Mój mąż złożył pozew o rozwód: „Jesteś okropną matką. Zabieram dzieci”. Sędzia zdawał się mu wierzyć. Wtedy moja sześcioletnia córka powiedziała: „Wysoki Sądzie, czy mam panu powiedzieć, dlaczego tata tak naprawdę nas chce? To, co powiedział o pieniądzach, które babcia zostawiła nam na nazwisko?”. Mój mąż krzyknął: „Zamknij się!”. Sędzia uderzył młotkiem. „Komorniku, zatrzymaj go. — Dziecko, proszę kontynuować”.

Trzy miesiące po tym, jak straciłam matkę na raka, próbowałam odnaleźć nową normalność. Pracowałam na pół etatu w bibliotece, pracę, którą uwielbiałam. Nasz dom na Maple Street nie był luksusowy, ale był pełen śmiechu i bajek na dobranoc. Roland i ja byliśmy małżeństwem od dziesięciu lat i wierzyłam, że sobie radzimy.

Ale od pogrzebu mamy był zdystansowany, wracał późno do domu, pachnąc wodą kolońską, której nie używał na co dzień. „Mamo, dlaczego tata już nie jada z nami obiadów?” – zapytała Hazel pewnego wieczoru, rysując obrazek naszej rodziny z Rolandem stojącym daleko od siebie. „Tata ciężko pracuje, żeby się nami opiekować” – powiedziałam jej, choć słowa wydały mi się puste.

Prawda była taka, że ​​nabrał w sobie okrucieństwa. Zaczęło się od drobnych uwag. „Naprawdę się zapuściłaś, odkąd Dorothy zachorowała” – mawiał. „Może spędzaj mniej czasu na narzekaniu, a więcej na siłowni”. Potem przyszła krytyka mojego wychowania. „Zmiękczasz dzieci. Dorothy cię rozpieszczała i zobacz, do czego cię to doprowadziło. Do pracy na pół etatu w bibliotece jak jakaś studentka zamiast mieć prawdziwe ambicje”. To bolało. Wiedział, że kocham swoją pracę.

Tego ranka, kiedy wręczył mi papiery rozwodowe, smażyłam naleśniki w kształcie dinozaurów. Dzieci chichotały w piżamach. Roland wszedł w swoim najlepszym garniturze i położył na ladzie kopertę z manili. „Wnoszę pozew o rozwód, Melindo”. Tak po prostu. „Zabieram dzieci. Jesteś nieodpowiednią matką i mam na to dowody”.

Odwrócił się, żeby odejść. „Och, i Melindo, nie próbuj z tym walczyć. Pracujesz 20 godzin tygodniowo. Jesteś w rozsypce od śmierci matki, a ja mam dokumentację wszystkiego. Za każdym razem, gdy płakałaś przy dzieciach. Za każdym razem, gdy jadłaś pizzę, bo byłaś zbyt zmęczona, żeby gotować. Za każdym razem, gdy wybierałaś pogrążanie się w żałobie zamiast bycia porządnym rodzicem”. Zostawił mnie stojącą tam z łopatką w dłoni, a naleśniki przypalały się na patelni. Jak długo to planował?

Rozprawa o opiekę nad dzieckiem była jak wojna. Roland zatrudnił Victora Ashforda, prawnika, który nigdy nie przegrał sprawy o opiekę. Moja prawniczka, Janet Riverside, była z pomocy prawnej. Była kompetentna, ale nie miała sobie równych.

Pan Ashford zaczął spokojnym głosem. „Wysoki Sądzie, udowodnimy, że pani Greystone, choć być może ma dobre intencje, po prostu nie jest w stanie zapewnić tym dzieciom stabilnego, zorganizowanego środowiska, jakiego potrzebują. Pan Greystone to odnoszący sukcesy biznesmen, który może zapewnić im stabilność, prywatną edukację i możliwości”.

Potem pojawił się „dowód”. Najpierw ziarniste zdjęcie zrobione długim obiektywem, na którym płaczę w sklepie spożywczym. „To było w miejscu publicznym, Wysoki Sądzie” – powiedział Ashford. „Wyobraź sobie, co się dzieje w domu”.

Następnie zeznania partnera biznesowego Rolanda, który twierdził, że na firmowym przyjęciu świątecznym wydawałem się „rozkojarzony i oderwany od rzeczywistości”. Nie wspomniał, że minęły trzy dni od diagnozy mamy ani że siedziałem sam, bo Roland powiedział, że mój smutek jest „żenujący”.

Przyprowadzili nawet naszą sąsiadkę, panią Hoffman, która twierdziła, że ​​słyszała płacz dzieci „przez co najmniej godzinę” pewnego popołudnia. Ziarno wątpliwości zostało zasiane.

Rolanda na scenie można było uznać za mistrzowskie. Mówił cicho, patrząc na mnie z udawanym smutkiem. „Kochałem Melindę. Nadal ją kocham. Ale od śmierci Dorothy się zmieniła. Spędza godziny, oglądając stare zdjęcia. Ciągle płacze. Dzieci mówiły mi, że boją się, kiedy mama jest smutna”.

„Czy możesz podać przykłady?” – zapytał Ashford.