Mój syn sprzedał dom i dał mojej synowej 620 000 dolarów, żeby roztrwoniła je bez opamiętania, po czym pojawili się u moich drzwi z walizkami i zażądali, żeby się do mnie wprowadzić. Kiedy powiedziałam „nie”, zaczęła na mnie krzyczeć na podwórku przed wszystkimi sąsiadami. Tego samego dnia jeden telefon do mojego prawnika niepostrzeżenie wywrócił całe ich życie do góry nogami.

Słowa zawisły w powietrzu jak dym. Ostrożnie odstawiłem filiżankę z kawą, a ceramika cicho brzęknęła o spodek.

„Który dom?” zapytałem, choć coś głęboko w moim żołądku już znało odpowiedź.

„Nasz dom” – powiedział. „Ten na Maple Street”.

Piękny dom w stylu kolonialnym, który pomogłam im kupić. Dom, do którego wpłaciłam 40 000 dolarów z oszczędności emerytalnych na zaliczkę. Dom, w którym spędziłam niezliczone weekendy, pomagając im w remoncie, malując ściany, aż bolały mnie plecy, i sadząc ogród, którego Lennox nigdy nie docenił.

„Sprzedałeś to?” Mój głos zabrzmiał ciszej, niż zamierzałem. „Dlaczego mi nie powiedziałeś, że myślisz o sprzedaży?”

Lennox odezwał się po raz pierwszy odkąd wszedł do mojego domu.

„Nie potrzebowaliśmy pozwolenia, Bessie. To nasz dom.”

Jej ton był chłodny i rzeczowy. Ale było w nim coś jeszcze. Coś, co przyprawiało mnie o gęsią skórkę.

„Rozumiem, że to twój dom” – powiedziałam ostrożnie. „Ale myślałam… to znaczy, rozmawialiśmy o twoich planach pozostania tam na dłużej. Mówiłeś, że idealnie nadaje się do wychowywania dzieci, które chciałeś mieć”.

Terrence poruszył się niespokojnie.

„Plany się zmieniają, mamo.”

„Ile za to dostałeś?” zapytałem.

„Sześćset dwadzieścia tysięcy” – odpowiedziała Lennox, zanim Terrence zdążył się odezwać. W jej głosie słychać było coś niemal radosnego, jakby dzieliła się ekscytującymi nowinami.

Zaparło mi dech w piersiach. Sześćset dwadzieścia tysięcy dolarów. To więcej, niż zarobiłem przez ostatnie dziesięć lat pracy przed emeryturą.

„To wspaniale” – udało mi się wydusić. „Więc dokąd się przeprowadzasz? Znalazłeś większe mieszkanie? Gdzieś w lepszym okręgu szkolnym?”

Zapadła ogłuszająca cisza. Terrence wpatrywał się w swoje dłonie. Lennox przyglądała się swoim idealnie wypielęgnowanym paznokciom.

„Właściwie, mamo” – powiedział w końcu Terrence – „mieliśmy nadzieję, że będziemy mogli tu zostać z tobą. Tylko tymczasowo, dopóki nie poukładamy sobie wszystkiego”.

Zamrugałam, pewna, że ​​źle usłyszałam.

„Zostać tutaj?”

„To tylko na chwilę” – pospieszył z wyjaśnieniem. „Może kilka miesięcy. Nie będziemy sprawiać kłopotów”.

„Ale co stało się z pieniędzmi ze sprzedaży?” – zapytałem.

Kolejna cisza. Ta wydawała się cięższa, bardziej niebezpieczna.

„No cóż” – powiedziała Lennox, wygładzając spódnicę – „miałam pewne wydatki. Rzeczy, którymi musiałam się zająć”.

„Jakie wydatki?”

„Sprawy osobiste” – powiedziała tonem sugerującym, że rozmowa dobiegła końca, ale nie byłem gotowy, żeby ją zakończyć.

„Lennox, właśnie sprzedałeś dom za ponad sześćset tysięcy dolarów. Co takiego mogłoby…”

„Kupiłam trochę biżuterii” – przerwała. „I trochę ubrań. Oddałam samochód do czyszczenia i odnowiłam wnętrze. Pojechałam też z siostrą do spa w Kalifornii. A, i spłaciłam karty kredytowe”.

Wpatrywałem się w nią, czekając, aż wyjaśni, gdzie podziała się reszta pieniędzy. Kiedy tego nie zrobiła, poczułem, jak coś zimnego osiada mi w piersi.

„Ile biżuterii?” zapytałam cicho.