Mój teść twierdzi, że jestem leniwa, skoro chcę mieć cesarskie cięcie. Mój mąż to słyszy, ale po operacji w tajemnicy mówi…

godzin tygodniowo w ośrodku odwiedzin.

Nienawidzi tego, a jego ojciec jest ewidentnie za każdym razem odsunięty na boczny tor, niczym zgorzkniały opiekun. Personel ośrodka zauważył już, że mój teść próbuje mu przeszkadzać podczas wizyt i musiał mu przypominać, że czas jest dla mojego męża i dziecka, a nie dla niego. Nie kłamię, moja sarkastyczna strona, jak wszyscy inni, zaśmiała się, kiedy przeczytałam to w raporcie.

Osobiście radzę sobie lepiej, niż mogłabym. Bycie samotną matką nie jest łatwe, ale moja mama jest gwiazdą, a ja zbudowałam wokół siebie małą, ale silną sieć wsparcia. Moi przyjaciele przynoszą mi jedzenie, sąsiedzi zaglądają, żeby sprawdzić, jak się czuję, a zwłaszcza obcy ludzie na Reddicie dodają mi otuchy, co pomaga mi bardziej, niż potrafię opisać.

I nie chodzi tu tylko o kobiety; Są mężczyźni, którzy mówią coś w stylu: „Słuchaj, uważam się za seksistę, ale to, co zrobił twój teść, to zupełnie co innego. Teraz czuję, że uniknąłem największej kuli w swoim życiu” albo, jak to ujął mój teść, największej kamiennej włóczni do polowania na mamuty. Wyobraź sobie wychowywanie córki z mężczyzną, który uważa rady rodzicielskie swojego ojca za święte.

Wyobraź sobie, że próbuję wytłumaczyć mojej córce, dlaczego jej ojciec uważa, że ​​ból kobiety to lenistwo. Nie, dziękuję. Ta notatka – a raczej ta słynna notatka – stała się niemal legendą. Moja ciotka nawet oprawiła jedną w ramkę jako żart i wisi w moim korytarzu. Za każdym razem, gdy przechodzę obok niej, uśmiecham się. Podobno mój mąż mówi każdemu, kto chce słuchać, że to najokrutniejsza rzecz, jaką ktokolwiek mu zrobił.

Szczerze mówiąc, jeśli sarkastyczna uwaga jest najgorszą traumą w twoim życiu, to miałaś dość łatwo. Może wychowanie twojego ojca wcale nie było takie złe. Może trzymał go w szklanej gablocie przez całe życie. Mój teść mówi, że zamordowałam jego syna i zniszczyłam jego męskość. Nie zdaje sobie sprawy, że za każdym razem, gdy otwiera usta, zgadza się ze mną, bo jeśli męskość może zostać zniszczona przez decyzje medyczne kobiety dotyczące jej własnego ciała, to może wcale nie była to męskość.

Lepiej dla mnie. Moja mama wzięła kilka dni wolnego, żeby zostać ze mną i pomóc przy dziecku. Nie wiem, co bym bez niej zrobiła. Te pierwsze noce były koszmarne. Brak snu, hormony, rekonwalescencja po operacji. Ale za każdym razem, gdy patrzyłam na córkę, czułam się uziemiona. To wszystko było tego warte.

W międzyczasie mój mąż jest w bardzo trudnej sytuacji. W jednej chwili błaga mnie, żebym do niego wróciła, a w drugiej wysyła mi okropne SMS-y o tym, jak zrujnowałam mu życie. Nigdy nie przeprosił za to, że stanął po stronie jego ojca czy nazwał mnie leniwą. Każde przeprosiny są opakowane w „To twoja wina”.

Jej ojciec jest jeszcze gorszy. Zostawił wiadomość głosową, w której napisał, że gdybym była prawdziwą kobietą, starałabym się odbudować rodzinę, a nie niszczyć ją feministycznymi bzdurami. Nawet nie zadałam sobie trudu, żeby odpisać. To nawet nie jest feministyczne. Chodziło po prostu o moje zdrowie i zdrowie dziecka. Myślę, że to powinno być naturalne dla tego mężczyzny.

A gdyby umarła, cóż, to zrozumiałe, ale byłaby prawdziwą kobietą, a nie feministką. Nadal nie rozumiem, jak ona może swobodnie chodzić. Prawnie rzecz biorąc, wszczęłam postępowanie rozwodowe. Moja mama skontaktowała mnie z prawnikiem specjalizującym się w prawie rodzinnym. Teraz najważniejsza jest opieka nad dzieckiem.

Nie próbuję całkowicie wykluczyć go z życia naszej córki, ale czuję się niekomfortowo, gdy spędza z nią czas bez nadzoru, co odzwierciedla jego ojcowskie poglądy na kobiety. Moja prawniczka powiedziała, że ​​sąd zazwyczaj opowiada się za wspólną opieką, chyba że istnieje znaczne ryzyko, ale dodała, że ​​fakt, iż nie był obecny przy porodzie i jest teraz niestabilny, może działać na moją korzyść. Zobaczymy.

Emocjonalnie czuję mieszankę ulgi i żalu. Ulgę, że zaufałam sobie i nie pozwoliłam się zastraszyć ani narazić na szwank swojego zdrowia. Ulgę, że moja córka urodziła się bezpiecznie, ale także żal za małżeństwo, które myślałam, że mam. Nie mogę przestać myśleć o naszym ślubie, obietnicach, które złożyła, o tym, jak szczęśliwi byliśmy, gdy dowiedzieliśmy się, że jestem w ciąży.

Miałam ich kilka, aż w końcu przestały być trójkątem, bo jej ojciec miał na ten temat własne zdanie. Ta karta stała się dość popularna w mojej rodzinie. Połowa z nas uważa ją za zabawną i idealną, druga połowa za okrutną, ale szczerze mówiąc, nie żałuję. To był jedyny moment, w którym poczułam się silniejsza po miesiącach ignorowania i upokarzania.

ng.

Przypomniało mi to, że nie jestem bezradna. Wybrałam siebie i córkę zamiast jego toksycznych bzdur. Moja córka jest mała, ale silna. Najwyraźniej nie ma pojęcia, co się dzieje, bo ma zaledwie kilka dni i nic nie wie o rozwodach, szalonych teściach, ludziach, którzy myślą, że są bogaci i tym podobnych.

Zamierzam ją przed tym chronić, bo jeśli nie ma nawet miesiąca, a już cierpi z powodu takich ludzi, to znaczy, że nie przyszła na ten świat z najlepszymi intencjami. Aktualizacja druga. Nie sądziłam, że życie może być bardziej dramatyczne, ale się nie stało. Mój mąż i jego ojciec są tu najbardziej dramatyczni. Porozmawiajmy o tym, co zrobiłby prawdziwy mężczyzna. Zachowują się bardzo jak kobiety.

Spodziewałam się tego po mojej grupie przyjaciół, ale po prehistorycznym człowieku, który polował na dinozaury, uderzając je głową. Nie sądzę. Moja wkrótce była żona i jej ojciec najwyraźniej postanowili potraktować całą sytuację jak grę, którą mogli wygrać dzięki czystej determinacji. Nie czytaj tego, jeśli nie chcesz spoilerów.

Sytuacja potoczyła się źle, gorzej niż źle. Po mojej pierwszej aktualizacji złożyłam pozew rozwodowy i o opiekę nad dzieckiem. Myślałam, że mąż się uspokoi, gdy przyjadą prawnicy, ale zamiast tego on i jego ojciec postanowili oszukać. Mój mąż próbował argumentować w sądzie, że jednostronnie wykluczyłam go z porodu i że to dowodzi mojej niechęci do ubiegania się o wspólną opiekę.

Jej ojciec złożył nawet dziwaczne pisemne oświadczenie, w którym twierdził, że naruszyłam świętość macierzyństwa, decydując się na operację. Moja prawniczka bez mrugnięcia okiem odrzuciła oba oświadczenia. W zasadzie powiedziała sędziemu, że decyzje medyczne należą do pacjentki i lekarza, a nie do prawowitej najbliższej rodziny. A co najważniejsze, moja dokumentacja medyczna w pełni potwierdzała moje twierdzenia.

Wyraźnie opisano w niej ryzyko, zalecenia medyczne i fakt, że cesarskie cięcie nie było kaprysem, a koniecznym środkiem ostrożności. Sędzia wydawał się niewzruszony całą argumentacją mojego męża. W pewnym momencie próbował przedstawić się jako ktoś, kto przekroczył swoją należną rolę głowy rodziny. Sędzia przerwał mu i przypomniał, że sądy nie uznają uprawnień głowy rodziny w sprawach o opiekę nad dzieckiem.

Byłam zażenowana i chciałam, żeby sędzia się wyłączył, żeby inny sędzia mógł rozpatrzyć sprawę, ale jestem pewna, że ​​to niczego by nie zmieniło. Dziecko wychodzi z mojego ciała, narażając nas oboje na niebezpieczeństwo. Nie będę ingerować w jego sprawy, kiedy zajada się pikantnym chili swojego ojca i spędza godzinę w toalecie. Tymczasem mój teść szaleje.

Dzwonił do mojej mamy tak często, że musieliśmy go zablokować na wszystkich naszych telefonach. Wysłał list, w którym poinformował o zamiarze pozwania mnie o prawa dziadków. Mój prawnik był zadowolony, ponieważ oprócz tego, że nie miał żadnych podstaw do swoich działań, jedyne, co osiągnął, to sprawił, że wydawał się jeszcze bardziej dominujący. O to właśnie chodzi, i to nie jest chili. Tymczasem okazało się, że mój mąż wrócił do rodziców, odkąd go wyrzuciłam.

Najwyraźniej rzuciła pracę pod koniec ciąży, ponieważ jej ojciec powiedział jej, że praca pod kierownictwem kobiety, która właśnie awansowała, jest poniżająca. Nie tylko utrudniała mi opiekę zdrowotną, ale także sabotowała naszą stabilność finansową w czasie mojej ciąży.

Nie miałam pojęcia, dlaczego powiedział mi, że pracuje z domu. Opadła mi szczęka, kiedy to usłyszałam. Dosłownie grał w gry wideo na komputerze, podczas gdy ja byłam na wizytach lekarskich, i musiał sam prowadzić ciążę wysokiego ryzyka, ponieważ powiedział mi, że wkrótce zacznie rodzić. Prawdopodobnie poród z zastrzykami.

Sąd oczywiście odmówił. Podczas rozprawy o opiekę mój prawnik zauważył, że nie ma stałego miejsca zamieszkania, jest bezrobotny i wcześniej przedkładał wolę ojca nad dobro żony i córki. Obecnie ma jedynie prawo do nadzorowanych odwiedzin. Spędza dwie godziny tygodniowo w ośrodku odwiedzin.

Nienawidzi tego, a jego ojciec ewidentnie za każdym razem się myli, niczym zgorzkniały opiekun. Personel ośrodka zauważył już, że mój teść próbuje mu przerywać podczas wizyt i musiał mu przypominać, że czas jest dla mojego męża i dziecka, a nie dla niego. Nie kłamię, moja sarkastyczna strona, jak wszyscy inni, zaśmiała się, gdy przeczytałam to w raporcie.

Osobiście radzę sobie lepiej, niż mogłabym. Bycie samotną matką nie jest łatwe, ale moja mama jest gwiazdą, a ja zbudowałam wokół siebie małą, ale silną sieć wsparcia. Moi przyjaciele…