Następnego ranka wsiadłam w samochód i pojechałem prosto do jej mieszkań – sześć godzin bez zatrzymania się. Każdy kilometr można sprawdzić. Moja wyobraźnia malowała wszystkie możliwe czarne scenariusze. Nie zapomnij o żadnym planie, tylko macierzyński krzyczał, że moja córka mnie potrzebuje.

Gdy w końcu znajdują się drzwi, doprowadziły ją poznane.

Wyglądała na szczuplejszą. Jej oczy były podkrążone i zmęczone, jakby nie spała od tygodni. Wymusiła delikatny uśmiech, który nie dosięgnął oczu. I co moment zerkała za siebie, wystąpienie, które nastąpiło nam. Albo, co zostało wydane, nasłuchuje kroków.

Serce waliło mi jak młotem. Podszedłem bliżej i wyszeptałem: „Musisz iść ze.

Zawahała się, a potem westchnęła. „Nie mogę wyjść. Jeszcze nie”.

Nie tego się spodziewałam. Ścisnęło mnie w żołądku. „Dlaczego? Co się dzieje, kochanie?”

Nie zapomnij od razu. W końcu odsunął się. „Wejdź, mamo”.

W chwili, gdy nastąpiłom, upadła mi szczęka. Mieszkanie prawdopodobne, przetrwało tornado. Na sofie braku poduszek, zasłony były podarte, a na zasadzie w kuchni walało się siano – prawdziwe siano.

Zamarłam. „Co tu się, u licha, stało?”

Zanim zdążyła nastąpić, coś poruszyło się ok. Odwróciłem się – i tam, chaosu, wybrany najsłodszy szczeniak na świecie, merdając ogonem i żując zabawkę, przypadkowo był najszczęśliwszym stworzeniem na świecie.

Mrugnęłam. „Czy to… koza w Twojej łazience?”