Mój mąż zerwał ze mną kontakt na trzy lata, jego rodzina kazała mi i mojemu dziecku się wyprowadzić: „Powinniście znaleźć sobie inne miejsce do życia!”. W deszczową noc, trzymając na rękach mojego pięcioletniego syna, czekałam na autobus. Jego starsza siostra podjechała luksusowym samochodem, zatrzymała się tuż przede mną i powiedziała: „Wsiadaj, mam ci coś bardzo ważnego do powiedzenia”.

„W twoim starym pokoju” – powiedziała. „Ukryte pod starą walizką w szafie. Mama wprowadziła się do tego pokoju po tym, jak cię wyrzuciła. Ale nie kopała wystarczająco głęboko. Wróciłam do domu, kiedy jej nie było, i znalazłam to”.

Ręce mi się trzęsły, gdy odbierałem od niej pudełko. Gładkie drewno, znajome rzeźbione wzory – to było to samo pudełko na pamiątki, które Sterling dał mi tydzień przed swoją ostatnią podróżą.

Wtedy uśmiechnął się i powiedział: „To dla nas pudełko wspomnień. Schowaj je dobrze. Jeśli pewnego dnia nie będę mógł wrócić, otwórz je. Wszystko, co musisz wiedzieć, jest w środku”.

Zaśmiałam się i zbeształam go za to, że powiedział coś tak pechowego. Potem schowałam to głęboko w szafie i z czasem prawie zapomniałam, że tam jest.

Teraz pudełko ciążyło mi w rękach niczym jakiś los.

Podniosłem pokrywę.

W środku nie było żadnego notatnika, klucza ani złożonych listów.

Na dole leżało tylko jedno pożółkłe zdjęcie ślubne nas z Sterlingiem.

Widok ten zaparł mi dech w piersiach.

Co to miało znaczyć? Czy wszystko było okrutnym żartem? Czy wszystkie moje poświęcenia, wszystkie ryzykowne poszukiwania Jordana doprowadziły nas do pustego pudełka?

Chciałam krzyczeć, ale w tej chwili Jordan sięgnął po zdjęcie.

„Poczekaj” – mruknęła.

Odwróciła zdjęcie. Tekturowa podszewka odkleiła się w jednym rogu.

Ostrożnie wsunęła paznokieć pod spód i podniosła.

Pod cienką warstwą tektury nie było listu. Ani kolejnego obrazka.

To była maleńka karta micro SD, taka, jakiej używają aparaty cyfrowe i rejestratory. Była przyklejona taśmą do tyłu naszego zdjęcia ślubnego – tuż za naszymi uśmiechniętymi twarzami.

Moje serce waliło jak oszalałe.

To było wszystko.

Sterling mnie nie okłamał. Ukrył prawdę tam, gdzie nikt by jej nie podejrzewał: za najszczęśliwszym obrazem naszego życia.

Nie traciliśmy ani minuty.

Niedługo potem siedziałem w małym, skromnym mieszkaniu niedaleko Georgia Tech – jednym z „bezpiecznych” miejsc w mieście Jordana – wpatrując się w ekran laptopa. Z boku włożona była malutka karta pamięci.

Na ekranie pojawił się pojedynczy folder.

Nazwano ją: PRAWDA.

Zrobiło mi się sucho w gardle.

Ręka Jordan lekko zadrżała, gdy otwierała pudełko.

Wewnątrz znajdowały się liczne pliki wideo, oznaczone datą i godziną. Pierwszy plik został nagrany dokładnie trzy dni przed zniknięciem Sterlinga.

„Otwórz” – wyszeptałem.

Jordan skinął głową i kliknął.

Na początku film był odtwarzany bez dźwięku, tylko ziarnisty obraz z góry.

Od razu rozpoznałam ten pokój. To był gabinet Sterlinga w naszym domu na przedmieściach Atlanty – drewniane biurko, regał pełen instrukcji technicznych i segregatorów projektów, doniczka z rośliną, którą zawsze podlewałam przy oknie.

Sterling siedział przy biurku naprzeciwko mężczyzny, którego nigdy wcześniej nie widziałem.

Nieznajomy wyglądał na mniej więcej w wieku mojego teścia. Miał na sobie drogi garnitur, który nie do końca ukrywał przebiegłe okrucieństwo na jego twarzy.

Nie było dźwięku, ale ich mowa ciała mówiła wszystko. Toczyła się między nimi ostra kłótnia. Sterling kręcił głową raz po raz, z wyrazem zdecydowania na twarzy.

Nieznajomy uderzył dłonią w stół i dźgnął Sterlinga palcem w twarz. Jego postawa wyrażała groźbę.

Rozmowa zakończyła się gwałtownym odsunięciem krzesła i wyjściem. Sterling pozostał przy biurku z opuszczonymi ramionami. Chwycił się za włosy obiema rękami – obraz wyczerpania i bezradności.

Film zakończył się nagle.

„Kto to jest?” zapytałem.

„Nie wiem” – powiedziała Jordan, marszcząc brwi. „Nigdy go nie widziałam. Nigdy też nie słyszałam, żeby nasi rodzice o nim wspominali”.

Otworzyliśmy kolejny film.

Drugie, trzecie, czwarte… wszystkie przedstawiały podobne sceny. Sterling spotykał się w swoim gabinecie z różnymi osobami: z mężczyzną o szorstkim wyglądzie, z tatuażami pnącymi się po szyi, z elegancko ubraną kobietą o zimnych oczach, ze starszym mężczyzną w koszuli polo i marynarce. Każde spotkanie kończyło się napięciem. Każda osoba wychodziła z gniewem lub frustracją wypisaną na twarzy.

Sterling z każdym kolejnym nagraniem wyglądał na coraz bardziej wyczerpanego, jakby jakaś niewidzialna siła powoli go osaczała.

Na koniec otworzyliśmy ostatni plik.

Ten utwór został nagrany zaledwie dzień przed jego lotem do Chicago.

Tym razem mężczyzna siedzący naprzeciwko Sterlinga nie był obcy.

To był mój teść, Ellis Vance.

Na nagraniu widać, jak pan Ellis położył na biurku grubą teczkę z dokumentami i bilet lotniczy. Powiedział coś i podał je Sterlingowi.

Sterling nie patrzył na papiery. Po prostu patrzył na ojca. Jego oczy były pełne bólu i niedowierzania.

Potem wstał tak gwałtownie, że jego krzesło przewróciło się do tyłu. Krzyknął coś – słów, których nie usłyszeliśmy – ale twarz miał czerwoną ze złości.

Pan Ellis również zerwał się na równe nogi. Obaj mężczyźni stanęli naprzeciwko siebie, ojciec i syn jak obcy sobie ludzie. Napięcie w pomieszczeniu było tak gęste, że niemal można je było wyczuć przez ekran.

W końcu Sterling gwałtownie pokręcił głową, odwrócił się i wyszedł. Drzwi zatrzasnęły się na tyle mocno, że kamera zadrżała.

Pan Ellis opadł na krzesło, ukrył twarz w dłoniach i film się zakończył.

W mojej piersi otworzyła się ogromna pustka pełna pytań.

Było jasne, że zaginięcie Sterlinga nie dotyczyło tylko hazardu mojej teściowej i skradzionych pieniędzy. To było coś o wiele większego, o wiele mroczniejszego.

Mój teść, cichy, pozornie nieszkodliwy mężczyzna, który zawsze chował się za gazetą przy śniadaniowym stole, był istotną częścią tego koszmaru.

„Patrz” – powiedziała nagle Jordan drżącym głosem. „Przybliż tam”.

Wskazała na ekran.

Podczas kłótni, gdy teczka powiewała pod wentylatorem sufitowym, kilka linijek tekstu na pierwszej stronie zamigotało na tyle wyraźnie, że mogła je uchwycić kamera.

Jordan maksymalnie powiększył obraz.

Choć niewyraźne, udało nam się rozróżnić dwa wyrażenia:

UMOWA PRZENIESIENIA NIERUCHOMOŚCI.

ALFABETA.

Alpharetta.

Ta nazwa uderzyła mnie jak grom z jasnego nieba.

Zaledwie kilka tygodni przed swoim zniknięciem Sterling opowiedział mi o dużym projekcie, nad którym pracowała jego firma – osiedlu ekologicznych domów w Alpharetcie, jednej z zamożnych dzielnic na północ od Atlanty, gdzie firmy technologiczne i osiedla zamknięte sąsiadują ze sobą.

Włożył w to całe serce, spędzając wiele nocy przy komputerze, z planami i mapami rozłożonymi na stole w jadalni. Powiedział, że jeśli projekt się powiedzie, może to być przełom w jego karierze i stworzyć zrównoważoną, przyszłościową dzielnicę dla rodzin.

Aż nagle pewnego wieczoru wrócił do domu, rzucił teczkę i powiedział mi, że projekt został anulowany z powodu „problemów prawnych”. Wyglądał na załamanego.

Nie pytałem o szczegóły. Żałuję, że tego nie zrobiłem.

Jordan i ja spojrzeliśmy na siebie, obydwoje myśląc o tym samym.

Czy to możliwe, że projekt wcale nie został anulowany? Czy mógł zostać skradziony – Sterlingowi – przez jego własnego ojca i kogoś jeszcze gorszego?

Kim byli ci obcy na nagraniach? Co mieli wspólnego z Alpharettą i tą umową gruntową?

Zakręciło mi się w głowie. Prawda nie była prosta. Była splątaną siecią kłamstw, chciwości i ukrytych powiązań.

„Musimy znaleźć tego pierwszego mężczyznę” – powiedział cicho Jordan. „Tego z pierwszego nagrania. Tylko on może nam powiedzieć całą prawdę o Alpharetcie”.

„Ale jak?” – zapytałem. „Nawet nie znamy jego imienia. Nie mamy żadnego dźwięku, żadnych dokumentów, niczego”.

Nasze śledztwo najwyraźniej natrafiło na mur.

Gdy Jordan i ja trwaliśmy w bezradnej ciszy, nagle w mojej głowie pojawiła się pewna myśl.

„Jordan, odtwórz jeszcze raz ostatni plik audio” – powiedziałem. „Ten z karty pamięci. Nie wideo. Ten z ich głosami”.

Otworzyliśmy jedyny plik audio zapisany poza folderem wideo.

Ponownie odtworzono rozmowę, różniącą się od wcześniejszych ukrytych nagrań.

Od razu rozpoznałem trzy głosy: Sterling, pan Ellis.

I ten nieznajomy z filmu.

„Sterling, nie bądź taki uparty” – błagał głos mojego teścia, przepełniony strachem. „Oddaj oryginały planów i wszystkie dokumenty wujkowi Victorowi. Nie wygrasz z nim”.

„Wujek Victor?” – mruknąłem. „Kto to?” Spojrzałem na Jordan, ale pokręciła głową.

Ona również nigdy nie słyszała tego nazwiska.

„Nie oddam ich” – powiedział Sterling ostro, pełen świętego gniewu. „Tato, to nie jest zwykły projekt. To dzieło mojego życia. Dlaczego mnie zdradzasz? Dlaczego sprzedajesz to komuś takiemu jak on?”

„Co wiesz?” wtrącił się nowy głos.

Było głębokie, aroganckie, przepełnione pogardą.

„Biznes oznacza, że ​​musisz stosować brudne sztuczki” – powiedział mężczyzna. „Jesteś utalentowany, ale naiwny. Ten projekt będzie dla mnie kurą znoszącą złote jaja. W twoich rękach to tylko sterta papierów. Posłuchaj ojca. Weź te pieniądze i zniknij z żoną i synem. Potraktuj to jako sposób na uratowanie życia”.

„Nie potrzebuję twoich pieniędzy” – odkrzyknął Sterling. „Zgłoszę cię. I ciebie, tato. Oszustwa, defraudacje, pranie brudnych pieniędzy… wszystko”.

Długa cisza, przerywana jedynie cichym szumem rejestratora.

Wtedy odezwał się głos Victora, lodowaty i groźny.

„Naprawdę myślisz, że masz szansę? Wiesz, kim jestem? Dobrze. Jeśli chcesz umrzeć, spełnię twoje życzenie. Ellis, daję ci tydzień na „zajęcie się” synem. Jeśli tego nie zrobisz, zamienię życie całej twojej rodziny w piekło”.

Nagrywanie zakończone.

W pokoju zapadła dusząca cisza.

Więc ten człowiek – Victor – był mózgiem całej operacji. Połączył siły z moim teściem, żeby ukraść ukochany projekt Sterlinga. Kiedy Sterling odmówił wydania swoich planów i dowodów, Victor dał Ellisowi tydzień na „zajęcie się” własnym synem.

Zniknięcie Sterlinga nie było już tylko tajemniczym wypadkiem. Było zaplanowaną zbrodnią.

Łzy znów popłynęły mi po policzkach, ale tym razem paliły mnie nienawiścią.

Elias, najbliższy przyjaciel Sterlinga i jeden z tajnych sojuszników Jordana, siedział obok nas przy małym stoliku w tym bezpiecznym mieszkaniu, a między nami stał laptop. Do tej pory milczał, słuchając z zaciśniętą szczęką.

Delikatnie położył mi dłoń na ramieniu.

„Amara, nie płacz” – powiedział cicho. „Musimy być silni. Sterling zaryzykował wszystko, żeby chronić te dowody. Nie możemy pozwolić, żeby jego poświęcenie poszło na marne”.

Zwrócił się do komputera.

„Musimy jeszcze sprawdzić, co jest w zaszyfrowanym pliku. To może być klucz”.

Ostatni plik na USB był mocno zaszyfrowany. Dzięki swoim umiejętnościom inżynierskim i hakerskim Elias pracował przez prawie godzinę, a linie kodu odbijały się w jego okularach, podczas gdy ja siedziałem i walczyłem z chęcią chodzenia w tę i z powrotem.

W końcu plik się otworzył.

To nie był plan projektu ani arkusz kalkulacyjny finansowy.

To był testament.

List.

Ostatnie słowa Sterlinga.

„Do Amary, mojej ukochanej żony” – zaczynał się list. „Jeśli czytasz te słowa, prawdopodobnie już nie żyję”.

Pierwsze akapity były pełne miłości i przeprosin. Powiedział, że żałuje, że nie mógł mnie ochronić, żałuje, że nie mógł dać mi życia, które obiecał.

Następnie opowiedział całą historię.

Osiedle Alpharetta nie było po prostu kolejną podmiejską transakcją nieruchomościową. To było jego marzenie: zielony projekt, który wykorzystywałby energię odnawialną, inteligentne projekty i planowanie społeczne w sposób, który mógłby zmienić krajobraz regionu.

Ale właśnie ze względu na swój ogromny potencjał przyciągnął najgorszy rodzaj uwagi.

Victor Thorne, znany potentat rynku nieruchomości mający głębokie powiązania ze światem przestępczym, postanowił się tym zainteresować.

Victor, wykorzystując swoje znajomości i nieuczciwe metody, wywierał presję na firmę, w której pracował mój teść, żądając sprzedaży projektu za ułamek jego wartości.

Ellis – ze strachu przed władzą Victora i żądzą szybkiego zysku – zgodził się. Był gotów zdradzić dzieło życia własnego syna.

Sterling odkrył zdradę. Po cichu zbierał dowody nielegalnej działalności Victora, od prania pieniędzy i unikania płacenia podatków po przejmowanie ziemi od lokalnych rodzin na prowincji w Georgii.

Nie chciał wierzyć, że jego ojciec był zdolny do takiego okrucieństwa.

Ale im głębiej kopał, tym sprawa stawała się jaśniejsza.

W liście Sterling pisał z coraz większym wysiłkiem, jakby same klawisze nosiły na sobie ślady jego bólu.

„Wybrał stanąć po stronie zła” – napisał Sterling o swoim ojcu. „Dał mi bilet lotniczy i dużą sumę pieniędzy, żądając, żebym opuścił kraj i zapomniał o wszystkim. Ale nie mogę. Nie mogę przymykać oczu na zbrodnię. Nie mogę cię zostawić samego. Postanowiłem zostać i walczyć do końca”.

Na końcu listu znajdował się akapit, który zmroził mi krew w żyłach.

„Amara” – napisał – „jeśli coś mi się stanie, nie ufaj nikomu z mojej rodziny. Nawet Jordanowi”.

Nawet nie Jordan.

Te ostatnie słowa uderzyły w mój i tak już napięty umysł niczym młot kowalski.

Całe moje ciało zrobiło się zimne.

Powoli podniosłem głowę i spojrzałem na kobietę siedzącą tuż obok mnie.

Jordan – szwagierka, której dopiero zaczynałam ufać, jedyna krewna Sterlinga, która zdawała się być po mojej stronie. Kobieta, która tak wiele zaryzykowała, żeby mnie tu sprowadzić.

Czy ona też była tego częścią?

Jordan była nie mniej oszołomiona. Wpatrywała się w linie na ekranie, a jej twarz nagle straciła kolor.

„Nie” – wyszeptała. Jej głos drżał. „Nie, on nie może mieć tego na myśli. Sterling… dlaczego miałby to napisać? Co ja takiego zrobiłam?”

Elias, siedzący między nami, wyglądał na równie zszokowanego.

Pomieszczenie wypełniła nowa cisza – nie jedność, a wątpliwość.

Między mną a Jordanem wyrosła niewidzialna ściana.

Szukałem na jej twarzy śladu oszustwa, jakiejś sugestii, że mną pogrywa. Widziałem tylko panikę, ból i głębokie zagubienie.

„Nic nie wiem” – powiedziała, rozdzierając się łzami. „Przysięgam, Amara. Przez trzy lata szukałam prawdy w samotności. Nienawidzę moich rodziców. Nienawidzę Victora. Chciałam tylko sprawiedliwości dla mojego brata. Dlaczego mi nie zaufał?”

Ból w jej głosie był zbyt prawdziwy.

Ostatnie ostrzeżenie Sterlinga również było prawdziwe.

Musiał być jakiś powód.

„Proszę, uspokójcie się oboje” – powiedział Elias. Pierwszy się otrząsnął. „Sterling napisał te słowa, kiedy był przyparty do muru. Może odkrył coś, co sprawiło, że stracił zaufanie do wszystkich. Nie możemy potępiać Jordana na podstawie jednego zdania. Musi być w tym coś więcej”.

Jego słowa pomogły mi odzyskać oddech.

Miał rację. Nie mogłem wpadać w panikę. Najważniejsze teraz było dowiedzieć się, dlaczego Sterling uważał, że nie może ufać własnej siostrze.

„Jordan” – powiedziałem cicho, starając się uspokoić głos – „przypomnij sobie. Czy wydarzyło się coś niezwykłego między tobą a Sterlingiem na krótko przed jego zniknięciem? Czy powiedziałeś komuś coś, co ci powiedział w zaufaniu?”

Jordan otarła łzy i próbowała sobie przypomnieć.

„Nie” – powiedziała powoli. „Wszystko między nami było normalne. Martwił się, ale nigdy mnie nie winił. Właściwie… dał mi pieniądze. Dość sporą sumę. Powiedział, żebym na jakiś czas pojechała na wakacje. Żebym wyjechała z domu, czymś się zajęła, a nie siedziała w domu. Powiedział, że wkrótce wydarzy się coś złego. Myślałam, że po prostu przesadza”.

Zatrzymała się. Jej oczy się rozszerzyły.

„Och. Jeszcze jedna sprawa” – powiedziała. „Jakieś dwa tygodnie przed jego wyjazdem… Zgubiłam telefon”.

„Zgubiłeś telefon?” – zapytaliśmy jednocześnie Elias i ja.

„Tak” – kiwnął głową Jordan. „Byłem w barze w centrum Atlanty ze znajomymi. Wypiłem za dużo. Następnego ranka mój telefon zniknął. Szukałem wszędzie, ale po prostu… zniknął. Myślałem, że go zgubiłem albo ktoś go ukradł. Poszedłem do centrum handlowego i kupiłem nowy telefon i kartę SIM. Nie przejąłem się tym zbytnio”.

Ten szczegół wydaje się nieistotny w normalnym życiu.

U nas było ogromne.

„Nie zgubił się” – powiedział Elias ostrym głosem. „Został skradziony”.

Pochylił się do przodu.

„Twoi rodzice to zabrali” – powiedział. „Przeczytali wszystkie twoje wiadomości. Dowiedzieli się, że Sterling jest podejrzliwy. Odkryli, że zbiera dowody. Zrozumieli też, że byłeś jedyną osobą, której naprawdę się zwierzał”.

W gardle utworzyła mi się ciężka gula.

„I dlatego” – dodałem cicho – „dlatego napisał to ostrzeżenie. Myślał, że go zdradziłeś. Że jego własna siostra stanęła po ich stronie”.

Jordan spojrzała na nas, po czym ukryła twarz w dłoniach.

Szlochała, jej ramiona się trzęsły.

„Nie” – krzyknęła. „Nigdy bym tego nie zrobiła. Nie wiedziałam. Przysięgam, że nie wiedziałam. Gdybym nie zgubiła tego telefonu…”

Poczucie winy i niesprawiedliwości ją dręczyło.

Wyciągnąłem rękę i położyłem ją na jej plecach.

„To nie była twoja wina” – powiedziałem. „Też jesteś ofiarą. Teraz nie czas się obwiniać. Teraz znamy prawdę. Musimy pociągnąć do odpowiedzialności prawdziwych przestępców, oczyścić twoje imię i wywalczyć sprawiedliwość dla Sterlinga”.

Prawda między nami została wyjaśniona.

Nasze kruche zaufanie stało się silniejsze.

Ale nad wszystkim wisiało jeszcze większe pytanie.

Czy Sterling naprawdę nie żył?

A może żył gdzieś nadal, jak sugerowały słowa Victora?

Pytanie zawisło w powietrzu niczym burzowa chmura.

W głębi duszy zawsze kurczowo trzymałam się tej maleńkiej iskierki nadziei – uparcie wierzyłam, że on wciąż jest gdzieś w tym ogromnym kraju, oddychając pod tym samym niebem co ja.

Rozum podpowiadał mi, że biorąc pod uwagę okrucieństwo Victora i zdradę moich teściów, szanse na jego przeżycie były niemal zerowe.

„Nie możemy tu siedzieć i zgadywać” – powiedział w końcu Elias, przerywając ciszę. Wskazał na laptopa. „Klucz jest w tym nagraniu. Victor powiedział: »Daję ci tydzień na zajęcie się nim«. Zajęcie się nim może oznaczać wiele rzeczy. Niekoniecznie oznacza zabicie”.

Jego słowa były jak świeże powietrze w dusznym pokoju. Rozpaliły we mnie iskierkę nadziei.

„Dobrze” – powiedziałem, a mój głos stał się spokojniejszy. „Załatwić to może oznaczać ukryć go. Zagrozić mu. Zamknąć go gdzieś, dopóki się nie podda”.

„Jeśli on wciąż żyje” – powiedział cicho Jordan – „gdzie mogliby go ukrywać przez trzy lata? Moi rodzice nie mogliby tego zrobić sami. Nie mają takiej mocy”.

„Oni nie” – powiedziałem. „Ale Victor tak.”

W mojej głowie zrodziło się lodowate uświadomienie.

„Victor jest mózgiem całej operacji. Może Ellis nie miał odwagi zabić własnego syna. Może zamiast tego wydał Sterlinga Victorowi. Victor mógł go ukryć”.

To przypuszczenie było przerażające, ale miało sens.

„Jeśli to prawda, musimy znaleźć miejsce, gdzie Victor go przetrzymuje” – powiedział Elias. „Ale to stary lis. Jego ruchy są tajne. Ma pieniądze, konta offshore, firmy-słupki. To nie będzie łatwe”.

Nasze śledztwo natrafiło na kolejną przeszkodę.

Mieliśmy dowody przestępstw finansowych. Mieliśmy dowody spisku.

Nie mieliśmy jednak ani jednej wskazówki, gdzie może być Sterling.

Mijały dni. Każdego ranka budziliśmy się w tym małym mieszkaniu w Atlancie, sprawdzaliśmy wiadomości, dzwoniliśmy do kilku cichych kontaktów i nic nie znajdowaliśmy. Każdej nocy leżałem bezsennie, wsłuchując się w gwar miasta i własne myśli.

Właśnie gdy nasza nadzieja zaczęła gasnąć, zadzwonił telefon Jordana.

Numer na ekranie wskazywał Karolinę Północną.

Odebrała i włączyła głośnik.

“Cześć?”

„Czy to rodzina pani Celeste Vance?” – zapytał kobiecy głos. Brzmiał jak pielęgniarka. „Miała wypadek samochodowy. Jej obrażenia są poważne. Jest leczona w naszej klinice w Asheville w Karolinie Północnej. Potrzebujemy, aby członek rodziny pojawił się jak najszybciej, aby zająć się papierkową robotą i podjąć decyzje”.

Elias i ja spojrzeliśmy na siebie.

Moja teściowa. Wypadek samochodowy. W Asheville.

Co ona tam robiła?

Coś mnie skręciło.