Mój wnuk zadzwonił do mnie z komisariatu policji o 2:47 nad ranem, powstrzymując łzy: „Babciu, moja macocha mówi, że to ja ją spowodowałam, a tata wierzy w każde jej słowo, nie wierzy mi”. Jednak gdy przyjechałam na miejsce, policjant mnie zobaczył, zamarł, zbladł i wyszeptał: „Przepraszam, nie wiedziałem, kim pani jest”. Od tego momentu moja rodzina została zmuszona zmierzyć się z prawdą.

Skinął głową i przyspieszył. Wpatrywałem się w okno, ale tak naprawdę nic nie widziałem. W myślach miałem tylko Ethana, jego drżący głos i słowa, które wypowiedział.

„Tata mi nie wierzy.”

Rob. Mój syn. Dziecko, które wychowywałam samotnie po tym, jak jego ojciec odszedł, gdy miał trzy lata. Mężczyzna, któremu poświęciłam wszystko, od edukacji i wartości po bezwarunkową miłość. Ten sam mężczyzna, który stopniowo zniknął z mojego życia w ciągu ostatnich pięciu lat. Żadnych wizyt, telefonów, życzeń urodzinowych, żadnych świąt Bożego Narodzenia ze mną w jego życiu.

A powodem była ona. Chelsea.

Poznał ją w kasynie, gdzie pracowała jako krupierka. Właśnie owdowiał i był kompletnie zdruzgotany śmiercią swojej pierwszej żony, matki Ethana. Chelsea pojawiła się, gdy był najsłabszy. Młoda, piękna, delikatna, idealna, aż do podejrzeń.

Widziałem to od samego początku. Widziałem, jak patrzyła na Roba – nie z czułością, ale z wyrachowaniem, jakby oceniała inwestycję. Ale Rob był ślepy. Potrzebował czegoś, co wypełni pustkę po śmierci żony, a Chelsea doskonale wiedziała, jak wkroczyć w tę przestrzeń.

Stopniowo wpuszczała mu do uszu słodką truciznę.

„Twoja matka za bardzo cię kontroluje. Nie pozwala ci żyć własnym życiem. Ciągle cię ocenia”.

Na początku Rob mnie bronił. Ale kapiąca trucizna potrafi zmącić nawet najczystszą wodę. Wizyty stały się rzadsze, rozmowy krótsze, urodziny zapomniane, a święta pełne wymówek.

Aż pewnego dnia zupełnie zerwał ze mną kontakt.

Jedynym, który nadal do mnie przychodził, był Ethan. W weekendy, kiedy powinien być z ojcem, znajdował sposoby, żeby wpaść na kilka godzin. Przynosił mi szkolne rysunki, opowiadał historie z domu, przytulał mnie, jakby tylko moje ramiona mogły dać mu poczucie bezpieczeństwa, którego nie czuł już we własnym domu.

A ja naiwnie myślałem, że czas wszystko uleczy, że Rob pewnego dnia się obudzi.

Strasznie się myliłem.

Taksówka zatrzymała się przed komisariatem policji, dwupiętrowym, szarym budynkiem, w którym wciąż paliły się światła. Zapłaciłem za przejazd i wysiadłem, nogi trzęsły mi się nie ze strachu, lecz z gniewu, który zbyt długo tłumiłem.

Przeszedłem przez główne wejście. Dyżurny, młody mężczyzna około dwudziestu pięciu lat, spojrzał na mnie.

„Dobry wieczór, proszę pani. W czym mogę pomóc?”

„Jestem tu dla Ethana Stone’a. Mój wnuk dzwonił do mnie pół godziny temu”.

Sprawdził kartkę papieru.

„Tak, sprawa o napaść domową. Jesteś jego babcią?”

„Jestem Elellanena Stone.”

Jego wyraz twarzy natychmiast się zmienił, gdy usłyszał moje imię. Zbladł i wpatrywał się we mnie, jakby próbował coś potwierdzić.

„Kamień… jak Komandor Stone?”

Wyjąłem z kieszeni nieważną odznakę i położyłem ją na biurku. Podniósł ją, obejrzał, a potem wstał.

„Boże mój. Komandorze Stone. Tak mi przykro, nie wiedziałam, że jesteście rodziną. Proszę za mną.”

„Gdzie jest mój wnuk?” Mój głos był stanowczy i ostry, ten sam głos, który kiedyś pomagał mi przesłuchiwać, wydawać rozkazy i upewniać się, że ludzie rozumieją, że nigdy nie żartuję.

„Jest w poczekalni z ojcem i skarżącym. Sprawą zajmuje się kapitan Spencer”.

„Spencer? Masz na myśli Charlesa Spencera?”

Służył pod moim dowództwem od lat. Dobry, sprawiedliwy i inteligentny oficer.

„Zaprowadź mnie do niego.”

Skinął głową i poprowadził mnie korytarzem, który znałam na pamięć. Chodziłam tymi korytarzami setki razy w ciągu swojej kariery. Każdy kąt, każde drzwi, każda szpara niosły wspomnienia życia, które myślałam, że zostawiłam za sobą.

Ale dziś wieczorem uświadomiłem sobie jedno. Nigdy tak naprawdę nie zostawiasz za sobą swojego dawnego ja. Tylko udajesz, że zapomniałeś.

Dotarliśmy do poczekalni i tam, w zimnym świetle świetlówek, zobaczyłem scenę, która zmieniła wszystko.

Ethan siedział na plastikowym krześle, z niedbale zabandażowaną prawą brwią. Oczy miał zaczerwienione od płaczu. Na mój widok zerwał się na równe nogi.

“Babcia…”

Wbiegł mi w ramiona, tak jak wtedy, gdy był mały. Jego ciało drżało w kontakcie z moim. Pogłaskałam go po włosach i wyszeptałam, że jestem tu, że jestem z nim.

Ale mój wzrok już utkwił w pozostałych dwóch osobach w pokoju.

Rob stał oparty o ścianę, skrzyżował ramiona i zacisnął szczękę. Spojrzał na mnie z miną, której nie potrafiłem odczytać – na wpół zawstydzony, na wpół zły, z nutą winy.

A obok niego, ze skrzyżowanymi nogami i perfekcyjnie odegraną miną ofiary, siedziała Chelsea. Miała na sobie bordowy jedwabny szlafrok, jakby ktoś ją wyciągnął prosto z łóżka. Świeży siniak znaczył jej lewe ramię. Jej brązowe włosy opadały nieskazitelnymi falami. Spojrzała na mnie szeroko otwartymi, pełnymi łez oczami, które zdawały się mówić, że mój wnuk zrobił jej coś strasznego.

Ale znałem to spojrzenie. Widziałem je u dziesiątek przestępców, którzy próbowali mnie oszukać przez całą moją karierę. Spojrzenie kogoś, kto wie, jak grać. Kogoś, kto wie, jak manipulować.

„Elellaneno” – powiedział Rob suchym głosem, nie ruszając się z miejsca. „Nie musiałaś przychodzić”.

Te pięć słów zraniło mnie bardziej, niż jakikolwiek cios.

Nie zdążyłem odpowiedzieć, ponieważ w tej chwili otworzyły się drzwi biura i wyszedł z nich mężczyzna po pięćdziesiątce, ubrany w schludny mundur i o poważnym wyrazie twarzy.

Kapitan Charles Spencer.

Gdy mnie zobaczył, zamarł.

„Dowódca Stone”.

„Cześć, Charles” – powiedziałem spokojnie. „Dawno się nie widzieliśmy”.

Podszedł bliżej, wyraźnie zaskoczony.

„Nie… Nie wiedziałem, że jesteś zamieszany w tę sprawę. Gdybym wiedział wtedy…”

„Teraz już wiesz” – przerwałem. „I muszę ci dokładnie wyjaśnić, co się tu dzieje”.

Ponieważ coś mi mówiło, że to, co usłyszałem przez telefon, to zaledwie wierzchołek góry lodowej i że za chwilę odkryję, w jak głęboki dół wpadła moja rodzina.

Spencer zaprowadził mnie do swojego gabinetu. Ethan szedł za mną, ściskając moją dłoń, jakby bał się, że zniknę. Rob i Chelsea zostali w poczekalni. Czułam na plecach wzrok syna, ale się nie odwróciłam.

Nie dałbym mu tej satysfakcji.

Biuro Spencera było małe, ale schludne. Metalowe biurko, dwa krzesła przed nim, szafka na dokumenty w kącie i krucyfiks na ścianie. Niewiele się zmieniło od moich czasów. Nawet zapach starej kawy i papierów był dokładnie taki sam.

„Proszę usiąść” – powiedział Spencer, zamykając za sobą drzwi.

Usiadłem na jednym z krzeseł, a Ethan usiadł tuż obok mnie. Pochylił głowę, mocno zaciskając dłonie na kolanach. Spencer usiadł po drugiej stronie biurka i otworzył teczkę. Westchnął, zanim się odezwał.

„Dowódco, sytuacja jest skomplikowana.”

„Wyjaśnij mi wszystko” – powiedziałem wprost. „Najpierw jej wersję”.

Spencer skinął głową i przejrzał swoje notatki.

„Chelsea Brooks złożyła skargę o godzinie 11:43. Przyjechała z mężem, Robertem Stone’em, pańskim synem. Twierdzi, że około 22:30 nieletni Ethan wrócił późno do domu, łamiąc godzinę policyjną. Kiedy go upomniała, zareagował gwałtownie, zepchnął ją ze schodów i uderzył w ramię. Ma siniaki, które częściowo pokrywają się z jej zeznaniami”.

Każde słowo było jak igła przebijająca mi pierś. Spojrzałem na Ethana. Nadal trzymał głowę nisko, ale widziałem, że drżą mu ręce.

„A wersja mojego wnuka?” – zapytałem, choć ton Spencera już zdradzał, że nikt mu nie wierzy.

„Nieletni twierdzi, że to Brooks zaatakował pierwszy. Mówi, że kiedy wrócił do domu, była już zła, czekała na niego w salonie, nie mówiąc ani słowa, zanim uderzyła go twardym przedmiotem. Według niego, był to srebrny świecznik. Rana na jego brwi wymagała założenia trzech szwów.”

„Sprawdziłeś świecznik?”

Spencer pokręcił głową, czując się nieswojo.

„Brooks twierdzi, że w domu nie ma takiego obiektu, że chłopiec go wymyślił, żeby usprawiedliwić agresywne zachowanie. I tu jest sedno sprawy, Komandorze. Kamery bezpieczeństwa w domu nie działały tej nocy”.

Odchyliłem się na krześle, analizując informacje. To nie był przypadek. Nic w tym nie było zbiegiem okoliczności.

„Jak wygodnie, prawda?” mruknąłem.

Spencer spojrzał na mnie z wyrazem twarzy, który znałam aż za dobrze – spojrzeniem kogoś, kto wie, że coś jest nie tak, ale nie ma dowodów, żeby podjąć działanie.

„Kamery nie działają od trzech dni” – powiedział. „Według męża planowali wezwać technika w tym tygodniu”.

„A co z kamerami sąsiada? Kamerami ulicznymi?”

„Sprawdziliśmy, ale dom znajduje się na terenie prywatnego osiedla. W pobliżu nie ma kamer publicznych”.

Oczywiście. Chelsea zaplanowała wszystko perfekcyjnie. Każdy szczegół, każdy ruch. To nie był wybuch. To było działanie z premedytacją.

Odwróciłam się do Ethana i położyłam swoją dłoń na jego dłoni.

“Look at me, child.”