Mój syn sprzedał mnie na aukcji charytatywnej za dolara. „Kto chce moją nudną mamę?” – zaśmiał się przed 200 osobami. Siedziałem tam upokorzony. Wtedy jakiś nieznajomy z tyłu wstał i powiedział: „Milion dolarów!”. To, co powiedział potem, sprawiło, że…

Zaparzyłam herbatę i usiadłam przy kuchennym stole. Popołudniowe słońce wpadało przez okno. Wszystko pokrywał kurz. Sześćdziesięcioletnia, samotna matka, absolwentka liceum, która nigdy nie poszła na studia. To było moje CV. To było wszystko, czym kiedykolwiek będę.

Czasem wciąż słyszałam głos Marka. Nie było go ponad 30 lat, ale wciąż go słyszałam. „Nie jesteś wystarczająco inteligentna na studia, Clare. Po co marnować pieniądze?”. Mówił to, kiedy się spotykaliśmy. Mówił to po ślubie. Wierzyłam mu.

Brandon pytał o to, kiedy był młodszy. „Czemu nie poszłaś na studia jak inne mamy?” Nie złośliwie, po prostu z ciekawości. Ale za każdym razem, gdy pytał, czułam się mniejsza, jakbym nie spełniła jakiegoś podstawowego wymogu. Inne mamy miały dyplomy. Inne mamy miały karierę. Ja miałam pracę, odbierałam telefony i wypełniałam papiery. Robiłam, co mogłam. Pracowałam każdego dnia. Dbałam o to, żeby czynsz był opłacony i żeby w lodówce było jedzenie. Opłaciłam mu studia w ratach, które pochłaniały wszystko, co miałam. Ale moje starania nigdy nie były wystarczające.

Teraz pracował w tej firmie finansowej w centrum, nosił drogie garnitury, dobrze zarabiał. Byłem z niego dumny. Oczywiście. Ale czasami, kiedy rozmawialiśmy, słyszałem dystans w jego głosie, jakby przeniósł się do świata, do którego nie pasowałem.

Herbata wystygła, gdy tam siedziałem. W mieszkaniu panowała taka cisza. Słyszałem panią Rodriguez kręcącą się po górze. Zastanawiałem się, czy to już koniec, siedzenie samemu w małym mieszkaniu i czekanie, aż syn przypomni sobie, żeby zadzwonić. Spojrzałem na laptopa na blacie. Kupiłem go kilka miesięcy wcześniej, powtarzałem sobie, że służy do kontaktu, ale myślałem o czymś innym. O czymś, czego pragnąłem od dziecka, ale nigdy nie miałem odwagi spróbować: o pisaniu.

Uwielbiałam książki przez całe życie. Nauczyciele mówili, że mam bujną wyobraźnię, że potrafię pisać. Jedna z nauczycielek, pani Henderson, powiedziała mi, że powinnam pomyśleć o pisaniu. „Masz głos, Clare”. Nigdy tego nie zapomniałam. Masz głos . Jakbym miała coś wartościowego do powiedzenia. Ale Mark się roześmiał, kiedy kiedyś o tym wspomniałam. „Piszesz książkę? Ledwo przebrniesz przez gazetę”. I tyle. Przestałam o tym mówić. Przestałam o tym myśleć, chyba że późno w nocy, kiedy nie mogłam spać.

Kogo ja w ogóle oszukiwałem? Miałem 60 lat. Nigdy nawet nie studiowałem. Całe życie spędziłem na odbieraniu telefonów, wypełnianiu papierów i próbach utrzymania się na powierzchni. Skąd we mnie wzięło się przekonanie, że mógłbym napisać coś wartego przeczytania?

Nic. To była odpowiedź. Nic nie dało mi takiego do myślenia. Ale i tak wstałam i otworzyłam laptopa. Ręce lekko mi się trzęsły, gdy tworzyłam nowy dokument. Pusty ekran wpatrywał się we mnie. Kursor mrugał, czekając. Nie wiedziałam, co robię. Zaczęłam pisać. Zwykłe słowa. Zdanie o kobiecie siedzącej samotnie. Potem kolejne. Były okropne. Od razu to zrozumiałam. Niezgrabne i oczywiste, zupełnie nie przypominające książek, które kochałam. Takie, które sprawiłyby, że pani Henderson pokręciłaby głową.

I tak pisałam dalej, bo co innego miałam robić? Siedzieć i oglądać telewizję, aż zasnę? Czekać, aż Brandon odpisze mi za trzy dni? Spędzić resztę życia jako kobieta, która nigdy nie skończyła niczego, co zaczęła? Nie byłam wystarczająco mądra, żeby napisać książkę. Pewnie nie, ale teraz miałam czas. Po raz pierwszy od dekad miałam czas. I to było coś, czego mogłam spróbować. Nawet jeśli mi się nie uda, nawet jeśli nikt nie przeczyta ani jednego słowa.

Słońce przesuwało się po stole. Słowa wciąż napływały. Powolne, niezręczne i prawdopodobnie bezwartościowe, ale były moje. Pomyślałam o pani Henderson. Masz głos, Clare. Może się myliła, ale miałam się przekonać. Zapisałam dokument i nazwałam go „Rozdział 1”. Trzy strony okropnego tekstu. Długo się w to wpatrywałam. Część mnie chciała to natychmiast usunąć, mieć to już za sobą. Zamiast tego zamknęłam laptopa i poszłam zrobić sobie więcej herbaty. Jeśli nie teraz, to kiedy? Jutro pewnie to usunę. Zrozumiałam, jakie to było głupie. Ale dziś wieczorem, tylko na dziś, coś napisałam. To było więcej, niż zrobiłam przez 60 lat.