

Ale nie odwiedzali mnie. Nie dzwonili też zbyt często. W końcu, gdy miałem jedenaście lat, babcia posadziła mnie i wyjaśniła prawdę.

„Twoi rodzice uważają, że Chloe ma szansę na coś wielkiego, kochanie. Muszą się na niej skupić, więc zostawili cię tu ze mną”.

Mała dziewczynka siedząca z babcią | Źródło: Midjourney
Jej głos był miły, ale stanowczy, i widziałem, że pod jej słowami kipiał gniew.

Moja babcia starała się jak mogła, ale była już w podeszłym wieku i nie mogła zrobić nic więcej. Przestała też jeździć samochodem z powodu słabego wzroku, więc dojazdy do szkoły i z powrotem stały się koszmarem.

Po kilku miesiącach spędzonych z babcią, mój wujek Rob i ciotka Lisa przyjęli mnie pod swój dach. Nie mogli mieć własnych dzieci, więc nazywali mnie „cudownym dzieckiem”.

Starsza kobieta trzymająca się za głowę | Źródło: Midjourney
Wujek Rob zażartował, że po prostu wysłano mnie w niewłaściwe miejsce.

„Mel, bocian na pewno cię wyprowadził z równowagi” – zaśmiał się pewnego wieczoru.

„Zgadzam się” – powiedziała ciocia Lisa. „Jesteś dokładnie tam, gdzie twoje miejsce, moja słodka dziewczynko”.

Na początku nie byłem z tego zadowolony, ale z czasem zacząłem w to wierzyć.

Uśmiechnięta para | Źródło: Midjourney
Jak mogłabym nie?

Ciocia Lisa opiekowała się mną przed pójściem spać, wpajając mi rutynę szczotkowania włosów i zaplatania ich.

„Zaplatane włosy oznaczają mniej zniszczeń, kochanie” – powiedziała. „I pomogą twoim pięknym włosom urosnąć długie i mocne”.

Kupowała nam ubrania w pasujących kolorach i pojawiała się na każdej szkolnej imprezie. Była matką, której zawsze potrzebowałam.

Wujek Rob był równie niesamowity, zawsze gotowy udzielić mi rady, zabrać mnie na dyskretne randki na lody i opowiedzieć niezliczone dowcipy o ojcach.

Uśmiechnięty duet matki i córki | Źródło: Midjourney
Byłem spokojny.

Kiedy skończyłam dwanaście lat, w ogóle przestałam dzwonić do rodziców.

Tylko ja się starałam i zdałam sobie sprawę, że trzymam się marzenia, które nie było realne. Moi biologiczni rodzice nie przejmowali się tym. Rzadko wysyłali mi kartki urodzinowe czy prezenty. Nie wysyłali nawet wujkowi Robowi i cioci Lisie pieniędzy, żeby się mną zaopiekowali.

Kiedy skończyłam szesnaście lat, Rob i Lisa oficjalnie mnie adoptowali, przecinając ostatnią nić łączącą mnie z moimi tak zwanymi rodzicami. Ciocia Lisa sprawiła, że ​​to było wyjątkowe wydarzenie. Udekorowała ogród i zaplanowała dla mnie kameralną kolację urodzinową, na której znalazły się czekoladowe babeczki i szczeniak.

Urodziny na świeżym powietrzu | Źródło: Midjourney
„Teraz jesteś moja, moja Melody” – powiedziała mi, gdy szykowałam się do kolacji. „Zawsze kochałam cię od niemowlęctwa. Byłaś powodem, dla którego Rob i ja chcieliśmy mieć dzieci. Ale kiedy się do nas wprowadziłaś, zrozumiałam, że nie chodzi o bycie matką dla nikogo innego… chodzi o bycie matką dla ciebie ”.

Nie mogłam się powstrzymać. Rozpłakałam się.

„Nie, nie płacz, kochanie” – powiedziała, głaszcząc mnie po plecach. „Chodźmy na twoją urodzinową kolację”.

Nastolatka siedząca na łóżku | Źródło: Midjourney
I wiesz co?

Moi rodzice nawet się nie pojawili. Nie sprzeciwili się też formalnej adopcji mnie przez Roba i Lisę. Wyglądało to tak, jakby zrzekli się praw rodzicielskich już lata wcześniej, żeby ułatwić sobie i Chloe karierę.

Teraz mam dwadzieścia dwa lata i nie widziałem rodziców ani razu przez ostatnie dziewięć lat. Pracuję w IT i świetnie mi idzie. Dopiero w liceum zdałem sobie sprawę, że jestem w tym geniuszem.

Młoda kobieta korzystająca z laptopa | Źródło: Midjourney
„Jeśli to twoje powołanie, to twoje powołanie, Mel” – powiedział Rob pewnego wieczoru przy kolacji. Jeszcze chodziłam do liceum i akurat był dzień naszego zebrania rodziców z nauczycielami. Mój nauczyciel informatyki rozwodził się nad moimi „umiejętnościami”.

„Czy chcesz studiować informatykę po szkole?” – zapytał.

Przez chwilę milczałem, niepewny. Pokroiłem kawałek kurczaka i pomyślałem.

„Myślę, że tak” – powiedziałem. „Czy to w porządku? Czy studia wchodzą w grę?”

Odkryj więcej
Gry rodzinne
„Czy studia wchodzą w grę?” – zapytał rozbawiony Rob. „Oczywiście, że tak, Mel! Zawsze ci powtarzaliśmy, że należysz do nas. I utorujemy ci drogę do przyszłości, ptaszku”.

Talerz z jedzeniem | Źródło: Midjourney
Słysząc to, serce mi się radowało. Przez lata mój wujek Rob zaczął mnie nazywać imionami, które mu się kojarzyły lub przypominały moje imię. „Ptaszek śpiewający” chyba był moim ulubionym.

Wspierali mnie, kochali i nigdy mnie nie opuścili.