Mój wnuk zadzwonił do mnie z komisariatu policji o 2:47 nad ranem, powstrzymując łzy: „Babciu, moja macocha mówi, że to ja ją spowodowałam, a tata wierzy w każde jej słowo, nie wierzy mi”. Jednak gdy przyjechałam na miejsce, policjant mnie zobaczył, zamarł, zbladł i wyszeptał: „Przepraszam, nie wiedziałem, kim pani jest”. Od tego momentu moja rodzina została zmuszona zmierzyć się z prawdą.

He slowly lifted his head. His eyes were full of fear and shame.

“Tell me everything from the beginning. And don’t hide anything.”

Ethan swallowed. He looked at Spencer, then at me.

“I… I was late because I stayed at a friend’s house to study. I have a math test on Monday. I got home at ten fifteen. Not too late. But when I opened the door, Chelsea was already sitting there in the living room. The lights were off, only the kitchen light was on.”

His voice began to break, but he kept going.

“She said, ‘You’re late, you rude brat.’ I told her I had texted Dad. She laughed and showed me Dad’s phone. She had it. Dad was asleep. Then she said, ‘Your dad doesn’t care about you. No one cares about you. You’re a burden in this house.’”

Tears began rolling down his cheeks.

“I just wanted to go to my room. I swear. But she grabbed my arm and yanked me back. I tried to pull away, and then she took the candle holder from the table and hit me here.”

He pointed at his bandaged eyebrow.

“I felt everything spin. I fell to the floor. And while I was lying there bleeding, she created the bruise on her arm by slamming herself into the wall. I saw it, Grandma. I saw her do it.”

“Where was your father?”

“Sleeping in his room. She gave him chamomile tea because he said he was stressed. When he heard the noise and came downstairs, everything had already been set up. Chelsea was crying, saying I attacked her. Dad didn’t ask me a single question. He just yelled that I was a disgrace and called the police.”

I closed my eyes for a moment. I took a deep breath. The anger I felt was like a fire compressed in my chest.

“And what about the candlestick?”

“She hid it before my dad came down. I don’t know where she put it.”

I opened my eyes and looked straight at Spencer.

“Charles, you’ve known my work for twenty years. Have you ever seen me let an innocent person pay for something they didn’t do?”

“Never, Commander.”

“My grandson is telling the truth. And I am going to prove it.”

Spencer rubbed his face with both hands.

“Elellanena… legally, my hands are tied. This is the testimony of a minor against that of two adults. The father supports the wife’s version. I have no physical evidence to contradict their story. The only thing I can do is let the boy leave under your temporary custody while the investigation proceeds. But I need you to sign the papers as the responsible guardian.”

“Do it. I will take responsibility.”

Spencer took out some documents and began filling them out. Meanwhile, I looked at Ethan. The boy had grown so much over the past year. He was sixteen, almost a man. But in that moment, curled up in the chair with a wounded eyebrow and swollen eyes, he looked like the seven‑year‑old boy who used to cry in my arms when his mother died.

“How long has this been going on, Ethan?” I asked softly.

He lowered his head again.

“What do you mean, Grandma?”

“Don’t ask me that question. You know exactly what I’m referring to.”

Zapadła długa cisza. Słyszałem tykanie zegara na ścianie. W końcu Ethan się odezwał, tak cicho, że prawie go nie usłyszałem.

„Minęło sześć miesięcy.”

„Co zaczęło się sześć miesięcy temu?”

„Zaczęło się od obelg. Potem zaczęła niszczyć moje rzeczy, konsolę do gier, zeszyty, puchar piłkarski, który mi dałeś. Powiedziała, że ​​to były wypadki. Tata jej uwierzył. Potem zaczęła mnie bić. Policzki, szturchnięcia. Raz zamknęła mnie w piwnicy na całe popołudnie tylko dlatego, że powiedziałem, że chcę cię odwiedzić”.

Moje serce rozpadło się na tysiąc kawałków.

„Czemu nie powiedziałeś mi wcześniej?”

„Bo bałam się, że jeśli ci powiem, tata będzie na ciebie jeszcze bardziej zły. Myślałam, że jeśli wytrzymam to trochę dłużej, wszystko się poprawi. Ale dziś… dziś było inaczej. Zobaczyłam coś w jej oczach, Babciu. Zrozumiałam, że ona chce, żebym odeszła. Chce mnie od ciebie odepchnąć. Chce, żebyś postrzegała mnie jako ciężar. Chce, żeby mój tata też tak mnie postrzegał”.

Spencer skończył wypełniać dokumenty i podał mi je. Podpisałem bez czytania, ufając mu. Potem wstał.

„Zadzwonię do twojego syna, żeby podpisał zgodę na pobyt nieletniego. Poczekaj tu.”

Wyszedł z biura. Zostaliśmy z Ethanem sami. Przytuliłam go, tym razem jeszcze mocniej. Poczułam, jak jego ciało rozluźnia się w moich ramionach, jakby po raz pierwszy od kilku godzin w końcu mógł oddychać.

„Wybacz mi, chłopcze. Wybacz, że nie zorientowałem się wcześniej”.

„To nie twoja wina, Babciu. To tata nie chce dostrzec prawdy”.

Miał rację. Ale to wcale nie zmniejszyło bólu.

Drzwi się otworzyły. Rob wszedł sam. Nawet na mnie nie spojrzał. Podszedł do biurka, wziął długopis, który podał mu Spencer, i podpisał dokumenty szybkimi, szarpniętymi ruchami, jakby każda sekunda w tym pokoju go irytowała.

„To wszystko” – powiedział sucho. „Mogę już wyjść?”

„Rob” – powiedziałem, wstając. „Musimy porozmawiać”.

„Nie mam ci nic do powiedzenia” – odpowiedział, nie odwracając się. „Już dokonałeś wyboru. Wolałeś uwierzyć jemu niż mojej żonie”.

„Twoja żona? A co z twoim synem? Kiedy twój własny syn przestał się dla ciebie liczyć?”

W końcu na mnie spojrzał, a to, co zobaczyłam w jego oczach, zmroziło mi krew w żyłach. Nie było w nich miłości. Nie było poczucia winy. Tylko… pustka. Pustka, której nie potrafiłam rozpoznać.

„Mój syn zaatakował moją żonę. Dowody są. Chelsea ma siniaki. Ma historię złego zachowania w szkole”.

„Jaką historię?” – wybuchnął Ethan. „To kłamstwo. Nigdy nie miałem kłopotów w szkole”.

„W zeszłym tygodniu zostałeś zawieszony za kłótnię z kolegą z klasy.”

„Bo ten kolega z klasy nękał inną dziewczynę. Przeszkadzał jej, a ja jej broniłam. Dyrektor nawet mnie pochwalił po rozmowie ze świadkami”.

Rob nie odpowiedział. Po prostu odwrócił się i wyszedł z biura, trzaskając za sobą drzwiami.

Stałem tam, czując, jak każda iskierka nadziei na odzyskanie syna rozpada się w pył.

Spencer położył mi rękę na ramieniu.

„Bardzo mi przykro, Elellaneno.”

„Nie przepraszaj” – odpowiedziałam, ocierając łzę, która wypłynęła bez pozwolenia. „Dokonał wyboru. Teraz ja dokonam swojego”.

Wziąłem Ethana za rękę.

„Wracajmy do domu.”

We left the police station in the cold early morning. Chelsea and Rob had already gone. On the empty street, under the orange glow of the streetlamps, I stopped for a moment. Ethan looked at me.

“What are we going to do, Grandma?”

I looked into his eyes, the eyes that resembled his mother’s. Kind. Honest. Incapable of lying.

“We are going to prove the truth, my boy. And we are going to make her pay for every tear she forced you to shed. Because tonight Chelsea made a mistake, a mistake that will cost her everything. She messed with my grandson. And no one, absolutely no one, hurts my family without me doing something about it.”

Commander Elellanena Stone was back, and this time there was no retirement that could stop me.